Van koude bergen naar warme stranden

Even een dagje extra in deze blog! Heb even door zon, zee, strand het vakantiegevoel!

9 december

We zijn redelijk op tijd uit bed. Na het ontbijt doet Gerben nog even de afwas van het ontbijt. Ik leeg even het toilet en breng het afval weg. Zo zijn we weer lekker opgeruimd om weg te gaan. Gerben neemt nog even afscheid van kat Pita, hij wil hem bijna in z’n binnenzak steken, maar toch maar niet. We gaan eerst even boodschappen doen, 10 minuten verderop zit de Lidl. Als we klaar zijn gaan we op weg. Het is vandaag best lekker weer. De zon schijnt en ik loop in mijn bloesje. Toch gaan we vandaag de bergen in. Op naar Mount Olympus. Google zegt dat het 1,5 uur rijden is, maar dat zal wel langer zijn. Het is vooral veel bochten draaien.

Eerst om van de kust naar de andere kant van de berg te rijden.

Onderweg treffen we een kudde koeien midden op de weg. Ze hebben niet zoveel zin om aan de kant te gaan. Er is een herder bij en die fluit naar ze, ze weten schijnbaar dan wat er bedoeld wordt. Langzaam gaan ze aan de kant. Al staan ze je aan te kijken wat je hier komt doen.

Verderop loopt ook een hond, op het laatste moment bedenkt hij voor de bus te willen lopen, op een haar na missen we hem, misschien heeft hij wel hoofdpijn. De route gaat door het Griekse achterland. Er wordt veel geleefd van de landbouw. We slaan voor de laatste keer af. Er staat een bord, maar we begrijpen niet wat er staat. Het zal wel. We zitten op zo’n 1200 meter. We weten dat het plekje op 1700 meter zit. Dus dat betekend dat we in 13 kilometer nog 500 meter zullen stijgen. We zien de besneeuwde bergtoppen, geen idee of we daar terecht gaan komen. We hebben wel een plan B met diverse plekjes langs de weg. Het is veel, heel veel haarspeldbochten draaien.

Gestaag klimmen we omhoog, Spruit doet het goed. Uiteindelijk ligt er bij 1600 meter wat sneeuw langs de weg. De weg zelf is verder schoon. We rijden naar het einde van de weg waar de parkeerplaats is. De weg houdt hier gewoon op. We parkeren de bus en stappen uit. Het gekke is, er is hier een militaire basis waar de parkeerplaats pal naast is. Via de reviews begrepen we dat je het gebied gewoon in mag als je je paspoort laat zien.

De wolken zijn bijzonder, het ene moment is alles wit en zie je niks en het volgende moment trekt alles open.

Af en toe sneeuwt het of regent het. We besluiten vanwege het instabiele weer niet te gaan wandelen vandaag. We brengen tijd in de bus door en ontspannen.

Een tip van een van onze volgers was om bij vrij staan als het donker is gewoon even naar buiten te gaan. Dus doen we dat nu ook. Het sneeuwt zachtjes. Het is lastig te zien maar een stukje terug op de weg staat iets en we horen bellen. Als onze ogen aan het donker gewend zijn blijkt daar een kudde paarden te staan. Die lopen hier gewoon vrij rond. Er wordt wat gebriest, en op een gegeven moment draaien ze weer om en lopen ze weer terug.

We kunnen online geen goede weerapp vinden die op onze locatie het weer goed voorspeld, alle apps zeggen wat anders. Er steekt een windje op en het regent afwisselend. We gaan maar slapen.

Vanmiddag trouwens toen we nog onder de 1000 meter waren hebben we vast de kachel aangezet op 16 graden. De laatste keer dat we in de sneeuw stonden op 1100 meter had de kachel er moeite mee om het warm te krijgen. Om de kachel alvast goed op te warmen zetten we hem nu vast aan. Geen idee of het helpt, we zien het wel.

Het blijkt een goede zet te zijn, want hij krijgt het nu goed op temperatuur. Omdat de lucht dunner is kan de kachel er moeite mee krijgen, dat is een bekend fenomeen. We slapen wat onrustig door de wind, het is niet anders.

10 december

Als de zon net op is kijk ik even naar buiten. Ik zie dat er mooie wolken zijn en een blauwe lucht. Dus schiet ik snel mijn joggingbroek en vest aan en ga met camera naar buiten. Het is prachtig. Ik geniet even van de stilte.

We gaan ontbijten en pakken daarna de rugzak in om te gaan wandelen. Warme kleding aan en gaan. We melden ons bij de wachtpost van de legerbasis. 2 jonge knullen komen uit het hokje en vragen om ons paspoort. Ze schrijven wat op en vragen om een telefoonnummer. Gerben schrijft het op het blaadje. We mogen door en lopen dus over de legerbasis. Voelt toch een beetje gek ofzo. In NL zijn militaire dingen allemaal enorm afgeschermd. De weg is lichtelijk vervelend. Er ligt sneeuw maar dat is door een rupsvoertuig in een vervelende weg veranderd. We lopen het kamp door en komen bij een splitsing. We blijven de weg maar gewoon volgen. Maar het is ontzettend pittig. Je moet constant kijken waar je je voeten zet, zakt steeds weg en de weg loopt omhoog. Ik vraag me een beetje af waar we aan begonnen zijn. Toch nog maar even doorgaan.

We willen eigenlijk naar een soort berghut lopen. Meer als 600 meter hoger. We weten niet of we het kunnen bereiken, we zien het wel. De hele weg zijn de afdrukken van het rupsvoertuig het pad. In het midden is er wel een soort paadje, maar het blijft pittig. We komen bij een uitzichtpunt en zien beneden het kamp liggen en als je goed kijkt zie je Spruit ook staan. Soldaten hebben schiettraining. De schoten klinken enorm door op de berg. Bizar trouwens hoe ver geluid draagt. We kunnen ze gewoon horen praten.

We komen aan bij de skilift en hier houdt de weg dan ook op. Normaal gesproken kun je hier doorlopen verder naar boven. Omdat er veel geschoven was konden we niet goed zien hoeveel sneeuw er nou lag. Gerben gaat het even proberen, er ligt minstens 70cm.

De skilift is gesloten, we begrijpen ook niet helemaal hoe het hier werkt. Volgens google is het alleen op zondag open, maar hoe je hier dan moet komen is een raadsel. We draaien om en zetten de terugweg in. Op google hadden we wel een alternatieve route gezien, maar die leek niet begaanbaar. Kan je zeggen, dat was hij ook niet, en toch gingen we. Naar beneden ging het toch makkelijker dan naar boven. We zien afdrukken van dieren, als we het later opzoeken blijkt het van een wolf te zijn.

Gerben zei gisteravond al dat hij dacht dat hij een wolf hoorde huilen.  De sporen lijken nog vers, maar helaas zien we hem niet. Maar zoals gezegd, het pad was niet begaanbaar. Je kan zien waar het pad loopt door de stokken langs de weg. We moeten een klein heuveltje over, ik sta er bovenop en heb geen zin om eraf te stappen. Dus ga zitten en glij zo van het heuveltje af. Gerben kijkt erg verbaasd. De afdaling is best pittig, je zakt continue diep weg.

Ik herhaal het trucje van zittend de berg af een paar keer. Maar soms is de sneeuw zo rul dat het niet gaat. Maar we hebben lol en daar gaat het om.

Terug in het kamp melden we ons af bij de wachtpost en gaan terug naar de bus. Broek, schoenen en sokken zijn zeiknat. We gaan op zoek naar een plekje voor komende nacht. We vinden een gratis camping en zetten de afdaling in.

Maar niet zonder eerst nog een kudde geiten tegen te komen.

Het Griekse achterland is rustig, de wegen vrij leeg. Onderweg komen we diverse keren borden tegen met ‘ wildlife crossing’ met de afbeelding van een beer en een wolf.

Maar ze kruisen ons pad niet. Het is nog 20 kilometer als we van de snelweg draaien. Een snelweg die overigens ook behoorlijk leeg was. Uiteindelijk komen we aan bij de camping aan de rivier. Het oogt erg verlaten. Op park4night staat dat het het hele jaar open is. Maar dit is toch echt dicht en verlaten. We lopen een rondje en bekijken het sanitair, no way dat ik daar op ga. De stroom is uitgeschakeld en we hebben hier simpelweg geen goed gevoel bij. Hier gaan we niet staan vannacht. Dus besluiten we terug te gaan en naar een ander plekje te gaan. Het is bij mensen in de tuin, ik hoop van harte dat ze thuis zijn. Als we met een klein half uurtje daar aankomen dan blaffen de honden ons tegemoet. Ik stap uit en bel aan. Gelukkig zie ik beweging en komt er iemand aanlopen. Een jonge vriendelijke vrouw opent het hek en we zijn van harte welkom. We mogen staan waar we willen en ze laat ons zien waar de faciliteiten zijn. Het is allemaal erg eenvoudig, dit jonge stel probeert zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven. Maar het is er, en wij zijn er erg blij mee. Even later brengt ze ons 4 eieren van eigen kippen. Haar man komt een potje thee brengen. Wat ontzettend aardig! We zijn helemaal gesloopt, maar toch was het echt een leuke dag.

11 december

We staan redelijk op tijd op. Gerben gaat de vloeistoffen checken en ik ga de theepot terugbrengen en betalen. De eigenaresse is een beetje van onze leeftijd. We krijgen allerlei tips voor de omgeving en een knuffel bij vertrek. Ondanks dat we hier maar kort geweest zijn was het toch een fijne tijd. We gaan vandaag richting de west kust. Het weer is daar beter dan hier, ook de komende dagen. We kiezen ondanks de tip voor de bergweg de kortste weg, en dat is over de snelweg. Het eerste stuk ik vrij mistig. Het tweede stuk bestaat voornamelijk uit tunnels, heel veel tunnels. Ik denk dat we in de 3 uur die we gereden hebben zijn we denk ik door 30 tunnels gegaan. Korter of langer, maar gelukkig allemaal wel verlicht. We hadden het nog over die ene tunnel in Bosnië. Dat we in een keer het pikkedonker inreden, zo eng! Maar dat viel mee vandaag.

Het weer is wisselvallig in die 3 uur. Mist, regen, zon het kwam allemaal voorbij. Hoe dichter we bij de kust komen hoe zonniger het wordt. We rijden door het plaatsje Igomanitsa, het is lekker chaotisch en krap, maar het gaat goed. We komen langs een supermarkt, we besluiten toch even te stoppen. Ons inkoopbeleid van een paar dagen geleden bleek toch niet zo volledig te zijn. Ik ga even naar binnen. We hebben onder andere vlees nodig. Maar voorverpakt dat kennen ze hier niet zo. Uiteindelijk als ik het toch echt niet kan vinden loop ik naar de slagerij. Ik wil met mijn telefoon vertalen als een man vraagt in het Engels of hij mij kan helpen. Oke, dat maakt het een stuk makkelijker.

Ik loop terug naar de bus en we rijden het laatste stukje naar de camping. Die bevind zich op een soort landtong. De reviews waren erg wisselend, maar we gaan gewoon maar even kijken. Bij de receptie kijkt de man achter de balie mij eigenlijk niet aan. Maar uiteindelijk lukt het toch om het ijs te breken en kan hij nog lachen ook. Bij deze camping geldt ook de ACSI kaart dus halen we de kaart er nu helemaal uit. We rijden een rondje over de camping. Er zijn veel seizoensplekken, uiteindelijk vinden we een plekje naast een andere camper, direct aan het strand.

We zetten gelijk alles open zodat het kan drogen. Langdurig condens maakt toch dat het hier en daar vochtig is. Gerben hangt de hangmat op en gaat erin liggen met een boek.

Ik zit heerlijk in e stoel. Het is zonnig, maar ook bewolkt. Gerben trekt z’n korte broek aan.

Zo heerlijk dit! De zon gaat prachtig onder en we staan er op het strand aan poosje naar te kijken.

De buurvrouw komt even kennismaken. Het is een oudere Zwitserse dame die huis en haard verkocht heeft en in haar camper woont, samen met haar hond.

Als de zon onder is blijven we toch buiten zitten, we eten buiten. We kijken naar de verlichte boten die langs komen, Igoumanitsa is een dorpje met een haven met boten naar onder andere Italië en Corfu.

12 december

We zijn al vroeg wakker en zien het licht worden. Als de zon hoog genoeg staat en op het pad schijnt gaan we naar buiten. Gerben maakt ontbijt en ik zet de boel buiten in de zon. Onmiddellijk worden we omringt door de honden en katten van de camping. Er zijn 3 kittens waarvan 1 vrij klein is. Het is een schatje, maar hij oogt niet zo gezond. Ik raak ze niet aan, hoe schattig ook. Er loopt ook een zwangere poes. Ze krijgen wel eten op de camping, maar dat is het dan ook.

Ik ga buiten zitten met macramé draad, ik probeer iets nieuws, maar het is nog niet af. Gerben is aan het rommelen, hangt alles buiten en doet een dekbed in de wasmachine. Alleen komt het 2 uur later echt zeiknat uit de wasmachine. We hangen het aan de waslijn die Gerben gemaakt heeft. Het water druipt eruit. Benieuwd of dit vanmiddag droog is. Gerben wil graag wandelen, maar ik wil graag een boek lezen. Dus gaat hij aan de wandel over het strand. Ik zit heerlijk in de zon met mijn boek. Een van de honden ligt steeds in de buurt. Ik zit trouwens in korte broek en T-shirt. Klinkt misschien gek, maar heb echt een vakantiegevoel, echt anders dan de afgelopen weken. Terwijl we al 6 weken vakantie hebben!

Gerben komt weer terug, maar heeft nog genoeg onrust in zijn lijf om nog een keer te gaan wandelen, nu de andere kant op. Hij loopt helemaal naar het einde van de baai en is 2 uur weg.

Ik zit heerlijk in mijn boek.

Ik heb geen fluit gedaan, en dat is precies de bedoeling!

Vandaag kreeg ik meerdere reminders om vandaag te leven en morgen is morgen. Daarom geen plan voor morgen, maar zijn we dankbaar voor vandaag!