Grenzen verleggen

Voor het eerst alleen op pad met Spruit. Reis je weer mee?

Dinsdagochtend, het is nog vroeg als ik het besluit neem om vandaag alleen met Spruit op pad te gaan.

Ik had dit al bedacht het weekend, maar een woordenwisseling met Gerben deed me twijfelen.

Maar toch, ik laat me niet tegenhouden, ik ga.

Ik pak m’n tas in, haal nog wat boodschappen en reserveer een plek op de camping.

Volgens google is het maar 34 minuten rijden, maar dat is prima. Mocht ik het vreselijk vinden dan ben ik ook zo weer thuis.

Maar omdat het maar zo kort rijden is moet ik wel nog even wachten voordat ik kan vertrekken. Ik vind het wel een beetje spannend, maar ik weet gewoon dat ik dit kan. Rond 12.15 ga ik naar de bus. Alles had ik al ingepakt dus na een vloeistoffencheck, ja ook dat kan ik gewoon zelf, start ik de bus. Gisteren was de plek waar de bus meestal staat bezet dus staat hij nu iets lastiger, maar gelukkig heb ik veel ruimte om te draaien dus komt het helemaal goed. De helft van de route is bekend terrein en verloopt dan ook soepel. Ik rij over de A24 en ga door de tunnel waar je tol moet betalen. Voor campers is het maar €1,51, maar de vorige keer dat we er doorheen gingen gaf het systeem het dure tarief voor vrachtwagens. Uiteindelijk gewacht op de herinnering en daar stond wel het goede bedrag op.

Ik draai de N57 op en ga er ook vrij snel weer vanaf. Ik voel me zeker en het gaat prima.

Het laatste stuk gaat over landweggetjes. Je mag er 60, maar dat red ik niet met de bochten. De auto die achter mij zit heeft gewoon even pech.

Uit de verte zie ik al 2 tractoren rijden. Ik kan eerst niet goed zien welke kant ze op rijden, maar als ik dichterbij kom dan zie ik dat ze mij tegemoet komen. Ik zoek een plek om stil te staan en waar de tractors mij voorbij kunnen. Ik denk steeds maar aan de uitspraak van André: ‘dan ga ik stilstaan en mag een ander het oplossen’. Ik moet even wachten tot ze voorbij zijn maar dat is niet erg, ik heb tenslotte de tijd. Ik kom aan op de camping en om exact 13.00 uur check ik in. We zijn hier een keer eerder geweest, in de eerste week toen we Spruit hadden. Langzaam rij ik naar de plek toe en draai hem soepel erin. Even een keer naar achter en weer naar voren en ik sta. Alsof ik dit al 1000 keer gedaan heb zet ik de handrem erop, druk de stopknop in, sleutel eruit en draai de massaschakelaar om. Zo, hier sta ik voor 2 nachten.

Ik heb het warm en ga eerst wat drinken. Even heerlijk niks doen. Ik bouw het zitje om tot loungebank en val zelfs nog voor meer dan een uur in slaap.

Een trekken een paar kleine buitjes over, maar aan het einde van de middag pak ik een stoel en ga heerlijk buiten zitten.

Aan de overkant van het pad staat een camper waarbij het lijkt alsof ze hier wonen. Er staat een grote bustent aan de camper en daarin staat 2 grote relax tuinstoelen. Ter voorkoming dat er een zandkorrel binnenkomt liggen er 2 deurmatten. 1 met borstel en 1 rubbermat met gaten. Naast de tent staat een picknickbank met een bakje met bloembollen. De mensen zijn overigens uiterst vriendelijk.

Op de rest van de camping staat her en der een caravan of camper, de drukte zal vrijdag voor de pasen wel komen. Op mijn veldje ben ik de enige, op een lege caravan na dan.

Ik loop even naar het toilet en kom diverse mensen tegen. Allemaal zeggen ze vriendelijk gedag. Als ik weer terugloop zie ik bij een camper dat de fatbikes buiten zijn gezet. Het bejaarde stel gaat een rondje fietsen. De roze crocs staan keurig op de mat buiten de tent. Goed, zoals je misschien wel proeft, ik heb het niet zo op fatbikes. Ik fiets veel in Den Haag en irriteer me mateloos aan die dingen. Zowel aan de fietsen, bij het stoplicht zijn ze niet vooruit te branden en even later komen ze je met een rotgang voorbij. Maar ook aan de mensen die erop zitten en vaak asociaal rijgedrag hebben. En daarmee als je dan als volwassenen op zo’n fiets gaat rijden, dan vind ik daar wat van. Wat precies, dat hou ik voor me. Maar in dit geval, bejaarden op een fatbike, ik vind het geen gezicht. Maar goed, ieder z’n meug en leven en laten leven.

Ik twijfel even om naar binnen te gaan. De zon probeert het wel, maar als hij er even niet is is het een beetje fris.

Maar gelukkig zit ik 2 uur later nog buiten en vermaak ik me wel.

Pas als ze zon ondergaat ga ik naar binnen.

Ik slaap als een os en kan wat moeilijk op gang komen. Vandaag staan wat schrijfklussen op het programma. Ik was eerst van plan om in de soort huiskamer hier te gaan zitten, maar besluit toch om me lekker in de bus te nestelen. Aan het einde van de ochtend komt er een caravan voor mij staan. Voor mij het begin van vermakelijke camping tv.

Eerst is het een man alleen, de caravan zie er gloednieuw uit. hij loopt een paar keer heen en weer met spullen. na een poosje komt er een Tesla aangereden. Daar zit zijn vrouw en kind met een heleboel spullen in.

Alles wordt uitgeladen en even later komt er nog een auto aangereden. Deze wordt pal voor mijn bus gezet. Blijkbaar komen die het kleinkind ophalen zodat papa en mama rustig kunnen klussen. Als opa en oma weg zijn en papa is meegelopen komt hij terug in een Volvo, ook vol met spullen.

Dan gaat de camping tv echt beginnen. Want de voortent moet worden opgezet, met voor en zij deel. Ondertussen is mijn schrijfwerk klaar en ga ik even douchen. Als ik terugkom is de luifel zelf uitgedraaid en staan ze met de gebruiksaanwijzing en youtube in hun handen.

Het is duidelijk dat ze dit nog niet zo vaak gedaan hebben. Niet erg, want voor alles is een eerste keer.

Als de staanders voor de zijwanden staan moeten die erin geschoven worden. Alles komt nieuw uit de verpakking. Het kost een paar pogingen, maar dan zit de eerste wand erin. Alles bij elkaar duurt het bijna 4 uur voordat de voortent staat. Maar echt respect voor de vasthoudendheid en doorzetten want denk dat ik er allang klaar mee was. Voor mij was het ietwat vermakelijk wel, een stel yuppen met een Tesla die voor het eerst gaat kamperen.

Ook al is het een beetje fris toch ga ik buiten zitten. Anders zit ik de hele dag binnen.

Op de trampoline wordt een meisje overhoord door haar moeder met topografie. Het helpt het meisje om het te onthouden. Gisteren deden ze dit ook en vandaag wist ze alles te benoemen. Ik vond het een fijne dag zo. Even alle tijd en ruimte voor mezelf.

Heel even komt er een moeder met 3 kinderen voorbij. Een meisje van een jaar of 5 zegt tegen haar moeder: ‘mama later wil ik ook zo’n soldatencamper’ en ze wijst naar Spruit.

Ik smolt toch wel een beetje, zelfs zo’n jong meisje weet Spruit te waarderen.

En mocht je je afvragen of het niet goed gaat tussen Gerben en mij omdat ik alleen op pad ben ofzo (vraag daadwerkelijk gehad). Het gaat heel goed! Alleen moest Gerben werken en ik was nog een paar dagen vrij. En had ik de keuze om thuis te zitten of om er op uit te gaan. Dus was de keuze snel gemaakt. Maar stiekem miste ik hem wel hoor!

Als er een koud windje opsteekt besluit ik om naar binnen te gaan. Ik doe de stoel gelijk in de garage, morgenochtend ga ik toch niet meer buiten zitten.

De avond is rustig, even videobellen met het thuisfront en op tijd gaan slapen.

Maar ook weer niet zo vroeg, want de zonsondergang is prachtig en daar moet ik even voor naar buiten.

Ik heb als een os geslapen, na een loopje toiletgebouw duik ik weer m’n bed in. Een dame met een enorme knot op haar hoofd groet vriendelijk.

Ik maak een ontbijtje en ga langzaam een beetje opruimen.

Als laatste doe ik nog even een afwasje. Het zijn maar een paar dingen dus het is zo klaar.

Ondertussen zie ik de buren weer aan komen rijden. Blijkbaar hebben ze hier niet geslapen.

Al sinds ik ben aangekomen ben ik in m’n hoofd bezig met een plan hoe ik het beste weer de bus van z’n plek haal. Ik wil eigenlijk achteruit het pad opdraaien. Maar aangezien bij mij het ‘weten hoe groot je bent’ niet zo goed is aangelegd kan ik het iets lastig inschatten. Nu vraag je je misschien af, hoe kan je rijden dan. Het is door ervaring een kwestie van ‘weten’ geworden. Waar een ander meer op gevoel rijdt, rij ik op weten.

Snap je het nog?

Goed, even terug. Ik zie de buurman van de camper aan de andere kant van het pad en ik vraag hem gewoon om hulp.

Gewoon of hij even mee wil kijken. Hij vind het geen probleem en in een keer kan ik achteruit het pad opdraaien. En zo heb ik weer geleerd door ervaring. Ik rij de camping af en met ruim een half uur rij ik weer de parkeerplaats op. Bij de laatste rotonde ben ik gespot en zwaait er iemand heel druk naar mij en steekt twee duimen op. Ze weet zelf wel wie dat is!

Ik parkeer de bus en pak m’n spullen en toen zat mijn avontuur erop!

En eerlijk, ik ben ontzettend trots op mezelf. Lang was ik te onzeker, durfde ik niet. Maar nu weet ik dat ik het kan, dus wie maakt mij nog wat!

Op naar nog veel meer avonturen!