Uitdelen en ontmoeten 🇦🇱

20 december

Voor vandaag is er slecht weer voorspeld. Halverwege de ochtend begint het te regenen. We hebben een afspraak om 11.00 uur aan de andere kant van de stad, in de wijk waar we gisteren ook waren.

We hijsen onze regenkleding aan en gaan op weg. In tegenstelling tot gisteren besluiten we nog om het hele stuk langs de weg te fietsen en niet het stuk langs het strand te doen. Of dat perse de beste keuze was, mmm dat weet ik niet. Het was druk op de weg, En daarmee bedoel ik ook op het fietspad en op de stoep. Zoals ik al eerder schreef reageren mensen hier nogal traag, en gaan niet of nauwelijks aan de kant. Daarnaast is het fietspad soms niet al te best en moet je goed opletten. Gerben is net wat gedurfder dan ik dus hij gaat wel. Ik blijf wat achter maar redt het wel prima. We komen weer aan bij de brug over het spoor en sjouwen de fiets naar boven. Ondertussen ben ik gebeld door voorganger Jeton dat hij ons wil komen halen vanwege de regen. Ik stuur even een appje dat we er al bijna zijn.

We steken de weg over en fietsen een stuk langs de 3 baans weg voordat we afslaan. Als we dachten alles al gezien te hebben dan hadden we dat helemaal fout. Het is een superchaotische weg, en dan bedoel ik ook echt chaotisch. Iedereen die wil zet z’n auto gewoon met alarmlichten op de rijbaan en gaat boodschappen doen. Iemand slaat af terwijl het helemaal niet kan. Er wordt getoeterd, auto’s die stilstaan komen ineens zonder te kijken in beweging. We manoeuvreren ons erdoorheen. Zowel links als rechts voorbij de auto’s, soms even tussen de auto’s. We zijn blij als we af kunnen slaan. We blijken toch niet helemaal goed te zijn en de voorganger komt ons halen. We parkeren de fiets binnen het hek van de kerk. Het is meer een verzamelgebouwtje waarbij de kerk een etage huurt. We moeten gelijk de handen uit de mouwen steken en pakketten met schoenendozen in een busje zetten. Het zijn 21 dozen.

Als alles is ingepakt stappen we in en rijden we een paar blokken als we er al zijn. We zijn bij een soort kleuterschool, kindergarten. We worden opgevangen door de juffrouws en de directrice. Beneden zijn 2 klaslokalen, boven ook. We sjouwen de dozen weer uit de bus en per lokaal moeten er een aantal dozen naar binnen. De dozen zijn gesorteerd op leeftijd en jongen/meisje. De juffen zorgen ervoor dat alle kinderen een gevulde schoenendoos krijgen. De kinderen zijn helemaal kerstig uitgedost.

Het is wat gedoe om alles in de juiste lokalen te krijgen, tellen vinden de jufs blijkbaar zelf ook een beetje moeilijk. Ik spreek een klassenassistent, ze spreekt een beetje Engels. Kinderen zijn hier tot iets van 5 jaar, de kinderen waren de hele dag al druk omdat ze wisten dat er cadeautjes zouden komen.

We worden door iedereen ontzettend bedankt voor alles, voelt toch een beetje gek, hier is echt helemaal niets van ons bij.

Maar we laten het zo, uitleggen heeft geen zin. En dat dit voor ons ongemakkelijk voelt is ons probleem, daar moeten we hun niet mee opzadelen.

Ik vraag aan een juf of ik foto’s mag maken, voor ik het weet staat ze met mijn telefoon voorin de klas en maakt ze foto’s.

Als alle kinderen een doos hebben is het voor ons tijd om te gaan. We nemen de grote dozen weer mee en gaan weer terug naar de kerk.

Even later lopen we samen met Jeton naar een koffiebarretje even verderop. We krijgen koffie met een soort gecondenseerde melk, het smaakt erg goed.

We horen het verhaal van Jeton, van jonge jongen in een bende en tattooartiest. Had alles, geld, aanzien, auto’s, maar diep van binnen enorm leeg en doelloos.

Tot hij via een klant in aanraking kwam met Jezus en zijn hele leven compleet veranderde. Uit de bende gestapt, zijn oude leven losgelaten. Met qua rijkdom nog niet de helft van wat hij had. Maar diep van binnen zijn vervulling gevonden.

Voor ons zit een jongen van rond de 30 die zo vol vuur spreekt en zoveel liefde uitstraalt. Hij raakt ons.

We zijn dankbaar voor deze ontmoeting. Het geeft hoop door te zien dat we overal waar we komen mogen verbinden en een lichtpuntje kunnen zijn.

We lopen weer terug naar de kerk en stappen op de fiets. Het is praktisch droog en we doen alleen de regenjas aan. Het is nog vroeg dus we gaan de stad nog even verkennen. Er zou een soort Colosseum zijn, dus fietsen we daar heen. Weer terug over die chaotische weg, maar toch als je het vaker doet raak je er toch ook een beetje aan gewend. Het Colosseum overigens was niets aan.

Er stond trouwens wel een busje naast waar groente en fruit werden verkocht. Denk dat het als even niet gereden heeft.

We fietsen naar de boulevard. De zee is een stuk wilder dan gisteren, de wind is beetje snijdend. We zoeken een restaurantje om wat te eten. Nu is er genoeg keus, maar niet alles is onze keus. Dan begint het echt keihard te regenen. Beetje uit stress kozen we iets uit, zetten die fiets neer en gingen vlug naar binnen. M’n broek was zeiknat. We hebben eigenlijk geen idee waar we zijn binnengestapt. Er zaten mensen dus het zal wel goed zijn. Het blijkt een pannenkoekenrestaurant te zijn, oke prima! Een jonge knul is de ober en hij is lekker actief. Als we 1 seconde de kaart hebben komt hij gelijk vragen of we het al weten.

Er zitten veel jonge mensen. De duurste pannenkoek is overigens €3,50. We zijn benieuwd! Maar het is zeker de moeite waard, want de pannenkoeken zijn super goed. Gerben besteld zelfs nog een tweede. We rekenen met een beetje tip nog geen 15 euro af, voor 3 gevulde pannenkoeken en 2 drankjes.

We hijsen het volledige regenpak maar weer aan en gaan op weg naar de camping. Het is mooi geweest voor vandaag. We moeten een paar keer even op google kijken maar toch is het vrij makkelijk en er is het grootste deel een goed fietspad. Omdat het al een geruime tijd regent staan er overal plassen. Op 2 stukken fietspad houden we zoveel mogelijk links om dat rechts de putten zitten. En er zijn putten waar geen deksel op zit. Als je daar in rijdt is het klaar. We fietsen nu wel langs het strand, er loopt niemand.

Overal zijn kleine riviertjes en putdeksels worden omhoog geduwd door het water. Waar het fietspad ophoudt staat een gigantische plas met water. Echt ter grote van minstens een voetbalkooi. Het is van te voren gasgeven, beentjes omhoog en gaan.

Inmiddels voel ik dat mijn mouwen van mijn vest wat ik onder mijn regenjas draag nat worden. Als het langdurig regent dan gebeurd dat.

Ondanks de diepe plassen heb ik door de schoenhoesjes die aan mijn regenbroek vastzitten behoorlijk droog weten te houden. Gerben zijn schoenen zijn daarentegen helemaal doorweekt. We komen weer terug bij de camper en alle natte zooi gaat uit. 1 voor 1 hangen we het voor de kachel om het te drogen. Het was een hele tour, maar ondanks de regen was het een topdag!

Het lukt trouwens niet om onderweg op de fiets foto’s te maken. Of het is te druk of in dit geval lag er teveel water en vraagt dit allebei onze volledige aandacht.

Later op de avond als het droog is lopen we nog even naar het strand. De zee staat een stuk hoger dan gisteren. Boven de stad hang onweer, het is spectaculair om te zien.

21 december

Vanmorgen zijn we een beetje lui. We moeten rond 12.00 uur weg om op tijd bij de kerk te zijn. Er is vanmiddag een kinderdienst waar we gaan helpen. Door gisteren hebben we nu een nieuwe route gevonden en die rijden we nu de andere kant op. Toch slaan we net ergens anders af om beetje binnendoor te gaan. Inmiddels gaat het fietsen en laveren tussen de auto’s steeds beter. Krijg er zelfs lol in. Op een druk punt staan er bedelaars bij langs de auto’s. Een heeft een klompvoet. Dat zijn toch altijd lastige dingen. Je weet dat iemand geen toekomst heeft, maar wel had kunnen hebben als hij geholpen had kunnen worden als kind.

Het is ontzettend druk met auto’s, maar het lukt om heelhuids aan te komen. We hadden om 13.00 uur afgesproken, zodat we nog konden helpen met voorbereidingen. We komen in de kerk en er is van allerlei bedrijvigheid. We worden wel opgemerkt, het voelt wat ongemakkelijk. We vragen of we wat kunnen doen, maar alles is al geregeld. Dus is het nog een uur wachten voordat de dienst begint. Uiteindelijk gaan we maar ergens zitten en kijken naar alles wat er om ons heen gebeurd. We worden diverse keren aangesproken door allerlei mensen. Van een jongen die gitaar speelt op het podium tot een voorzitter van een stichting.

Ik ben blij dat de dienst begint, het zaaltje zit helemaal vol.

Er worden spelletjes gedaan waar fanatiek aan meegedaan wordt. Bij een bepaald spelletje krijgen ze als iemand een vraag goed beantwoord een koekje. Aan de rechterkant zit een hele groep met jongens van rond de 10-12 jaar. Een van de jongens wint zo’n koekje. Hij breekt het koekje in kleine stukjes en deelt het uit.

Het is leuk om te zien hoe ze het kerstverhaal vertellen. We verstaan er niets van, maar dat geeft niet. Aan het einde worden er schoenendozen uitgedeeld aan alle kinderen. Het oogt chaotisch maar toch krijgen alle kinderen een doos. En ze wachten allemaal netjes op hun beurt.

Na de dienst spreken we iemand die heeft gezorgd dat de dozen vanuit Noord Ierland hier zijn gekomen. Het waren 3 vrachtwagens vol met grote dozen met daarin tussen de 7 en 9 schoenendozen. Al die dozen worden verspreid over heel Albanië.

Er zijn ook een stel Amerikanen die ook in de organisatie hiervan zitten. Ze hebben hun huis verkocht in Amerika en reizen de wereld rond. Typische Amerikanen wel hoor, beetje pocherig, maar in het geheel niet onaardig.

Als we onderweg zijn naar de uitgang staat daar een vrouw en ze heeft een leuk sjaaltje om. Ik complimenteer haar en voor ik het weet heb ik het sjaaltje om en mag ik niet weigeren.

Na de dienst stappen we weer op de fiets terug naar de bus. Inmiddels kennen we de route uit ons hoofd.

We parkeren de fiets bij de bus en lopen naar een restaurantje vlakbij. Ik eet pizza en Gerben zalm.

Op deze foto heb ik het gekregen sjaaltje om.

In de bus eten we een toetje wat we even daarvoor in een bakkerij hadden gehaald.

We zijn behoorlijk moe en liggen er vroeg in.

22 december

Vanmorgen zijn wel al vroeg op. Even over 9.00 uur zitten we op de fiets. Het is een stuk rustiger op de weg dan normaal. Wel vond een of andere idioot het nodig om recht in mijn gezicht een hond na te doen. Tsja hij was vast nog bezopen van de avond ervoor.

Als we de kerk binnenstappen herkennen we gelijk mensen van gisteren. En mensen ons ook. We worden weer warm ontvangen.

Op de achterste rij zitten een paar oudere dames. Eentje ziet mij en begint te zwaaien. Ik zwaai terug en loop naar haar toe. Ze begroet me of alsof ik haar verloren dochter ben ofzo. Ze praat tegen me, alleen ik snap er niets van! Maar ik voel dat het lief bedoeld is.

We moeten naast haar komen zitten en legt haar hand op mijn been.

Later begroet ze iemand en ik kom met haar in gesprek. Ik zeg tegen haar dat we de taal niet begrijpen maar dat we broeders en zusters zijn in de Heer en daarom verbondenheid voelen.

Ze vraagt of ze me een knuffel mag geven.

De dienst begint en het eerste lied is ‘ hoor de eng’len zingen d’eer.  We zingen in onze eigen taal mee. Ook andere liederen herkennen we de melodie van. Het is zo fijn om na bijna 2 maanden fysiek in een kerk te zijn.

Als de voorganger gaat spreken worden we even voorgesteld en welkom geheten. Er wordt gelijk gevraagd of er iemand is die wil vertalen voor ons. Alban die we eerder ontmoetten bij het huis komt bij ons zitten en vertaald.

Ook al krijgen we maar een deel mee, het is goed.

Na de dienst worden we uitgenodigd om mee te gaan koffie drinken in het koffiebarretje waar we van de week ook al waren.

Bij ons in de kerk doen we dit ook, alleen niet in een barretje maar in de kerk zelf. Gerben maakte de vergelijking met zijn ANCF tijd waar na de dienst er heel veel tijd was voor sociaal en eten/drinken.

We worden uitgenodigd om op kerstavond te komen voor een bijeenkomst met eten, drinken en gezelligheid. Het begint om 21.00, als we vragen of het veilig is om ‘ s avonds door de stad te fietsen wordt er direct gezegd dat we worden opgehaald en teruggebracht.

Het is tijd om te gaan. We gaan vanmiddag nog met Jeton naar een paar gezinnen om een kachel te brengen. We spreken af voor na 15.00 uur.  Het is geen optie om terug te gaan naar de bus dus fietsen we naar het pannenkoekenrestaurant waar we een paar dagen geleden ook waren. Het is nu een stuk drukker dan toen. We gaan op het terras zitten maar moeten wel even een poosje wachten tot we geholpen worden. De obers lopen het vuur uit hun sloffen. De jongen die ons de vorige keer hielp herkent ons en groet ons. Gerben besteld gelijk 2 pannenkoeken. Ongelofelijk hoe goedkoop het is. Toch moesten we een beetje opletten want ik had nog 15 euro aan Leks, maar het is prima gelukt, zelfs nog 3 euro over. Ik merk dat ik een beetje aan mijn taks zit. Ik ben moe en heb prikkels genoeg gehad. Maar goed we hebben een afspraak dus we gaan. We fietsen met een grote omweg. Het eerste stuk is wel wat druk, maar inmiddels is dat geen probleem meer. Gerben fietst een stukje voor mij, er zit nog een auto tussen. Er komt een man op een fiets van de andere weghelft achter hem fietsen. Maar omdat er weer iemand z’n auto middenop de weg parkeert stopt de auto voor Gerben en hij remt af. De man achter hem ziet dit niet of te laat en tikt Gerben aan en de man valt om. Ik zie het van een afstandje gebeuren en hoop maar dat het goed gaat. De man krabbelt weer op en Gerben draait zich om en vraagt hoe het gaat. De man geeft niet echt antwoord en loopt met de fiets aan de hand de stoep op. Als we even verderop naast elkaar kunnen fietsen zegt Gerben: ‘kijk ik om ligt er ineens een vent naast me’.

Op dat moment moesten we weer achter elkaar fietsen en vroeg de weg weer de aandacht. ‘ s Avonds in de bus hebben we er nog smakelijk om gelachen, niet dat die man viel, maar wel om de opmerking van Gerben. De weg gaat een heuvel op, het is even stevig trappen.  Bovenaan komen we bij een bouwplaats, denk een hotel ofzo. Alles is hier open en bloot. Gerben ziet in de gauwigheid dat de bouwstijl van vandaag in NL in de jaren 60 werd toegepast, waarvan nu veel blokken worden gesloopt. We dalen weer af en komen toch een beetje in een soort achterbuurt. Het is smerig en armoedig. Meer dan de andere kant waar we geweest zijn. Het voelt niet perse onveilig ofzo, maar wel ongemakkelijk. Het einde van de weg komt uit op de drukke weg waar we elke keer over fietsen. We zijn een kwartier te vroeg en wachten nog maar wat in de straat. Uiteindelijk stuur ik maar een appje. Blijkt dat er een miscommunicatie is geweest en dat het vandaag door gebrek aan onderdelen niet gaat lukken. Dus hebben beetje voor niets 2 uur in de stad rondgehangen. Op zich niet erg maar wel jammer. Dus als de wiedeweerga fietsen we naar de bus. Eigenlijk willen we nog wat boodschappen doen maar de supermarkten hier vlakbij zijn dicht, dus dat komt morgen wel.

Nu gaan we morgen waarschijnlijk voor die kachels, we gaan het zien!

Graag wil ik nog terugkomen op het huis waar we geweest zijn donderdag. Alban is voorganger van een zustergemeente. Hij heeft op bijzondere wijze een huis gekregen en wil daar zelf met zijn gezin gaan wonen en een opvang voor vrouwen in nood starten. In de wijk is er veel partnergeweld, scheidingen en andere nood. Dit gezin heeft hart voor deze vrouwen en wil ze een veilige plek bieden en ze een opstap bieden naar een zelfstandig leven.

In het huis is al veel gedaan, maar er moet ook nog heel veel gebeuren. Het idee was dat wij mogelijk een trap zouden maken naar de voordeur. Toen we daar van de week waren hadden we daar wel wat twijfels over. Met name over de grootte van de klus en de beschikbare tijd. We hebben het even een paar dagen in beraad genomen en voor gebeden. We wisten niet wat te doen.

We kunnen niet fysiek helpen, Gerben heeft last van zijn knie en kan absoluut niet op zijn knieën werken. Dus uiteindelijk hebben we besloten om een donatie te doen zodat ze weer verder kunnen met bouwen. Toen we dit bespraken gaf Alban aan dat er volgende week mensen zijn die fysiek kunnen helpen, zo is de cirkel toch weer rond. Mocht je hier ook aan bij willen dragen, voel je vrij. Weet dat het goed besteed wordt.

https://betaalverzoek.rabobank.nl/betaalverzoek/?id=FbBn5PC4QEWwqcI_d9rY8w

Op kerstavond willen we de donatie aanbieden.

Lieve mensen, vanuit Albanie wensen wij jullie hele fijne kerstdagen!