Servië op z’n best (en nieuwe plannen)

Sorry voor de vertraging, ik had wat te kampen met technische problemen! Maar als compensatie een extra lange blog!

We zijn redelijk op tijd weg vanmorgen. We spreken nog even de eigenaar van de camping voordat we op pad gaan. De bus start wat slecht en de buren zijn compleet uitgerookt. Maar goed hij loopt. Het is vandaag maar een klein uurtje rijden. We besloten om toch naar het Tara National Park te gaan. Naar verluid een prachtig en heel groot natuurpark. Op park4night vonden we een plekje bij een restaurant met goede reviews. Het is rustig op de weg, de weg die slingert langs de rivier. Net voor de grensovergang met Bosnië gaan we de berg op. Op een gegeven moment komen we bij een soort poort. Er komt een mannetje uit een hokje en we moeten tol betalen. Eerder waren we ook al bordjes tegengekomen. Volgens mij schaart hij ons onder de categorie auto, want we komen er met 500 dinar (ongeveer €4) vanaf.

De weg gaat omhoog, maar het gaat geleidelijk. We stoppen even bij een uitzichtpunt. Ineens staan we weer in de sneeuw.

Als we naar boven kijken zie ik vangrail een heel stuk hoger. Ik zeg:ik denk dat we daar heen gaan.

Hoe hoger we komen hoe minder sneeuwvrij de weg is. Er wordt hier gestrooid met grind waardoor de grip prima is. Geen idee waar we uit gaan komen, maar de sneeuw steeds meer.

Uiteindelijk komen we in het dorp aan. De weg is wit. Maar toch lijken mensen hier niet anders te rijden dan anders. Bij het restaurant aangekomen zetten we de bus op de parkeerplaats. Normaal is deze denk ik veel groter maar er is een deel geschoven.

We gaan naar het restaurant en bestellen koffie. Ook vragen we met google translate of we vannacht hier mogen slapen. Volgens het meisje is het goed. De koffie is weer redelijk sterk, maar minder sterk dan die van gisteren. Normaal zetten wij koffie met de percolator (espressopotje) en dan heb je altijd een beetje prut. Maar bij deze soort koffie zit er echt een laag prut onderin ‘ waar je een aardig dakkie mee kan dekken’.

We betalen de koffie en gaan terug naar de bus. Het vriest nu niet dus maakt Gerben de voorruit schoon, die was behoorlijk smerig geworden.

Gelijk de raamisolatie erop want vannacht gaat het vriezen. Het blijft een beetje tobben met het touwsysteem. Als we thuis zijn zelf maar iets fabriceren wat wel werkt.

We zijn hier naar toe gekomen om te wandelen. Dat er ook 30 centimeter sneeuw zou liggen hadden we even geen rekening mee gehouden.

Dit komt omdat het park op 1100 meter hoogte ligt.

Dus warme kleding aan, tas met eten en drinken en wandelstokken mee en we gaan op pad.

Er zou een mooi uitzichtpunt zijn waar we naar toe willen. Volgens de bordjes is het 2 uur lopen. Nou we gaan gewoon en zien het wel. De route gaat langs een weg, doordat er auto’s hebben gereden is de sneeuw plat en wat aan de gladdige kant. Het is steeds zoeken naar de beste plek om te lopen.

Als we een uur onderweg zijn en alleen langs deze weg hebben gelopen maken we even een nieuw plan. Het uitzichtpunt gaan we op deze manier niet halen. Dus via komoot bekijken we of we een shortcut kunnen nemen. Die is er wel, maar het gaat over een pad waar nog niemand gelopen heeft. In het begin ben ik wat bangig met mijn enkel, het gaat behoorlijk goed hoor, maar moet nog wel voorzichtig zijn. 1x stap ik verkeerd en doet het even flink pijn. Maar het trek snel weer weg en strik mijn veter nog strakker.

Toch ben ik blij dat we dit pad zijn gegaan, het is zoveel mooier dan langs de weg lopen. Trouwens, had ik al verteld dat we tijdens deze wandeling een hond hebben?

Ineens liep er een hond bij ons. Er zijn in Servië veel zwerfhonden dus keken we daar niet zo raar van op. Maar wel dat hij echt de hele route met ons mee is gelopen. Soms was hij even weg, z’n neus achterna. En ineens was hij er weer. Als we even stilstonden en hij was verder gelopen dan kwam hij teruglopen om te kijken waar we bleven. Ik denk dat als we mensen tegengekomen zouden zijn dat ze zouden denken dat het onze hond is.

Maar nee, een hond is niet aan ons besteed. Ook al wilde ik vroeger wel graag een hond, tegenwoordig ben ik meer een kattenmens. We komen op een splitsing en pikken daar eigenlijk de wandelroute weer op. Het staat aangegeven met een witte stip met een rood rondje eromheen. Niemand heeft hier gelopen, alleen wat dieren waar we sporen van zien.

Het is zo prachtig! Maar ook echt pittig om te lopen. De sneeuw komt over onze enkels en je moet je voeten hoog optillen om te lopen. Op een gegeven moment komen we wel voetsporen tegen, het zal van een local zijn.

We lopen langs een huis en er slaan wel 6 honden aan. Er woont een vrouw, het is een mini boerderij. Er staat een koe, er lopen geiten en kippen. En dus honden, en ze blijven maar blaffen. Ook als we allang uit zicht zijn. Onze hond loopt er een blokje voor om. Als we een stuk verder zijn komt hij ineens weer aangelopen.

Blijkbaar heeft de vrouw geen last van blaffende honden, ik wordt er woest geïrriteerd van. Dat honden blaffen prima, maar voed je honden gewoon op en leer ze wanneer het genoeg is.

Maar goed, als ik de verhalen op internet moet geloven hebben honden hier niet zo’n goed leven dus is opvoeden waarschijnlijk sowieso teveel gevraagd.

Ik ben het eigenlijk wel een beetje zat het lopen, maar we zijn er nog niet. Nog een flinke heuvel op, ik spreek mezelf maar moed in. We komen in een dorpje, al ziet het er verlaten uit. Het is een soort wintersport dorpje maar de skilift ziet er niet uit alsof hij gisteren gebruikt is. De appartementencomplexen staan er in slechte staat bij. Het is niet ver meer, alleen bedenkt Gerben de moeilijke route. Met de hoogste sneeuw die we tijdens de hele route hebben gehad. We ploegen door 50 cm sneeuw, ik ben er klaar mee, en laat dat duidelijk merken. Maar goed, ik moet toch door. Maar dan ineens zijn we weer terug bij het restaurant en dus bij de bus. Met name Gerben zijn broek en schoenen zijn erg nat, dus broek voor de kachel en schoenen niet helemaal ervoor maar wel in de buurt. Al heeft de kachel wel meer moeite om het warm te krijgen zo boven de 1000 meter.

Aan het begin van de avond gaan we eten in het restaurant. Het is rustig, er zitten maar 1 ander stelletje. Op internet had ik gelezen wat de nationale gerechten zijn. We kozen voor een soort  schnitzel. Uiteindelijk blijkt het een soort cordon bleu rol te zijn.

Het smaakt best goed, maar ook niet super bijzonder.  We rekenen ongeveer 30 euro af. De vriendelijke barman weigert fooi.

We gaan weer terug naar de bus. Het is een onrustige nacht, geen idee waarom, maar soms is dat zo.

Toch zijn we vrij vroeg uit bed en rond half 9 rijden we de berg af.

De weg is wit en aangevroren, maar toch gaat het rijden door het gestrooide grind goed.

We gaan nu de andere kant de berg af dus dachten dat we net als op de heen weg vrij snel zouden afdalen. Maar dat was niet zo, we bleven heel lang rond de 1000 meter hangen. Dus bleef de weg ook behoorlijk wit. We doen een uur over 30 kilometer. Uiteindelijk komen we weer op een wat meer doorgaande weg. De sneeuw is weg en we kunnen weer normaal rijden. Verderop gaan we tanken. De diesel is helaas niet zo goedkoop als in Bosnië. Het is rond de €1,50. Er wordt hier voor je getankt, je zegt wat je wilt en hij wordt volgegooid. Ik ga naar binnen om te betalen. Het is een stuk drukker hier op de weg. We dalen een heel eind af, naar 200 meter. We rijden langs een stad, er lijkt smog boven de stad te hangen, het voelt ook bedompt.

Blijkbaar is dit nogal een drukke route want het is druk op de weg. Vaak geldt er een inhaalverbod, maar zodra deze wordt opgeheven gaan mensen als een gek inhalen. Bizar hoe ver mensen durven gaan en niet alleen zichzelf in gevaar brengen maar ook anderen. Gelukkig wordt het op een gegeven moment rustiger omdat veel auto’s afslaan. De route is heel divers. Het gaat van natuurgebied naar een stad of dorp. Het laatste uur gaat ik denk door het lelijkste stuk Servië. Het gaat langs een weg met ik denk huizen met in hun tuin een autokerkhof. Overal autowrakken en viezigheid. Ik ben van verbazing gewoon vergeten om foto’s te maken.

Op een gegeven moment moeten we afslaan en gaan we een wat smallere weg op. Maar het rijd prima. Overal worden we trouwens bekeken. Als we op een kruising komen komt er aan auto van links die gaat afslaan. Wij wachten op hem om naar links te gaan. Maar deze bestuurder zit zo naar de bus te kijken dat hij zowat vergeet om te rijden. Met open mond zit hij achter het stuur. Blijf het trouwens best bijzonder vinden dat wij zo bekeken worden, je zou denken er rijdt hier toch ouwe meuk genoeg! Het laatste stukje gaat over een smal grindweggetje. We komen aan bij de camperplaats. Het is in een grote tuin van een oudere dame. Ook gevonden via park4night.

Gerben is bekaf. Ik bel aan bij het huis en we worden welkom geheten door de oudere dame. Gelijk worden we binnen uitgenodigd voor koffie. We spreken elkaars taal niet, maar google translate biedt echt uitkomst. Er wordt ook slivovitsj aangeboden. We merken toch dat in de Slavische cultuur ‘nee’ niet echt een antwoord is. Het wordt gewoon neergezet. Eerst maar koffie erin. Deze smaakt goed, al is hij op dezelfde manier gezet als die anderen die we dronken. We kijken gelijk af hoe het moet.

Na een half uurtje gaan we naar de bus. Gerben gaat op bed, hij is erg moe van het rijden. We zetten wel eerst alles open om te drogen. Het is 12 graden met zon, dus nu kan het!

Ik ga buiten zitten en lees een boek. Omdat de zon vroeg ondergaat wordt het ook snel wat fris. Maar ik wil nog niet naar binnen. Dus gaat de vuurpot aan.

Milena de eigenaresse komt even kijken en vind de vuurpot erg interessant. Met google nodigt ze ons uit om te komen eten. We spreken af voor over een uurtje. We doen de boel weer dicht en gaan naar binnen. We geven haar zo’n vuurpot, ze is er ontzettend blij mee. We hebben er toch genoeg.

Eerst krijgen we soep.

En voor degene die zich afvraagt wat dat mes op mijn bord soep doet. Ik snij mijn soep, jij niet? Haha nee hoor er zaten grote stukken groente in die ik even wat kleiner heb gemaakt zodat het goed eetbaar is.

Daarna kregen we worst met aardappel, brood en smeersels. Eigenlijk zaten we al propvol, maar als toetje kregen we pannenkoeken met zelfgemaakte jam.

Ondertussen praten we via google translate, dat gaat best goed. Kijk diepe gesprekken dat gaat niet, maar gewoon een eenvoudig gesprekje dat gaat prima. De dochter komt ook nog even langs. We kunnen niet meer, maar toch wordt ons pannenkoeken gevoerd. Met veel moeite weet ik duidelijk te maken dat we niet meer kunnen. Ook hier is nee eigenlijk geen optie. Gerben krijgt een biertje aangeboden. En voor hij het weet staat de tweede ernaast. Ik wil graag even douchen, meermaals is dit al aangeboden. Ik haal mijn spullen en ga na wat aanwijzingen de douche in. Er werd nog wel naar de boiler gewezen met de opmerking dat het goed is. Dus vol verwachting ga ik onder de douche. Om er 3 minuten later klappertandend onder vandaan te komen. Ik had net genoeg warm water om m’n haar te wassen en toen was het water op. Ietwat teleurgesteld was ik wel, maar uiteraard heeft mevrouw daar niets van gemerkt. En zo blijft mijn slechte huwelijk met boilers voortbestaan. Inmiddels story of my life dat iedereen warm kan douchen met een boiler behalve ik.

Ze blijft uitnodigen, maar inmiddels gaat het ongemakkelijk voelen. We nemen afscheid en gaan naar de bus. We zijn kapot.

We slapen als een os, doen het rustig aan en worden om 9.30 aan het ontbijt verwacht. Eerst koffie. Dan gaat ze een soort cupcakes bakken van mais en tarwemeel, yoghurt, ei en bruisend water.

Ze heeft een oven op hout, dus stookt ze die lekker op. Met 20 minuutjes is het klaar. Het smaakt best lekker, het zijn een soort hartige cakejes.

Ondertussen wordt er ook nog kippenlever opgewarmd, maar allebei houden we echt niet van orgaanvlees. Vriendelijk slaan we het af, ze lijkt het niet erg te vinden. Maar in de plaats daarvan moet Gerben wel echt een ei eten, dus ongevraagd gaat ze een ei bakken.

We willen vandaag eigenlijk naar het stadje hier vlakbij gaan. Ze zegt dat ze daar ook heen moet en dat we mee kunnen rijden. Maar eigenlijk willen we fietsen want het is mooi weer. Uiteindelijk is het goed, maar ze wil wel graag een tijd afspreken voor de lunch. We hebben toch wel ergens het idee dat ze eenzaam is en het fijn vind om mensen om zich heen te hebben. Het voelt voor ons wat ongemakkelijk. De gastvrijheid wordt een beetje opgedrongen.

Gerben haalt de fietsen van de fietsendrager en ik ruim nog een beetje op. We stappen op de fiets met de route op het stuur. Het is een kwartiertje fietsen. Het laatste stukje gaan we even lopen, we weten niet zo goed hoe het hier met fietsers werkt. We komen een geldautomaat tegen en we halen even wat cash, toch wel handig hier. Op google had ik een bezienswaardigheid gevonden ‘ bridge of love’.

Vlakbij parkeren we de fiets, er is zowaar een fietsenrek hier. In NL laten we de fietstas altijd aan de fiets, maar hier nemen we ze toch maar mee. Gelukkig kunnen we er een rugzak van maken.

Middenin het stadje ligt een groot park, we gaan gewoon maar een rondje lopen. Middenin het park is een groot gebouw, het blijk de thermen te zijn. Ik had daar al over gelezen maar had niet kunnen vinden waar dat precies zou moeten zijn. Maar hier is het. Er zou een geneeskrachtige bron zijn hier waar ze een heel centrum omheen hebben gebouwd. Aan de andere kant is een fontein, bijna alle bankjes zijn bezet met mensen die best vrolijk lijken. We lopen verder in het park, kan me voorstellen dat het hier in de zomer heel druk kan zijn met locals.

Er loopt een klein riviertje die we oversteken en via de andere kant lopen we terug. Er zijn veel souvenirkraampjes, veel ook dicht, maar veel ook open. De uitbaters zitten op een stoeltje in een straaltje zon te wachten op de volgende klant. Er is ook een soort permanente markt, veel kraampjes zijn leeg, maar er wordt groente en fruit verkocht.

Als we daar vandaan komen komen we Milena tegen, ze is onderweg naar huis. We balen ervan dat we eigenlijk terug moeten, het weer nodigt erg uit om lekker op een terras te gaan zitten. Ingewikkeld dit. We gaan nog even een poosje in het park zitten en filosoferen of we hier een oplossing voor weten. Maar we komen er eigenlijk niet uit. We lopen maar terug naar de fiets. We gaan een wat andere route terug dan dat we heen gekomen zijn. En dat hebben we geweten. Op de heenweg gingen we vooral heuvel af een heel stuk. Maar nu moeten we die heuvel op. Het zij in delen, maar 1 deel is echt zelfs met e-bike in de hoogste stand pittig. Gerben moet zelfs afstappen, ik sta bovenaan te hijgen als een postpaard.

Als we net over de heuvel zijn komt er ineens een hond uit het veld gerend en rent blaffend achter ons aan. Ik begin steeds meer een hekel te krijgen aan honden. Enne no offense he mensen die allemaal lieve, goed opgevoede honden thuis hebben! Daar zeg ik helemaal niets van! Maar wel (zwerf) honden die in je enkels willen gaan hangen als je langsfietst. Maar dat is een beetje Balkan, en ja wie gaat er dan ook fietsen daar. Als we terugkomen doen we de zijdeur open en die kraakt ineens ontzettend. Na dagen van vocht staat ineens de zon erop en lijkt alles ineens uitgedroogd te zijn. Gerben denkt snel even de vetspuit te pakken en het te fixen, maar dit lukte even niet zo snel. De nippel bleef vastzitten en met enige moeite ging hij pas los. Ondertussen worden we al geroepen voor het eten. Gelukkig blijkt het alleen soep met wat brood en salade te zijn. Het smaakt goed. Ze blijft even vriendelijk als altijd. Ik vraag haar of ik een foto van haar mag maken.

Ze weet niet zo goed wat ze met de vraag moet en wil met ons op de foto. Ze gaat de bouwvakker die bezig is met het toilethuisje vragen.

Hij wil dat wel dus maakt hij deze foto.

Ik zie dat hij echt een goeie kop heeft om een foto van te maken. Dus vraag ik hem met weinig woorden of ik een foto mag maken. Hij gaat staan en binnen 2 seconden heb ik de foto. Zelf ben ik er weg van, een vriendelijk gezicht met ogen die een beetje in je ziel staren.

Als we terug zijn bij de bus gaat Gerben verder met de deuren smeren.

Uiteindelijk bleek WD40 met wit vet de oplossing te zijn. Gelijk alle deuren maar even gedaan.

Ik pak nog wat zon en ga verder in mijn boek. Maar als de zon onder is is het gelijk fris. Ik heb ernstig behoefte om te cocoonen zonder van alles te moeten.

De avond is rustig, ik ga nog even betalen. Gelijk wordt ik weer uitgenodigd om wat te drinken. Met moeite weet ik te zeggen dat we aan het opruimen zijn. Ze wil ook graag dat we het huis gewoon gebruiken. Morgen moet ze vroeg weg voor een doktersafspraak. Ze staat erop dat ze de deur open laat en we de er gewoon in kunnen, ze laat zien waar ze de sleutel legt. Ik betaal en wil graag wat extra’s geven voor het eten. Maar dat vind ze niet nodig. Het overnachten kost 20 euro voor 2 nachten en ik geef er nog 1000 dinar bij (8 euro nog wat). Ze geeft 10 euro terug en zegt dat het zo goed is. Ik geeft haar een knuffel en neem dan afscheid.

Ik stuur haar nog de foto die ik van haar en van de stukadoor maakte.

We ruime op en gaan naar bed. Morgen willen we op tijd vertrekken.

Na een goede nacht slaap rijden we rond 8.45 weg. Ja mensen, dat is voor ons op tijd.

Het eerste stuk gaat over een drukke soort provinciale weg. Ik zit vrij hoog in spanning en hoop dat het allemaal goed gaat. Op een gegeven moment gaan we gelukkig deze weg af en is het een heel stuk rustiger. De weg gaat door kleine dorpjes ik word ontspannen en geniet van de omgeving. De weg is redelijk goed, al komt het regelmatig voor dat de weg is verzakt of het een flinke lappendeken is.

Soms zijn de dorpjes keurig met nette huizen en opritten. Af en toe een krot er tussen maar over het algemeen gewoon netjes. Maar soms zijn de dorpjes verkrot en vies.

We gaan nog even tanken. Ik ga afrekenen, traag dat die gozer achter de kassa was. Maar goed, afrekenen en wegwezen.

Het laatste stuk naar de tolweg is erg armoedig. De weg is niet zo goed, veel viezigheid en afval langs de weg. Huizen in slechte staat. De mensen die langs de weg lopen zien er ongezond uit.

We komen wat fietsers tegen, met antieke fietsen.

Oude tractortjes met minstens even zo oude bestuurders erop.

We rijden door een dorpje waar het chaotisch is. Het doet me een beetje  denken aan Zuid-Afrika, iedereen doet maar wat het is vies en chaotisch.

Aan het einde van de weg gaan we de tolweg op. Ondanks dat we tolwegen vermijden aan hebben staan stuurt hij ons toch over deze weg. Gewoon omdat er geen andere optie is. We zijn namelijk in de buurt van Kosovo en dit willen we absoluut vermijden. Niet zozeer vanwege Kosovo zelf, maar wel dat de verzekering daar niet geldig is. Nu kun je wel een aparte verzekering afsluiten daar, maar met onze ervaringen houden we liever onze eigen camperverzekering. De tolweg is prima, lekker rustig. Er zitten wel 2 tunnels in maar deze keer zijn ze gelukkig verlicht. Het is even fijn om gewoon rechtuit te rijden zonder al te veel bochten.

Inmiddels zijn we erachter wat het betekend als vrachtwagens naar je seinen, het is dat er verderop politie staat. In dit geval was dat ook zo, bij de afrit stonden ze te flitsen.

Het is nog een paar kilometer tot de camping. Als we daar aankomen zit het hek dicht. Er hangt wel een telefoonnummer en die probeer ik te bellen. In eerste instantie krijg ik geen contact, maar de tweede keer wel. Ik krijg een Engelssprekende man aan de lijn die zegt dat hij er zo aankomt. Later belt hij terug dat het wat langer duurt. Maar wat maakt het uit, we hebben geduld.

Het is een soort parkeerplaats bij een restaurant met sanitair en stroom. Het is niet heel gezellig, maar prima voor een nacht.

Uiteindelijk komt de vader van de eigenaar aangereden die de poort open doet. We worden een plek gewezen, in eerste instantie niet heel blij mee. Maar uiteindelijk wel de beste plek in de zon. We spreken een jongen die hier werkt. Hij komt uit Bangladesh en werkt hier in de keuken. Hij wil graag naar NL komen om daar te werken en zijn familie over laten komen. Ik weet niet zo goed wat we hier op moeten zeggen.

Hij heeft 2 katten en eentje komt ook gezellig bij ons buurten, het is een schatje.

Ik open voor even weer mijn kapsalon en doe Gerben zijn haar. Het was hard nodig.

We zitten nog lekker een poosje buiten met de vuurpot.

Er komt zowaar nog een camper bij! Het is een ouder stel, Duitsers. Ze tobben ontzettend met inparkeren en dan blijkt later de stroom het bij hun plek niet te doen. Dus wordt de hele boel weer verhuisd. Het is vermakelijk om naar te kijken. Helaas zijn het mensen waar net aan een hallo vanaf kan en dus geen gelijkgestemde medereizigers. Jammer.

De zon gaat wel prachtig onder, dus dat is wel een cadeautje.

We willen eigenlijk naar Noord- Macedonië morgen. Maar al een paar dagen zijn we er niet helemaal uit of dit de beste optie is. Er is heel weinig in het land, behalve Skopje, het meer van Ohrid en goedkope diesel. Campings zijn er sowieso weinig en die er zijn zijn 9 van de 10 keer dicht. Ook qua vrij staan zijn er ook niet heel veel plekjes op Park4Night en zomaar ergens gaan staan dat past niet echt bij ons. Heeft er ook mee te maken dat de de zon vroeg onder gaat en het lang donker is. In Bulgarije is er tijdsverschil dus gaat ook de zon later onder, daar worden we wel echt blij van, want 16.00 is echt vroeg.

Dus wagen we morgen de oversteek naar Bulgarije! Weliswaar via Noord-Macedonië, zo rijden we er wel doorheen en halen we morgen als het goed is 4 stempels in ons paspoort!