Op weg naar nieuwjaar (én vrienden!)

Weer even een lange blog, want ik liep een beetje achter! Veel leesplezier!

26 december

Het is vandaag tweede kerstdag, maar voor ons voelt dat toch niet zo. Alles is hier verder hetzelfde als normaal, er is niets wat wijst op kerst.

Na het ontbijt gaan we opruimen en inpakken. Gerben zet de fietsen weer achterop en ik ruim binnen alles op. Uiteindelijk is het sneller klaar dan we dachten. Ik reken nog even af en we nemen afscheid van deze lieve mensen.

We worden door ze uitgezwaaid. Nou daar gaan we dan weer na een week stilgestaan te hebben! De oprit voor de rondweg is wat rommelig maar dat zijn we inmiddels gewend. De rondweg is niet druk gelukkig. Maar 10 kilometer verderop is er file, er was wat gebeurd, maar niet duidelijk wat. Wel duidelijk is, is dat het chaos is en de Albanezen idiote chauffeurs zijn. Om een voorbeeld te geven, even kort is het drie banen, maar deze gaat er vrij snel weer vanaf. Wij rijden gewoon nog op die baan die er verderop vanaf gaat, als er over de vluchtstrook rechts een vrachtwagen ons inhaalt en hem voor ons er tussen perst en een baan wil opschuiven. Maar ook als wij zijn ingevoegd en de rijbaan er al echt vanaf is komt er nog een auto die er voor wil. Maar deze kiest toch eieren voor z’n geld, want we moeten aan de kant voor politie die tussen de file door moet.

Het is hier echt, als je denkt dat er niemand meer komt omdat er geen rijbaan is, dan komt er nog iemand je voorbij. Maar goed, Gerben denkt, wat zij kunnen dat kan ik ook. Vlak voor de afslag staat er file en zoals heel veel mensen doen ga je dan over een afrit rijden, maar voeg je op het laatst weer in.

Ik vind dit verkeer echt verschrikkelijk, ik heb geen controle, de Albanezen zijn zeer onvoorspelbaar en ik ben bang dat we weer een ongeluk krijgen. Dus soms dan maak ik allerlei oergeluiden of probeer ik met m’n voet op het dashboard te remmen. Maar goed, laten we het er op houden dat het al een stuk minder is dan dat het een jaar geleden was.

Goed, we rijden nu op de snelweg, daar is het niet zo druk en gaat het prima. Een stuk verderop komen we bij tolpoortjes. Alleen is dit denk ik niet voor buitenlanders ofzo, want de man in het hokje zegt dat het ‘for free’ is. Dit terwijl iemand in de baan ernaast wel moet betalen.

Het uitzicht op de bergen is prachtig.

De snelweg houdt op een gegeven moment op en gaat over in een gewone doorgaande weg.

Je merkt dat je hier uit de buurt van Tirana bent want het verkeer is hier rustiger. Al heb je dan weer van die idioten die gaan inhalen terwijl het niet kan en daarmee levensmoe lijken. Net voor Skhoder gaan we richting de grens met Montenegro. Er is maar 1 grensovergang met dit land aan deze kant. We passeren nog wat kleine dorpjes als we aankomen bij de grens. Er staan een stuk of 5 auto’s voor ons. Wat gelijk opvalt is dat er vrouwen bij diverse auto’s staan te bedelen. Het is ontzettend ongemakkelijk want ze komen natuurlijk ook bij ons. De een aan Gerben zijn kant en de ander aan mijn kant. Ze vragen voor eten, en blijven aandacht vragen. We reageren met een afwijzend gebaar maar toch blijven ze staan en proberen. Totdat ze het dan toch maar opgeven. De passage gaat trouwens erg traag. Op een gegeven moment komt een politieagent langs alle auto’s om de papieren vast op te halen. Van 7 auto’s, inclusief ons loopt hij met een stapeltje documenten naar binnen. Dit voelt echt heel raar. Het zorgt er wel voor dat het wat sneller gaat. We moeten nog even wachten voor we aan de beurt zijn en dan kunnen we door. Waar we bij sommige grensovergangen wel langs 4 hokjes moesten was het er hier maar 1 en dat was het. Het is maar een half uurtje nog naar de camping. Het laatste stuk gaat over een weg waar ze denk ik al heel lang een poging doen om het op te knappen, maar het lijkt niet erg van de grond te komen. De helft van de weg is weg, maar toch wordt er gewoon 2 richtingen gereden. Het passeren gaat soms maar net, maar het gaat goed.

We komen aan bij de camping en zijn zoals gebruikelijk de enige gasten. Er hangt een briefje dat je een plekje mag zoeken en dat diegene er in een paar minuten is. Mmm die briefjes hebben we vaker gezien. Het is maar net wat je onder ‘ a few’ verstaat. Maar goed er is iemand bezig en die komt gelijk op ons af. Hij spreekt geen Engels maar hij geeft mij zijn telefoon. Hij heeft de eigenaresse aan de telefoon en ze zegt dat we welkom zijn en dat ze later langs komt.

Gerben sluit de stroom aan, maar deze doet het niet. Ik gebaar naar die man dat er geen stroom is. Hij maakt het kastje open en zet de schakelaar om. Met google translate legt hij uit dat het uitstond vanwege de hevige regen van afgelopen maandag. Het was hier flink ondergelopen.

Maar we hebben wel wat problemen met de accu. Hij is niet volledig bijgeladen terwijl je dit wel zou verwachten. Gisteren toen we terugkwamen waren de kerstlampjes uit, terwijl we zeker wisten dat we die aan hadden gelaten. Zeer waarschijnlijk is de stroom uitgevallen geweest op de camping waardoor de accu een beetje van slag is. Gerben heeft er nog niet direct een oplossing voor.

We doen trouwens gelijk een was hier in de machine, dit kost hier maar 2 euro per draai, terwijl op de vorige camping was dit 5 euro.

We zitten nog een poosje buiten in de zon.

Met zonsondergang doen we een kleine wandeling, de zon gaat prachtig onder.

Later gaat Gerben koken en ik de was ophangen. Fijn als je de enige gast bent want dan kun je het gewoon ophangen en in het toiletgebouw laten staan.

Van de week bij de supermarkt hadden ze hier kipfilet. Als we Muge, de vrouw van de camping moesten geloven was dit de enige supermarkt waar zij vlees haalt. Verder verkopen ze trouwens in veel supermarkten niet of nauwelijks vlees. Ik had 2 kipfilets laten inpakken, die gingen we vanavond eten. Nou mensen, dit was echt de beste kip die ik ooit gegeten heb. Echt kakelvers en boterzacht. Geen druppelwater in de verpakking, geen absorptiematje, maar super vers en echt overheerlijk.

Bij deze camping kun je ontbijt bestellen en dat hebben we dan ook gedaan.

27 december

Vanmorgen om 8.30 werd het gebracht. Het zijn een soort maisbroodjes en heeft wat weg van de smaak van oliebollen. In combinatie met jam en witte kaas is het echt lekker.

Verder de dag doen we geen ene fluit. Behalve dan wat was opruimen maar verder is dit echt een dag om bij te komen van de afgelopen week.

Er is hier een kitten die ons lijkt uitgekozen te hebben als personeel. Het is een dotje, spint erop los maar is ook een beetje opdringerig. Hij springt zelfs op de fietsendrager en gaat aan het achterraam zitten krabbelen om naar binnen te willen.

Hij is erg volhardend, maar doen het toch maar niet hem naar binnen laten.

28 december

Gisteravond hebben we vrij last minute besloten om alsnog hier te vertrekken en onze vrienden Andre en Janet die naar ons onderweg zijn tegemoet te rijden.

Zij zijn vrijdag vroeg vertrokken en komen met ons nieuwjaar vieren. We kijken hier al weken ontzettend naar uit. Zoals ik al eerder schreef heb ik soms last van heimwee, niet naar huis, maar wel naar wat vertrouwds. Dat maakt het dubbel zo fijn dat ze komen.

We maken ons klaar voor vertrek en tegen 10.00 uur zijn we onderweg.

In Montenegro kennen ze eigenlijk geen snelwegen, alles gaat over tweebaanswegen. Het eerste stuk gaat door een dorpje, het is vrij smal.

Op de doorgaande weg is het wel beetje opletten. Al zijn de chauffeurs hier wat minder heftig dan in Albanië , maar toch moet je goed opletten. Zo kwam er een auto van links die dacht voorrang te nemen.

We gaan eerst nog boodschappen doen, op Google hebben we een grote supermarkt gevonden. Deze ligt bij een rotonde welke wij driekwart moeten nemen. De rotonde is tweebaans, maar zonder verhoogde rijbaanscheiding zoals wij dat kennen. Een auto die op de binnenbaan rijdt besluit ineens dat hij rechtdoor moet en gaat echt vlak voor ons langs, het was echt heel close. De remmen doen het goed, ik denk dat we zwarte strepen hebben getrokken. Pffft, de adrenaline zit gelijk skyhigh. De parkeerplaats bij de supermarkt is chaotisch. We zijn nog niet uitgestapt of er staat een klein meisje van een jaar of 3 naast Gerben die met een bekertje in haar hand ‘money money’ roept. Verderop in een hoekje zit de moeder met nog een paar kinderen. Er loopt een jongetje van een jaar of 5 achter mij aan die ook om geld vraagt. Ondanks dat ik nee zeg blijft hij het vragen. Botweg stuur ik hem weg. De winkel is druk en ik overzie het even allemaal niet. Daarnaast voelt het ongemakkelijk om de bus onbeheerd achter te laten. Ik ga terug naar de bus en Gerben gaat verder met boodschappen doen.

Vanuit de bus zie ik dat de kinderen iedereen aanklampen en vragen om geld. Ik vind het pijnlijk om te zien. Een moeder die haar kinderen inzet om te bedelen, ik vind het moeilijk. Ook al zou ik me echt kunnen voorstellen dat zij dit ook niet wil, maar dat de omstandigheden zo slecht zijn dat ze misschien geen andere keuze heeft. Ik probeer niet te oordelen, maar het feit dat deze kinderen op jonge leeftijd al heel veel met afwijzing te maken hebben dat doet mij wat. Ik ben ervan overtuigd dat dit iets doet met een kinderbrein waar kinderen later grote problemen mee kunnen krijgen zoals hechtingsproblematiek en dergelijke. En tegelijk weet ik dat ik dit niet kan oplossen, maar triest vind ik het wel.

Met 3 tassen vol boodschappen komt Gerben terug. We laden alles in en gaan weer op weg. We moeten weer over die grote rotonde, maar gelukkig gaat het nu wel goed.

Het is maar een kleine 50 kilometer rijden, maar in Montenegro doe je daar meer als een uur over. Je rijdt hier max  60.

Maar de route is mooi zo langs de kust. Voor het laatste stuk moeten we de berg op. Het is vrij smal en steil, maar we komen boven. Bij het hek van de camping gaan we vrij steil naar beneden en komen we aan op de camping. Het uitzicht is hier werkelijk prachtig.

Er staan hier nog 2 andere campers, dat is redelijk uniek voor ons. We zetten de bus neer en gaan eerst naar het uitzicht. Even later komt er een oud autootje de camping op. Het is de eigenaar en hij heet ons welkom met rakia van eigen productie. Hij laat ons alles zien. Dit is echt de perfecte plek om André en Janet te ontvangen.

We zitten lekker in het zonnetje en er komt een kat aanlopen. Een mooie zwarte kater, hij komt kopje geven en oogt lief. Ik kriebel hem onder z’n kinnetje, maar ineens bijt hij in mijn hand, en hard ook.

Ik schrik ontzettend en weet gelijk dat ik een probleem heb.

Een kattenbeet is een vieze beet waar ik wat mee moet. Op internet zijn de meningen verdeeld over wel of geen rabiës. Ik wil eigenlijk de man van de camping appen en vragen of hij weet wat ik moet doen. Gerben zegt dat ik beter eerst de verzekering kan bellen. Ik heb wat gedoe met mijn telefoon, ik heb 2 sims, mijn eigen en een eSim voor internet buiten de EU, maar daar kan ik niet mee bellen. Uiteindelijk lukt het om dit goed te krijgen en naar NL te bellen.

De dame aan de telefoon gaat het overleggen met een arts van de alarmcentrale en ondertussen moet ik wat foto’s mailen. Maar voordat ik dit heb kunnen doen belt ze terug en zegt dat een vaccinatie tegen Rabiës niet geïndiceerd meer is omdat ze al meer dan 10 jaar geen gevallen meer hebben gehad.

Dit stelt wel wat gerust. Maar als ik op internet ga zoeken zijn de meningen echt verdeeld en maakt me dat onzeker.

Morgen toch maar weer even verder hiermee.

29 december

Ik stuur de eigenaar van de camping een appje met het probleem van de kattenbeet. Ik vraag of hij weet waar ik heen moet. Ik krijg terug dat hij er in 10 minuten is. Het duurde iets langer, maar hij neemt mij mee naar de plaatselijke soort huisartsenpost.

Daar zijn 2 mensen die ons te woord staan. Boodschap is wel een beetje dat een kattenbeet hier dagelijks gebeurd en ik me geen zorgen moet maken. Ik krijg een brief mee, morgen moeten we naar de epidemioloog om te kijken of er vaccinatie nodig is.

Dus vandaag verder geen actie. Als ik ben teruggebracht gaan we ons voorbereiden op de komst van Andre en Janet. Ze zitten nu in het zuiden van Kroatië en we denken dat ze er vanmiddag wel zullen zijn.

We hebben het idee opgevat om een spandoek te maken. We hebben nog een oud laken wat eigenlijk poetslap is, maar deze kunnen we prima gebruiken. We maken hem een beetje op maat en op de keuken gaan het spandoek maken. Gerben maakt met potlood de letters en ik doe ze omtrekken met een kleur. We hebben er ontzettend veel plezier in om te maken, en ja wat wil je dan nog meer als je dit met zo’n uitzicht kan doen.

Als het klaar is hangen we het met magneten aan de zijkant van de bus en alle vlaggetjes die we bij ons hebben hangen we erbij.

Dit moet toch een geweldig ontvangst zijn.

We ruimen nog wat op en gaan heerlijk buiten zitten. We hebben precies zicht op de weg dus in theorie zouden we ze moeten zien aankomen. Omdat zij nu geen internet meer hebben (Montenegro is geen EU) weten we niet precies waar ze zijn. Op een gegeven moment zie ik ze om de bocht komen. Ik herken dit uit duizenden.

Met een paar minuten zijn ze dan hier. Gerben loopt naar boven en ik sta ze onderaan het pad op te wachten. André toetert even bovenaan, het geluid echoot tussen de bergen. Dan komt de groene bus om de hoek en komen ze naar beneden. Met beide armen zwaai ik, ik ben zo blij! Ze zien het spandoek gelijk. Och wat is het fijn om na 2 maanden vrienden een knuffel te geven en dat ook nog op zo’n plek.

Gerben komt aan met Rakia.

We gaan lekker bij de tafel zitten, de beste plek van de camping. We eten de cake die Gerben gisteren gemaakt had. Later komt de eigenaar ook nog met een bordje met Rakia en wat lekkers. We zijn zo blij en dankbaar dat ze er zijn!

Ze hebben een reis van meer dan 2000 kilometer en 3 dagen gemaakt om bij ons te zijn. Wat een liefde!

We kijken naar de zonsondergang, gelijk wordt het fris. André draait hun bus om en zo hebben we een klein kampje uit de wind. Gisteren hadden we lekker vlees gehaald in de supermarkt. Eindelijk weer eens, want in Albanië was dit nauwelijks te krijgen. Dus gaat de barbecue aan en eten we heerlijk. De vuurpot zorgt voor een beetje warmte. Rond 19.15 gaan we naar binnen. André en Janet zijn kapot na 3 dagen rijden.

Wij liggen er ook op tijd in.

30 december

Vanmorgen was ik er al vroeg uit want ik werd om 7.45 opgehaald om naar de kliniek te gaan. Gelukkig is er parkeerplek en lopen we de kliniek binnen. We lopen naar de afdeling ‘epidemiologica’ en Ivan klopt op een deur en doet hem open. Hij legt het uit, maar we moeten niet daar zijn maar ergens anders. We moeten bij deur 29 zijn.

Daar aangekomen wordt er niet opgedaan. Ivan klampt iemand aan en het blijkt de juist te zijn, ze komt er zo aan. Het gesprek gaat half in het Engels, half in het Montenegrijns. Ze zegt dat ik me niet druk moet maken en dit in mijn eigen land kan regelen. Maar Ivan legt uit dat ik de komende maand nog niet thuis ben dus dat het hier geregeld moet worden. Ik begrijp dat ze hier al 10 jaar geen gevallen van rabies meer hebben gehad en dat alleen toeristen voor een prik komen. Er is nu geen dokter en nu kan het niet. We moeten om 11.00 terugkomen. We lopen weer naar beneden en moeten naar een ander loket voor antibiotica.

Er zitten een paar hokjes en bij 1 van deze loopt Ivan naar binnen. Een oudere dame zit achter een bureautje en weer legt hij het verhaal uit. Er komt iemand uit een kamertje en gelijk mogen we daar naar binnen. Dit is een soort huisarts denk ik. Ze schrijft een recept voor antibiotica en voor allerlei middeltjes om het schoon te maken. Ze schrijft ook gelijk een brief, ik denk voor mijn eigen huisarts.

Dit consult zou 16 euro kosten. Maar omdat ik ook nog naar die epidemioloog moet hoef ik nu niet te betalen maar straks.

We gaan naar de apotheek en zijn gelijk aan de beurt. Ik krijg een tasje vol spullen mee, het kost maar 17 euro. Ivan zet mij weer af bij de camping waar er inmiddels wat leven is. We ontbijten en rommelen lekker wat aan.

Maar we genieten vooral van de zon. We begrepen dat er 9 weken geen zon heeft geschenen in NL, André en Janet laden helemaal op van de zon.

Om even over half 11 wordt ik weer opgehaald om opnieuw naar de kliniek te gaan. Het is nu een stuk drukker dan vanmorgen dus er is geen parkeerplek. Ik ga alvast naar binnen, ik weet waar ik moet zijn. Ik klop op de deur, maar er wordt niet gereageerd. Ik ga even zitten om te wachten en probeer het later nog een keer. Maar er is niemand. Dan komt er iemand aangelopen die mij een telefoonnummer van de verpleegkundige geeft die ik kan bellen. Ondertussen komt Ivan aangelopen en hij belt. Blijkt dat de dokter ergens heen moest en er nu niet is. Misschien vanmiddag en anders morgen. Dus dit bezoek was voor niks. Met een half uur ben ik weer terug op de camping. We gaan het wel zien. Misschien morgenochtend nog, maar als het dan niet lukt laat ik het. Aangezien het dubieus is of ik prikken moet krijgen. Mijn DTP is in ieder geval nog geldig.

Beetje zonde van de tijd was dit wel, maar goed zo gaan die dingen hier.

Gerben maakt een wandeling en laat aan het einde van de middag de drone nog even op.

Wat een dag! Wat hebben we genoten van de zon en van elkaars gezelschap. We kijken uit naar de komende dagen!

Lieve mensen alvast een hele fijne jaarwisseling en alle goeds voor het nieuwe jaar!