Off road avonturen

Allereerst gelukkig nieuwjaar!

Wij beleefden een bijzondere oud&nieuw, lees gauw verder!

31 december

De zon schijnt weer en we gaan heerlijk ontbijten bij aan de tafel met uitzicht op zee. Andre en Janet hebben Hollandse kaas bij zich, man wat is dat lekker! Gisteren kwam de oude man van de camping vragen of we brood wilden bestellen, dat hadden we gedaan. Dus nu ontbijten we met vers brood. Ik heb om 9.30 een afspraak in de kliniek. Niet Ivan maar de oude man gaat mij in zijn oude auto brengen. Gauw neem ik nog even mijn koffie mee, want anders is hij straks koud. Het oude autootje is niet vooruit te branden, maar goed we komen er wel. Ik loop naar binnen en weet inmiddels de weg. Deur 29 staat open en ik moet nog even wachten.

Dan wordt ik naar binnen geroepen. Het is een vrouwelijke arts, ze mist een paar vingertopjes. De assistente vertaald. De vraag is of ik direct bescherming wil met immunoglobulins of gewone vaccinaties. Immunoglobuline zou € 150 moeten kosten. Ik twijfel even en zeg dat ik alleen de gewone prikken wil. Ik moet mee naar een aangrenzend kamertje en daar worden de prikken klaargemaakt. Ik zeg toch dat ik die immunoglobuline wil, maar dan blijkt dat ze het bedrag verkeerd gezegd heeft. Deze prik blijkt €1500 te moeten kosten, dat heb ik maar niet gedaan. Ik krijg ik beide armen een prik. De dokter maakt een brief en een rekening. Ik moet ter plekke 90 euro aftikken. Prima, geen probleem. Met een klein half uurtje sta ik weer buiten. De rekening van de dokter van gisteren laat ik voor wat het is. Op de weg terug naar de auto haal ik nog even mandarijnen en met de oude man nog een notenbrood en een brood voor morgen.

Terug op de camping zijn de anderen bezig met opruimen en zijn we bijna klaar voor vertrek.

Janet wast af met uitzicht.

De bus van André heeft soms wat startproblemen maar hij start nu heel soepel.

Wij rijden voorop en zonder een centje pijn rijden we de steile helling weer op. De doorgaande weg is prima, al blijft het wel opletten met die Montenegrijnen. Zo zat er een auto tussen ons in, bij ons zat hij vreselijk te duwen, maar later horen we dat hij ineens afsloeg zonder knipperlicht of wat ook, en dat André vol in de remmen moest en het ternauwernood haalde om te stoppen. De halve inhoud van hun bus was een heel stuk naar voren opgeschoven.

We gaan met de veerboot over. Je kunt ook rijden, maar dit is een stuk langer. Janet en ik kopen een kaartje bij het loket, het kost €10,50. We worden de boot op geloodst en staan met het gewicht op de middelste baan. We moeten een kleine 10 minuten wachten, de boot stroomt aardig vol.

Het water hier is kraakhelder, je ziet gewoon vissen zwemmen.

Het is nog geen 10 minuten varen. Onze rij mag als eerste de boot af, we slaan rechtsaf en rijden dus vooraan in de file. Verderop gaan we op de rotonde een andere weg op. We hebben trouwens portofoons waarmee we kunnen communiceren, dat is echt super handig! Zo zie ik op google maps dat er een uitzichtpunt moet zijn en daar stoppen we even. Het uitzicht is echt prachtig.

Na een kwartiertje gaan we weer verder.

Het plekje trouwens waar we naar toe willen weten we niet zeker of we dat kunnen bereiken. We gaan kijken of het lukt. We slaan nog een keer af en komen dan op het stuk waarvan we niet weten of we er langs kunnen. Maar so far so good. De weg is smal en hier en daar zitten gaten. Ook krast er zo nu en dan een struik langs de bus. Maar het gaat goed. Uiteindelijk komen we aan op het plekje en hoe dan ook, dit was het ontzettend waard. Het plekje is niet groot, maar we passen er precies met 2 bussen.

De stoeltjes gaan naar buiten en we staren naar het uitzicht.

Gerben wil graag wandelen, dus die trekt z’n wandelschoenen aan en gaat op weg. Hij heeft ook een porto mee voor het geval dat. We genieten van de rust en stilte. Heel af en toe komt er een auto langs maar die toeteren vriendelijk en slaan verder geen acht op ons. Ik smeer m’n gezicht zelfs in, de zon voelt wat fel.

Janet zit met een boek en ik met een puzzelboek. Gerben roept ineens over de porto, hij staat ergens en ziet ons. Ik moet mijn kompas pakken en dan staat hij op 138 graden. Het is even flink zoeken, maar ineens ziet Janet hem staan. Door de verrekijker zie ik hem ook. Als de zon onder gaat gaan de vuurpotten weer aan.

Gerben laat de drone nog even op.

Maar toch is het fris want er komt een windje. En die waait precies tussen de bussen door. Dus fabriceren de mannen met een picnickleed een windscherm, het helpt echt.

Maar toch is het fris en besluiten we om naar binnen te gaan. Bij André en Janet kunnen we met z’n vieren in de bus zitten, bij ons kan dat helaas niet. Janet maakt een heerlijke maaltijd en daarna doen we meerdere spelletjes Skip-Bo. We genieten enorm van het samenzijn. Janet heeft zelfs oliebollen meegenomen!

Nu kan het helemaal niet meer stuk. Maar toch is de avond lang en zijn we behoorlijk moe. Rond 23.00 gaan we nog even op bed liggen in onze eigen bus. Straks voor middernacht komen we er wel weer uit. Gerben ligt gelijk te snurken, zo moe was hij. Van de trillende fitbit om zijn pols wordt hij niet eens wakker. Maar toch staan we even voor twaalven met vesten en winterjas aan buiten. Het is ijskoud. De vuurpotten gaan aan, maar het blijft koud. Maar hoe dan ook, deze plek is zo prachtig! We wensen elkaar gelukkig nieuwjaar en drinken Zwolsch Kruidenbitter om mee te proosten. Dit hadden we aan het begin van de reis mee gekregen van Hans, proost Hans!

Er is beneden in de dorpjes wel wat aan vuurwerk, maar binnen een paar minuten is het klaar. Het is eigenlijk best prima, we vonden het niet erg dat er zo weinig was. Deze jaarwisseling op deze plek gaan we nooit vergeten! Hoe bijzonder is dit, dat vrienden uit NL zo’n eind komen rijden met een oude bus en we met zo’n uitzicht oud en nieuw kunnen vieren.

Ik ben inmiddels al naar binnen gegaan als er een auto aan komt rijden die stopt. Er stappen mensen uit en die lopen tussen de bussen door naar voren. Gerben, André en Janet staan daar nog. Ze wensen ons ‘happy new year’ en bieden rakia en champagne aan. Het is waarschijnlijk alleszins vriendelijk bedoeld, maar beetje gek voelt het wel. Even later stappen ze weer in en gaan weer weg. Volgens mij hadden ze al wel een flink sappie op vanavond. Omdat het zo koud is gaan we lekker naar binnen en naar bed, het was een lange mooie dag.

Vanuit deze bijzondere plek wensen we jou een heel goed en gezond nieuwjaar toe!

1 januari

De nacht is rustig en we slapen goed. Maar toch ben ik vroeg wakker. Er hangt een soort mist over het meer, ik ga er even uit om een foto te maken.

We ontbijten weer lekker met het brood wat ik gisteren gehaald had, de andere helft brengen we bij de buren.

Ik zie aan de takken dat er nauwelijks wind meer moet zijn. Dus na het ontbijt ga ik naar buiten en op een randje zitten. Ik geniet van het uitzicht en de zon. Iedereen komt naar buiten. Langzaam gaan we ons klaarmaken om te vertrekken.

Ik doe de laatste dingen nog binnen, maar dan komt Gerben ineens een krukje uit de garage halen. Andre deed een misstap en zijn enkel dubbel geklapt, hij heeft veel pijn. Gelijk even een zak groenten uit de vriezer er tegenaan. Bizar dat hij nu heeft wat ik 2 maanden geleden had. Dit is echt zo balen voor hem. Uiteindelijk breng ik een strak verband aan en doet hij zijn laars aan, we gaan toch maar op weg.

We gaan nu de andere kant de berg af. De weg is net zo smal en slecht, maar het gaat prima. Verderop gaan we de doorgaande weg op. Het is natuurlijk nieuwjaarsdag en het is niet druk op de weg. De weg is erg mooi, door de bergen, soms zelfs nog met sneeuw langs de weg. Andre moet hoognodig tanken, dus bij het eerste tankstation wat we tegenkomen gaan we tanken. Wij zitten op de helft maar tanken ook gelijk maar. Er loopt een groepje jongens en we worden uitgebreid bekeken. We rijden over wegen die hele kleine gehuchtjes met elkaar verbind, maar dat is het ook.

Op een gegeven moment komt een auto ons tegemoet en die seint met de lichten. Er zal wel politie verderop staan. En inderdaad, de agenten hebben net hun nek nog niet verdraaid. Deze weg loopt naar de grens. Daar aangekomen staat er dat er 2 banen open zijn. Maar toch kiezen we net de verkeerde, want er blijkt er maar 1 open te zijn. Voor Gerben is het even aan het stuur zwengelen om in de goede baan te komen. De douanier ziet dat en steekt zijn duim op. Het is allemaal geen probleem en we kunnen door naar het volgende hokje. We krijgen weer een stempel en mogen door. Voor André en Janet is het ook geen probleem en we kunnen weer verder. We zijn nu in Bosnië! Daar zijn wij al eerder geweest, maar dat vonden we achteraf gezien te kort. Ook hier is de weg weer erg mooi en rustig. André heeft wel veel pijn in zijn enkel, maar gaat toch stug door. We komen door stukken waar er nog veel sneeuw ligt. Ik denk dat het hier vorige week gesneeuwd heeft, toen wij zo’n regen in Durrës hadden. We komen bij een dorpje, hier moeten we dwars doorheen. En hier staan ineens een heel aantal Düdo’s in allerlei soorten en maten. We rijden er zelfs nog een stukje achter 1, dus reden we nu in een treintje van drie Düdo’s!

Langs de weg staat er ook een, het lijkt alsof het bus is geweest, hier hebben ze de achterkant vanaf gehaald en een pick up van gemaakt. Ziet er wel een beetje gek uit.

De weg is prachtig, iedereen zit te genieten. Vanuit de verte kunnen we het plekje waar we heen willen al zien.

Beneden aangekomen stoppen we even en gaan we te voet kijken of het haalbaar is om daar te komen. Het pad wat ik in eerste instantie had bedacht gaat hem niet worden. Veel te steil en losse stenen. Bovenop ziet Gerben een andere weg en hij denkt dat het moet lukken. Hij loopt weer naar beneden en Janet en ik blijven boven om te filmen.  Er zit met name 1 lastig stuk in de weg, de bussen schommelen en stuiteren even, maar het gaat goed.

Bovenop aangekomen zet eerst Gerben de bus op de plek en André ernaast.

Wat een uitzicht hier weer! En een gave plek. We zeggen ook allemaal, als we alleen waren geweest hadden we dit niet gedaan. We zitten lekker buiten, het is windstil. Gerben maakt weer een rondje en gaat even op ontdekkingstocht.

Er is hier ook wat lokale bevolking, maar als de zon onder gaat is iedereen weg. We verhuizen wat meer naar achteren en de vuurpotten gaan weer aan. Het is heerlijk zo. Doordat er geen wind is is het niet koud en de vuurpotten geven genoeg warmte af.

Gerben maakt macaroni en ook André sluit nog even aan. Hij strompelt met een wandelstok, zo ontzettend balen dit.

We zouden nog uren buiten kunnen zitten maar rond 20.00 gaan we naar binnen, we zijn moe.

Denk trouwens dat onze vuurpotten vanuit de weide omtrek te zien zijn. Ze verlichten de muren van de ruïne, als de deksels erop gaan is het ineens pikdonker.

2 januari

We hebben goed geslapen, het was hier doodstil. Het is wel een beetje bewolkt vandaag. Gerben gaat naar buiten om naar de zonsopgang te kijken, hij is gelijk bijna een uur weg. Ik ging me bijna zorgen maken.

We ontbijten en daarna doen Janet en ik de enorme vaat van een paar dagen. Volgende keer maar niet meer zo laten opstapelen.

Andre heeft nog veel pijn, ik doe het verband weer om zijn enkel. De pijn die hij heeft als hij zijn laars aan doet is niet om aan te zien.

Gelukkig geeft de laars wel stevigheid en kan hij wel goed rijden. We gaan op weg. Gerben heeft een andere weg terug gezien en zo gaan we proberen om weer op de doorgaande weg te komen. We moeten even een paar keer uitstappen om wat grote stenen van de weg te halen, maar verder gaat het goed.

Als we weer op het asfalt zijn checkt Gerben met Janet bij hun of er geen stenen tussen de dubbellucht zitten, dat is niet het geval. We zetten een hele lange afdaling in naar Mostar. In eerste instantie wilden we daarheen en de iconische brug zien. Maar de zaken liggen er nu wat anders voor door de enkel van André dus besluiten we om dit niet te doen. En dat is helemaal prima. De weg is niet heel breed en we komen wel tegenliggers tegen, maar er is genoeg ruimte om uit te wijken. We hebben van alle kanten uitzicht op Mostar, de brug hebben we alleen niet kunnen ontdekken. Beneden aangekomen rijden we een stukje door de stad. Als we voor een stoplicht staan worden we uitgebreid bekeken. Denk dat we maar kijkgeld moeten gaan vragen! Later vertelde André dat er tussen ons een voetganger overstak die zijn duimen opstak en kushandjes deed en de bussen dus blijkbaar zo mooi vond. Het is trouwens erg rustig in de stad, kan me voorstellen dat het hier normaal veel drukker is. Maar in Bosnie hebben ze 2 vrije dagen met nieuwjaar. Zelfs als dit bijvoorbeeld op zondag valt, hebben ze daarna nog 2 vrije dagen. We rijden de stad weer uit en gaan gelijk weer klimmen. De route gaat vandaag meer langs dorpjes en stadjes. Altijd even opletten, maar het gaat goed. Het is bewolkt maar wel droog en het rijdt prima. We moeten nog een klein uurtje, maar het is maar 9 kilometer. We willen vandaag naar een plekje waar er wilde paarden zouden zijn. Maar gaat dus wel over een soort off road pad. We slaan af en gelijk ligt er al sneeuw, we gaan er wel overheen, het is wat glad. We gaan maar kijken wat haalbaar is. Als we net op het pad zijn zit er ineens een auto achter ons. We moeten even kijken waar we aan de kant kunnen, want veel ruimte is er niet. Als de auto er voorbij kan rijdt hij daar alsof het asfalt is. Eigenlijk hebben we al vrij snel besloten dat dit toch niet zo haalbaar is. Mede door het slechte weer wat ook voorspeld wordt.

Maar we kunnen hier niet draaien. Een stuk verderop zou er een weg zijn die weer naar beneden gaat. Dus langzaam tufffen we daarheen. Op zich gaat het wel, maar het is gewoon niet verstandig. Als we aankomen bij de kruising blijkt dat pad erg smal te zijn en dus geen optie. Maar het geeft wel een mogelijkheid om te draaien. Andre gaat ons voorbij en wij kunnen draaien, daarna draait hij en gaan we weer even langzaam naar beneden. De terugweg over asfalt doen we iets anders. We stoppen ook even voor overleg. In deze omgeving zijn eigenlijk weinig plekjes. Er zou wel een soort camperplaatsje zijn bij mensen in de tuin. Het is een kwartiertje terug, daar gaan we eerst maar kijken. Maar als we daar aan komen vinden we dat helemaal niks en vertrekken we weer. Op 10 minuten zouden wat plekjes bij een meertje zijn. Bij het eerste plekje moeten we weer over een grindpad. Ik stap uit en loop wat vooruit. Hier ligt ook sneeuw en daarmee niet verstandig om te doen. Er zijn 2 opties, of hier gewoon langs het pad de bussen zetten of nog bij 1 plekje kijken aan de overkant. We kiezen voor het laatste. Veel tijd is er niet meer want de zon gaat in 3 kwartier onder. We gaan weer terug de doorgaande weg op en een stukje terug gaan we weer de weg af. Het is ook een gravelweg, maar wel vrij breed. Er is een soort uitwijkplaats, in eerste instantie denken we dat dit geschikt is, maar toch niet want we staan allebei erg achterover. Gerben loopt verder de weg af en vind daar naast een soort dam een plekje aan het water. Janet en ik lopen het stukje, zijn we toch ook nog even buiten vandaag. De mannen zetten de bussen achter elkaar, voordat Janet en ik boven zijn zijn de motoren al uit. Prima plek zo. Het is koud en het spettert een beetje.

We nemen even rust en horen rond 18.30 over de porto dat het eten klaar is. Dus verhuizen we naar de bus van de buren en eten heerlijk.

Na het eten gaan we weer terug naar onze bus. Ik ben ontzettend moe. Dat komt door de antibiotica pillen, ik moet eigenlijk 8 dagen, maar ik heb besloten om na 5 te stoppen. Ik heb er teveel last van en het wondje gaat best goed.

Al vroeg liggen we te slapen.

3 januari

Na een goede nacht slapen zijn we er op tijd uit. Rond 9.15 rijden we weg van deze plek.

Het plan is om vandaag naar Kroatië te gaan. We hadden al gezien dat het hier veel sneeuw gaat vallen de komende dagen. En André kreeg ook een bericht dat het de komende dagen veel gaat sneeuwen. Dus beslissing om naar Kroatië te gaan is een goede. Al regent het daar ook, maar dat is vandaag overal in de omliggende landen. Het is maar 20 kilometer naar de grens. Op 17 kilometer gaan we nog even tanken. Diesel kost hier 1,23 per liter. Verderop bij de Bosnische grens treffen we een erg aardige Bosniër. In eerste instantie lijkt hij nors, maar begint dan over de bus en vraagt welke ouder is. Hij wenst ons een goede reis. De leukste grensovergangen waren toch echt in Bosnie, ook de eerste keer. Verderop bij de rij voor Kroatië staan er een paar auto’s voor ons. Toch schiet het totaal niet op. Er staat een Oostenrijker die schijnbaar problemen heeft want een douanier loopt met een hele stapel paspoorten naar een kantoor.  Er is een tweede rij geopend, maar helaas kunnen we daar niet naar toe. Dus zullen we moeten wachten. Dan wordt de auto de rij uitgehaald en is er nog 1 auto voor ons.

Het gaat allemaal niet snel, maar het gaat. Bij het tweede hokje wordt gevraagd of we iets aan te geven hebben. We zeggen nee en mogen door.

Bij André en Janet gaat het ook soepel en gaan Kroatië in. Het is rustig op de weg. We komen door een dorpje, hier is wel leven, bij de supermarkt is het druk.

Een dorpje verderop gaan wij ook boodschappen doen. Er zit een vrij grote Lidl dus daar gaan we heen. Andre blijft in de bus en met z’n drieën gaan we boodschappen doen. Het is wel druk, maar het gaat wel prima. We hoeven niet lang te wachten bij de kassa.

Het is echt zeikweer en we gaan maar weer op weg. We gaan een wat smalle weg op, passeren gaat wel, alleen rijden mensen dan niet door en dat is een beetje irritant. De weg loopt door wat lintbebouwing. Het landschap is hier wel anders, kaler ofzo. De afgelopen dagen waren veel bochten draaien, maar hier hebben ze ook rechte wegen, we weten bijna niet meer wat dat is. Ondanks de regen is het wel een mooie dag vandaag. Voor Gerben is het wel intensief rijden, maar hij doet het goed. We komen aan bij de camping en zoeken een plek. We zijn de enigen. De dame van de camping komt naar ons toe, het is prima en we moeten later maar komen om in te schrijven enzo. We gaan het gelijk maar even regelen, gecombineerd met een toiletbezoek. In de receptie is het lekker warm, er ligt een kat en gelijk is Gerben er vriendjes mee. Ik durf ook wel te aaien, prikken en antibiotica heb ik toch al gehad.

We lunchen gezamenlijk bij André en Janet in de bus. De rest van de middag is het ontspannen met de regen die op het dak tikt.

Ondanks dat het prachtige dagen waren was het reizen ook intensief, dus even rust is ook goed.

Morgen schijnt de zon zeggen ze, dus dan ziet alles er weer anders uit