Kerst vieren met onbekenden

23 december

Vannacht is het gaan regenen en ik je zeggen dat is ook niet meer gestopt. Het heeft 24 uur lang geregend.

Na het drukke weekend zijn we best moe. Maar we hebben een probleem, want we hebben echt boodschappen nodig.

Maar om weer op de fiets te stappen en door de diepe plassen te fietsen die er zeker zullen staan, daar hebben we toch echt geen zin in. De dame van de camping appt mij of we nog blijven of dat we vandaag vertrekken. Ik was even vergeten dat we in eerste instantie tot maandag hadden gezegd en dan verder zouden kijken. Ik stuur terug dat we graag tot donderdag blijven. Maar daarnaast stel ik ook de vraag of zij een supermarkt dichtbij weet.

Ze stuurt terug dat we met hun boodschappen kunnen gaan doen met de auto. Echt top dit.

Om 12.00 staan we klaar en gaan we eerst naar de bakker. Een andere bakker dan waar we zelf zijn geweest van de week. Er zijn weer enorme plassen en rivieren op de weg. Bij de bakker is het druk. Ik bedenk me dat onze Leks bijna op zijn. Ik vraag aan de dame van de camping of zij weet of ik hier in euro kan betalen. Ze stopt met 2000 lek toe en zegt dat ze het wel op de rekening zet.

We halen lekker vers brood en bureks, hartige broodjes met kaas of spinazie. Dan gaan we naar de groenteboer. We hebben meer dan een kilo appels, 3 puntpaprika’s, kilo mandarijnen, komkommer, 1 super grote granaatappel, 3 super grote tomaten voor 7 euro. Daarna gaan we naar de supermarkt voor de overige dingen. Zo fijn dat we met deze mensen mee konden! We hebben weer een volle koelkast, zelfs voor al het fruit hebben we geen plek, dat blijft maar in de tas.

We zijn ook uitgenodigd om met kerst met hun te gaan eten in een restaurant, we hebben de uitnodiging aangenomen.

Voor de kerstavond bijeenkomst willen we graag cake meenemen. Nu hebben we al een keer eerder cake gebakken in de Omnia, dus weten we hoe het moet. Alleen komen we erachter dat we geen weegschaal, beslagkom en mixer hebben. Maar Gerben zou Gerben niet zijn als hij hier niet iets voor zou bedenken.

De weegschaal wordt gemaakt van een snijplank met een pen eronder. In het ene bakje zit 200 gram boter, nu hebben we ook 200 gram suiker en 200 gram zelfrijzendbakmeel nodig dus dat is makkelijk. Zodra de plank omklapt heb je ongeveer 200 gram.

Gerben probeert met een vork het beslag te maken, want o ja we hebben ook geen garde of iets dergelijks. Ik zeg dat hij beter met 2 vorken een soort handmixer ervan kan maken. Maar Gerben bedenkt dat dit vast ook wel op de accutol kan. Die lag voorin omdat hij mogelijk een kachel zou installeren. Maar de vorken passen er helaas niet in. Dus pakt Gerben een potlood en maakt met ducttape de vorken eraan vast. Nu past het wel. En hebben we dus een mixer, zelfs met variabele snelheid! Het werkt super goed!

2x doen we dit kunstje en bakken zodoende 2 cakes en allebei zijn ze goed gelukt.

Dus voor al je keukenoplossingen, Gerben bellen!

24 december

Vanmorgen doen we rustig aan. Aan het einde van de ochtend fietsen we even 5 minuten naar een pinautomaat.

De tuin stond er trouwens zo bij,30 cm water

Namens Alban wil ik jullie ontzettend bedanken voor wat er gedoneerd is, wordt ontzettend gewaardeerd!

Met een pak geld fietsen we weer terug. Overigens is dit de laatste keer dat we geld halen in het buitenland. Je moet zo exorbitant veel kosten betalen. Sowieso een koersopslag van 1,4 % en daarnaast nog €4,50 voor elke opname. Dus op 100 euro, heb je 13 euro kosten ongeveer. En daarnaast is de koers die de bank rekent ongunstiger dan de koers op wisselkoers.nl

Maar goed, we hebben genoeg en kunnen het betalen, maar toch, voelt toch beetje alsof er van je gestolen wordt.

We stappen weer op de fiets en gaan weer richting de kerk. De route is inmiddels bekend en voelen ons steeds vrijer. Op sommige stukken is het fietspad hobbelig en irritant, inmiddels fietsen we gewoon op de weg. En als auto’s daar last van hebben, tsja niet mijn probleem, ik fiets hier.

Klinkt overigens wat brutaal, maar zo is het verkeer hier. Iedereen doet maar wat, dus doen wij dat ook maar.

We komen precies op tijd aan bij de kerk en ontmoeten Jeton. We gaan met de auto naar een winkel waar ze onderdelen van kachelpijpen verkopen. 1 onderdeel hebben ze niet, maar de rest nemen we mee.

Nu gaan we naar de gezinnen om de spullen te brengen. De kachels zijn al eerder gebracht.

De eerste man waar we komen woont in een klein huisje. Hij opent de deur en zijn welkom. Het is een schamel huisje met een soort voorportaaltje en 1 kamertje. Daar staat zijn bed en tv.

Er staat niet eens een stoel. Een echte keuken is er niet evenals een kachel.

De man heeft te kampen met allerlei gezondheidsproblemen. We kunnen ons voorstellen dat dit iets te maken heeft met zijn leefomgeving. De gedoneerde kachel is er al, wij brengen nu de kachelpijpen, alleen mist voor deze kachel nog een onderdeel. Als dit onderdeel er is zal iemand uit de gemeente komen om hem te installeren. Het is jammer dat dat onderdeel mist, want anders had Gerben de kachel kunnen installeren.

We bidden voor deze man, hij geeft aan weinig te hebben in het leven, maar toch rijk te zijn omdat hij Jezus in zijn leven heeft.

Tsja wat moet je dan nog zeggen. Ik mag een foto van hem maken.

Hij is dankbaar, tegelijk voelt dat voor mij ongemakkelijk. We brengen maar zoiets kleins, we zijn passanten die even kijken naar zijn ellende. Maar ik moet van Jeton aannemen dat dit juist heel groot is, een kachel is voor hem levensveranderend en zoveel meer dan we ons kunnen voorstellen.

We nemen afscheid en gaan naar het volgende adres, het is vlakbij. De man blijkt niet thuis te zijn. We zetten de spullen neer en komen straks terug. Alles staat trouwens gewoon open, in mijn hoofd is dat in zo’n arme wijk raar. Maar Jeton zegt dat er niets te stelen valt, dus waarom moet je dan alles afsluiten.

We lopen de hoek om naar het derde huis. Het is een gezin met 2 kinderen. Een jongen van een jaar of 10 en een meisje van 4/5 jaar. Als je binnenkomt is er eerst een klein halletje, daarna een kleine keuken waar de kachel staat. Hij staat aan, het zijn houtkachels trouwens. Er staat een pan op te pruttelen. Ook hier laten we kachelpijpen achter omdat degene die er nu aan zitten niet goed passend zijn en regelmatig de kamer blauw zet van de rook. Het is denk ik trouwens een vrouw van mijn leeftijd. Voor haar is de kachel een enorme verbetering in haar huis. Hiervoor was het tochtig en koud, en nu is het warm. Echt warm trouwens, want het zweet breekt ons uit. Ze is ontzettend dankbaar. Ook met haar mogen we bidden en met een knuffel nemen we afscheid.

We lopen weer terug naar het huis waar de man net niet thuis was. Hij lijkt er niet te zijn, maar de afgeleverde spullen zijn wel verplaatst. Hij blijkt er toch wel te zijn. We hebben hem trouwens zondag ook in de kerk gezien. Voor Albanese begrippen heeft hij een donkere huid, wat blijkbaar hier toch een ding is. Op zijn manier is hij dankbaar, al blijft dit ongemakkelijk voelen. Maar goed, daar zullen we zelf mee moeten dealen. Het maakt ons bewust van hoe bevoorrecht we zijn en wij gerust die 150 euro uitgeven aan diesel, terwijl voor hun dit een levensgroot verschil maakt.

We gaan drinken koffie in het koffiebarretje waar we eerder ook zijn geweest. Het is fijn om medechristenen in een ander land te ontmoeten.

Daarna stappen we weer op de fiets terug naar de camping. Vanavond worden we opgehaald voor de Kerstavond viering in de kerk. In de tussentijd doen we even ontspannen. Het is heel bijzonder om hier te zijn en al deze mensen te ontmoeten. Maar tegelijk vraagt het ook echt wat van ons. Maar soms mogen dingen je ook wat kosten, en tegelijk geven de ontmoetingen zoveel energie.

We moeten om 19.15 klaar staan. Met de cakes in onze handen. We worden opgehaald door 2 jongens die we eerder al hadden ontmoet in de kerk. Leuke gasten en ze spreken goed Engels. Valt me trouwens sowieso best mee hoor, in de stad spreken echt heel veel mensen Engels. Als we aankomen bij de kerk is er al volop bedrijvigheid. Maar wel grappig dat ze zeiden dat alles voorbereid was, maar qua zaalopstelling is er nog niets gebeurd en wordt er nog druk met tafels gesleept. Maar gaaf is om te zien dat je jongen gasten van 12,13,14 jaar dit allemaal staan te regelen. Ze sjouwen de tafels, maar dekken ze ook. Valt trouwens sowieso op dat de jongeren, ook net wat ouder heel betrokken zijn, zelfs bijv met schoonmaken. Een gozer van een jaar of 17 komt altijd helpen met schoonmaken, ook als het niet zijn beurt is.

Goed ons wordt een plek gewezen, Alban van het klushuis komt bij ons zitten, hij is onze vertaler. We geven hem de donatie, ik heb een persoonlijk briefje geschreven en vraag of hij het wil lezen. Het is een schot in de roos, het raakt hem en hij is enorm blij.

Mooi begin zo van een lange avond.

Iedereen heeft wat eten meegenomen. Eerst mogen de moeders met kinderen en dan mag de rest. Alles is even smaakvol, Gerben loopt nog een tweede keer. Onze cake valt overigens erg in de smaak want de 2 cakes zijn gewoon op, terwijl andere cake er nog staat.

De avond bestaat uit allerlei spelletjes, maar ook aanbidding, interviews, getuigenissen, karaoke en dans.

Het programma zit goed in elkaar en ondanks dat we het deels niet begrijpen hebben we echt een leuke avond. Gerben doet mee met ballontrappen, het is hilarisch om te zien.

Als het tegen middernacht loopt komt er een aftelklok in beeld. Het lijkt wel oud en nieuw! Maar er wordt enthousiast afgeteld en daarna worden er sterretjes aangestoken. Tis maar goed dat de rookmelder het niet deed.

Daarna is het programma afgelopen en nemen we afscheid. We worden weer teruggebracht. We nemen afscheid van Jeton, onze tijd in Durrës zit er bijna op. Maar morgen met Kerst gaan we ze niet meer ontmoeten. We hebben ervoor gekozen om de dienst in onze eigen kerk te kijken en niet naar de dienst in het centrum te gaan. We moeten even aan onze energie denken.

We liggen pas om 1.00 uur in bed, maar het was het waard.

25 december

De late avond van gisteren heeft er wel een beetje ingehakt. We komen met moeite uit bed en ik maak een ontbijtje. Daarna kijken we de dienst. We hebben nog niet echt een kerstgevoel, er wordt verderop gewoon gebouwd en bij het restaurant aan de overkant wordt de vloer drooggemaakt na de overstroming van maandag.

Rond 13.30 gaan we ons klaarmaken. We zijn uitgenodigd door Matt en Muge de eigenaren van de camping om mee uit eten te gaan. Het is nog even een beetje haasten want ik had in m’n hoofd dat we om 14.00 weg zouden gaan, maar dan moeten we in het restaurant zijn. Het is een kwartiertje rijden.

Matt is Schots en Muge is Turks en samen wonen ze nu 3 jaar in Albanie en hebben dus een camping/guesthouse.

We zijn al een week de enige gasten en ze willen graag samen met ons kerst vieren.

Bij het restaurant wat bovenop een heuvel staat aangekomen is het uitzicht prachtig zo over zee.

Terwijl aan de andere kant bergen zijn waar sneeuw op ligt.

Er zijn allerlei dieren zoals herten, geiten, schapen, en paarden. In het restaurant is het druk, het zit helemaal vol. Gelukkig heeft Muge gereserveerd.

Het is een super gezellige middag. Echt gaaf om met mensen die je eigenlijk niet kent uit eten te gaan. Dat natuurlijk voor ongemakkelijke situaties zorgen, maar dat was er echt totaal niet. Muge doet uitgebreid uit de doeken van de corruptie die hier wel degelijk is. Als toerist merk je daar niet zoveel van, maar zodra je met de overheid te maken krijgt dan gebeurd er niets voordat je betaald. Kunnen we ons toch weinig bij voorstellen. Matt wil altijd graag weten waarom iets is, maar tot op heden heeft hij geen antwoorden gekregen.

We eten echt goed en smaakvol. Tegen 18.00 zijn we weer terug. Wat is het toch gaaf om mensen te ontmoeten en te delen, zowel in tijd als met eten.

Geloof toch wel dat we kunnen stellen dat we samen het talent van verbinding maken hebben gekregen.

Muge heeft een hele rits foto’s van ons gemaakt, het is enig!

Als we weer terug zijn dan doen we even videobellen met beide families, ook fijn om het thuisfront even te zien en te spreken!

En überhaupt gewoon Nederlands kunnen praten. We hebben de afgelopen week zoveel Engels gesproken dat ik zelfs in het Engels begin te denken.

Ze hebben hier overigens maar 1 kerstdag. En zelfs daarvan is er een groot deel van de bevolking die dit niet viert. Een groot deel is of moslim of atheist. Vroeger in de tijd van de dictatuur was religie verboden. Morgen gaan we weer op weg.

Dit is de plek waar we het langste geweest zijn van de hele reis. Het was echt een goede, bijzondere, liefdevolle en vermoeiende tijd. We kijken er ontzettend naar uit om onze vrienden over een paar dagen te gaan ontmoeten en samen oud & nieuw te vieren. We gaan ze tegemoet rijden richting Montenegro.

Zo ontzettend fijn om vertrouwde mensen om ons heen te hebben.  Heel eerlijk ik heb soms heimwee. Niet zozeer naar huis, maar wel naar wat vertrouwds, iets bekends. En dat mag er gewoon zijn. Het leven en dus ook reizen is niet alleen maar leuk en dat is oke!