Hoe is het nu met?+nieuwtje!

Dat is een vraag die we regelmatig krijgen. Soms een best complexe vraag!

Lichamelijk gaat het aardig goed, al heeft Gerben nog steeds last van zijn borst. Gelukkig is de pijn wel een stuk minder dan het was toen we net thuis kwamen uit Zweden. Want door de adrenaline had Gerben het tijdens de dagen dat we nog in Zweden waren nog niet zo’n pijn. Dit begon pas toen we thuis waren.

Met mij gaat het lichamelijk dan wel goed, m’n kleine teen is goed genezen, m’n linker scheenbeen is helemaal groen geweest. Er zit nog een bult, maar daar heb ik geen last van. Bij mij is de impact van het ongeluk vooral mentaal. Ik ben meer angstig om bijvoorbeeld naast iemand te zitten in de auto omdat ik dan de controle niet heb. Maar ook het zien van een ongeluk is een trigger waar ik moeilijk mee om kan gaan en ik sterk vermijdingsgedrag heb. Binnenkort krijg ik hier hulp bij om dit te verwerken.

In de afgelopen periode was met name emotioneel, zowel boosheid als verdriet. Verdriet om het verlies en boosheid op de situatie van zowel het ongeluk als de diefstal.

Maar ook dat afhandelingen lang duren en er vanuit instanties soms weinig begrip voor de situatie is.

En soms wordt je ook verrast door instanties die doorpakken en uitzonderingen maken. Je kan voorstellen na alle gedoe hoezeer we snakten naar een uitzondering.

Desondanks loopt de afhandeling van de verzekering nog.

Gerben is een paar keer bij de bus geweest om spullen eruit te halen. Ik ben er nog 1 keer geweest, maar ik vond het moeilijk en emotioneel.

In mijn vorige blog vroegen we om een tent te lenen. Van alle kanten kregen we spullen aangeboden. Dank daarvoor!

2 weken geleden gingen we een weekend weg met zowel een geleende auto als geleende kampeerspullen. Ik zag er als een berg tegenop, maar uiteindelijk was het heel goed. We kwamen even los van thuis en alle beslommeringen.

Met kamperen kosten dagelijkse dingen veel meer tijd dus vul je je tijd met nuttige dingen.

We hadden een auto geleend omdat we de fietsen graag mee wilden nemen en op ons kleine autootje geen trekhaak zit.

We gingen van een oude kleine Daihatsu Cuore naar een luxe Ford Mondeo met zelfs een automatisch inparkeerfunctie. Kan je zeggen, luxe went snel! Bedankt Dennis en Anika!

Na dit weekend kwam er ook ruimte om een lijst te maken van de spullen die gestolen zijn. Het was een monster klus waar we 4 dagen 4 uur per dag mee bezig zijn geweest. Het hele huis overhoop gehaald om zoveel mogelijk bonnetjes te verzamelen. Leer voor de volgende keer: bewaar je bonnetjes, maak een foto of scan ze in, scheelt een hoop gedoe.

We deden aangifte bij de politie, maar vooral voor de verzekering. Want op voorhand was al duidelijk dat ze er niets mee gaan doen.

Het hield niet op met de bonnetjes, want de schade expert wilde ook nog bonnetjes hebben omdat het geen standaard ABC verhaal is. Dus weer alle mappen en mailboxen ondersteboven. Gelukkig zijn deze dingen (hopelijk) eenmalig.

We stonden voor ons gevoel nog steeds op pauze, keken wel op marktplaats enzo voor een andere bus. Maar het was ingewikkeld, bij mij speelde er angst die mij tegenhield om voor iets nieuws te gaan. Want ook dat kan je weer kwijt raken, en ik weet hoe vreselijk zeer dat doet, dus begin ik er liever ook maar niet meer aan.

Maar angst is een slechte raadgever, dus probeerde ik dat maar los te laten, hoe lastig ook.

Ergens wetend dat als de juiste bus op je pad moet komen dat dan ook echt wel gebeurd.

En eerlijk, dat is al gebeurd. Heel onverwachts en sneller dan gedacht. Maar tegelijk ook zo fijn!

Samen hebben we veel gesproken over wat we dan zouden willen.

Vorig jaar waren we bij 2 bussen wezen kijken, maar op dat moment was het dat gewoon niet. Teveel roest en te klein.

Beide waren het een Mercedes 508,  van die oude bussen.

Al die tijd dat we BigBee hadden vonden we deze bussen heel erg mooi en hoopten we ooit zo’n bus te kunnen rijden. Maar vorig jaar hadden we echt besloten om verder te gaan met BigBee, leuk die oude bussen maar op dat moment gewoon niet. En zoals je weet knapten we BigBee verder op en was dat echt ons busje. Maar toen kwam het ongeluk en raakten we BigBee kwijt.

En nu? Ligt dan de weg open voor alsnog zo’n oude bus die wellicht iets minder praktisch is of gaan we voor iets wat net wat nieuwer is en mogelijk ook wat praktischer?

Er kwam weinig echt interessants voorbij, niets om te gaan kijken in ieder geval. Ach het zou vanzelf wel komen en zo niet, dan niet. Waren beetje blanco daarin.

Totdat er vorige week ineens een heel interessant bericht voorbij kwam.

Dit voelde gelijk goed en we waren van de foto's er gelijk al een beetje weg van. Snel stuurde ik een berichtje. Er ontstond een goed contact, maar de eigenaar was nog op vakantie in Frankrijk. Als ze terug zijn gaan we kijken. Er was veel animo voor, wonderlijk genoeg mochten wij als eerste komen kijken.

Afgelopen dinsdag komen we na een file van bijna 2 uur aan op Goeree Overflakkee. Hij staat op de oprit, wauw wat een mooi ding!

Met Sjoerd,de eigenaar ontstaat er een geanimeerd gesprek, de tijd vliegt. De zon is al onder als we weer in de auto stappen.

We nemen nog niet gelijk een besluit, eerst nog een nachtje er over slapen.

Het voelt ergens dubbel. Ik vraag me af of het allemaal niet wat te snel is. Of er na zoiets een soort wachtperiode moet zijn ofzo.  Maar ik heb geleerd dat gedachten uitspreken helpt, en dat deed het ook. Dit maakte de weg qua gevoel helemaal vrij.

Het ‘voor’ lijstje was lang. Dit model, de lengte, de staat, de inbouw, het is allemaal wat we willen. Op het ‘tegen’ lijstje stond alleen ‘knaken’.

Tsja als dat alles is. Nu weten we dat gezondheid en leven niet te koop is, dus zijn sommige dingen daarin relatiever geworden.

Dus hoe spannend we het ook vinden, we gaan ervoor!!

Zaterdag 5 augustus is dé dag en rijden opnieuw naar Goeree Overflakkee om de bus op te halen!

Wij hebben een nieuwe bus!Wat zijn we blij!

Het is een Mercedes 508 uit 1977, belastingvrij en van oorsprong een bus van een tapijtenhandelaar uit Duitsland. In 2019 helemaal gestript en alle roest aangepakt, want hij was lekker krokant.

Tuurlijk is er nog werk, dat is altijd zo, maar we kunnen er zo mee weg.

Wat zijn we dankbaar dat deze bus op ons pad gezet is. Dankbaar dat we deze kans hebben gekregen en het geluk ons weer even lijkt toe te lachen.

Vergeten doen we BigBee nooit, het is en blijft ons eerste project samen, ons thuis, ons gele hok.

De pijn van het verlies is niet minder, maar wel verzacht.

Nu hopen we dat de afhandeling van BigBee snel gaat en we echt verder kunnen.

Een nieuwe bus betekent ook een nieuwe naam! Maar wij komen er nog niet helemaal uit.

Welke naam zou jij onze groene bus geven? Laat het weten, wie weet kiezen we jouw verzonnen naam wel! Mag trouwens ook gewoon een naam zoals Harry of Wimpie ofzo zijn.

Lieve mensen kijk in het vervolg naar een groene bus in plaats van geel! Misschien is de kleur iets minder opvallend, maar daarentegen de bus zeker niet!

PS Gerben is morgen 7 augustus jarig, feliciteer jij hem ook?