Dwars door Italië 🇮🇹

12 januari

De nacht was erg onrustig. De wind was pittig en de bus stond te wiebelen. Maar het meest irritante was het klapperen van de fietsenhoes. Ik lig met m’n hoofd daar een soort naast en zelfs met oordoppen in kon ik er niet van slapen. Om 3.00 uur ofzo ben ik zelfs naar buiten gegaan om de hoes eraf te halen, dat hielp enorm.

Vanmorgen zijn we een beetje lui. We kijken online de dienst, maar daarna zijn we nog niet echt uit bed te branden. Maar goed, dat geeft niet. Op een gegeven moment ga ik eruit. Gerben gaat aan de wandel en ik ga toch buiten zitten ondanks de wind. De bus fungeert als windscherm, maar omdat de bus vrij hoog is waait het er toch best onderdoor. Dus pak ik het picknickkleed en maak er met magneten een windscherm van. Ik ga heerlijk een boek lezen in de zon. Mij maken ze de pis niet lauw. Gerben komt weer terug, maar gaat tegen het einde van de middag nog een rondje. Ik heb geen zin om mee te gaan, ik zit lekker in mijn boek. De zon staat al wel wat lager en ik doe een vest aan. Als de zon bijna weg is ga ik naar binnen want het wordt echt fris. Dus boeltje naar binnen en kachel aan. Ik lees mijn boek uit.

Even over 19.00 uur gaan we naar buiten. We lopen naar het restaurant op het park, naar verluid is het open dus we gaan maar eens kijken. Het doet een beetje kantine achtig aan, maar dat geeft niet.

We worden vriendelijk geholpen, we zijn de enigen. De tafel wordt gedekt door de serveerster.

In eerste instantie dacht ik dat het een man was, maar het bleek een vrouw te zijn. Haar ogen zijn fel en spreken boekdelen. De pizza wordt opgediend, het smaakt voortreffelijk. En tiramisu als dessert maakt het helemaal af, italiaanser wordt het niet. Gerben betaald en we lopen weer terug naar de bus. Het was een lekker dagje zo.

13 januari

We staan redelijk op tijd op en ruimen de boel op. Even alle vloeistoffen leeg en bijvullen. De stoelen weer achterin krijgen was een kleine uitdaging, de wind duwde de linker deur steeds dicht. Omdat het de hele dag blijft waaien doen we nog een extra spanband en spins over de fietsenhoes, zodat de wind die niet zo vangt.

We gaan op weg en bij de receptie reken ik nog even af. Vandaag is het maar 1,5 uur rijden.

We willen de stad Lucca bezoeken. De weg er naar toe is soms pittig vanwege de wind. Gerben heeft het niet erg naar z’n zin achter het stuur. Het is nog een klein half uurtje als we plotseling stil komen te staan. Voor ons reed een vrachtwagen en op de andere baan een bus en blijkbaar raakten die elkaar. De vrachtwagenchauffeur gaat gelijk verhaal halen. Intussen blokkeren ze allebei de weg en stroopt het aan beide kanten op. Hoe langer het duurt hoe meer mensen zich er tegenaan bemoeien.

En ondertussen is de weg geblokkeerd. Uiteindelijk gaat onze rij een stukje achteruit zodat eerst de andere kant een deel kan rijden. Als er even niemand kon grijpt Gerben zijn kans en hij gaat. Er zit nog een auto voor ons. Maar die vind het blijkbaar nodig om 2x te stoppen en auto’s te informeren over de stand van zaken, wat een idioot.

Google gaf meerdere opties aan, ik kies er een soort om de stad heen. Maar of dat nou de beste keuze was, ik betwijfel het. De weg is smal en op een gegeven moment komen we bij een brug met de borden:

• Max 2 meter breed

• Max 2,5 ton

Tsja en nu. Er was geen mogelijkheid om te draaien of achteruit. Dus op hoop van zegen er toch maar overheen. Het gaat goed, al is de draai aan de overkant wel krap door een betonblok.

We volgen verder de navigatie en komen aan bij de camping. Er zitten er 2 vlakbij elkaar, maar de ene zou gesloten zijn. Ik loop er toch even heen. Het ziet er verlaten uit, al hangt er geen briefje ofzo. Bij de andere zit het hek dicht en het is wat onduidelijk. Er staat nog een andere camper, ik loop er even naar toe. Het zijn Italianen en spreken gebrekkig Engels. Ik begrijp dat de receptie om 15.00 uur open gaat. Toch loop ik er even heen en wil het nummer bellen wat bij de receptie staat. Het lukt mij niet, inmiddels staat de italiaanse vrouw naast me. Ze probeert ook te bellen en er wordt opgenomen. Deze camping blijkt ook gesloten te zijn. Ik loop weer terug naar de bus en we maken even een nieuw plan. Eerder had ik al een camping bij favorieten gezet, wat 4 kilometer van het centrum ligt. We besluiten om daar heen te gaan. Ik bel voor de zekerheid of ze open zijn, gelukkig is dat zo.  Ik loop nog even naar de andere camper en laat zien waar we heen gaan. Dan moeten ze maar kijken wat ze doen. Het is niet ver en met nog geen kwartiertje komen we aan. We kiezen een plek en maken gelijk even gebruik van het toiletgebouw. Als ik terugkom is de eigenaar er ook en die andere camper ook. De zon schijnt, het waait nog wel maar achter de bus is het oke. Dus gaan we buiten zitten. Na een half uurtje besluiten we om naar Lucca te gaan fietsen. Blijkt dat ik de Albanese fietslessen nog niet vergeten ben. Hoppa daar gaat ze hoor door het verkeer. We hadden gelezen dat je over de stadsmuur kan fietsen, en dat deden we dan ook.

Een heel rondje om de oude stad.

Als we rond zijn fietsen we de oude stad in. Ondanks de winter lopen er nog wel wat mensen. We treffen de Bialetti store, hier moeten we echt naar binnen. Al jaren gebruiken we een Bialetti percolator om koffie te zetten, zowel thuis als in de camper. Het zijn een beetje verzamelobjecten geworden. Zo hebben we een 12 kops percolator thuis, nog nooit gebruikt, maar gewoon voor de heb. Ieder z’n meug. Het is lastig om te kiezen, het liefst wilde ik een Dolce&Gabbana percolator, maar die vond ik toch net te duur. Gerben kiest een mooi setje uit, het is enig.

Met een tasje vol verlaten we de winkel.

Heel gevaarlijk zo’n winkel. We moeten nog even wat boodschappen halen. Aan de andere kant van de stad zit een hele grote Coop, het is 10 minuten fietsen. Aangekomen is het inderdaad een enorme winkel met heel veel keuze. Alleen brood kiezen is al lastig, zoveel keuze. Met de fietstassen vol gaan we weer terug naar de camping. De zon is bijna onder en het is koud. Om bij de camping te komen moeten we sowieso het water over. Er zou een soort fietsbrug zijn, maar mogelijk is die dicht. We gaan wel kijken. Maar hij is inderdaad dicht. Er loopt een weg langs het water die uiteindelijk uitkomt bij een andere brug. Dus daar gaan we heen fietsen. Eigenlijk is het eenrichtingsverkeer, maar dat hebben we voor het gemak even niet gezien. Op de fiets kom je toch overal mee weg.

Waar we overigens mogelijk niet mee weg komen is een euro 0 milieuzone. Achteraf gezien zijn we mogelijk een bord gepasseerd met dat er een milieuzone geldt voor euro 0,1 en 2. Op internet kunnen we er weinig over vinden. Als je zoekt op milieuzone Lucca dan krijg je alleen de zone in het oude centrum, maar daar zijn we niet geweest.

Het enige wat we kunnen doen is wachten en zien of er een brief op de mat gaat vallen. We gaan het zien.

Met een kwartiertje zijn we weer terug op de camping. We duiken de bus in en doen de kachel aan. Het is koud zat.

14 januari

De zon schijnt weer en er is een stuk minder wind dan gisteren. Even over half 11 stappen we op de fiets. We gaan richting Pisa. Langs de rivier zou een fietspad naar Pisa lopen dus gaan we dat maar proberen. Volgens google is het net iets meer als een uurtje fietsen. Eerst langs de weg en net voorbij de brug begint het fietspad. Nou ja fietspad, wij zouden het geen fietspad noemen. Op sommige plekken ligt er veel modder en er zitten veel gaten in de weg. In het donker zou ik hier niet willen fietsen.

Maar doordat je niet lekker door kunt fietsen verliezen we een hoop tijd. Uiteindelijk doen we er 1,5 uur over, pffft. Van buiten de stad is de toren al te zien, dus weten we waar we naar toe moeten.

Als we de laatste bocht door de stadsmuur fietsen is daar ineens die toren. Heel gek, al jaren ken ik het van foto’s en plaatjes, maar in het echt is het toch anders. We parkeren onze fiets tegen het hek van het plein. Dichterbij kan niet.

Fietsen vast een 2 sloten en de fietstassen mee op de rug. Echt super druk is het niet, maar er zijn genoeg mensen. Iedereen wil zo’n foto maken alsof je de toren recht duwt. Het is vermakelijk om naar te kijken.

Zelf maken we ook wat selfies, maar no way dat ik zo’n duwfoto maak.

We slenteren wat rond en zodra we 1 stap buiten het plein zetten wordt Gerben direct aangeklampt door een Afrikaanse man. Hij geeft hem een armbandje en zegt dat hij dat wil schenken bla bla bla. Je kan bijna niet anders dan het aanpakken, maar toch doet hij het niet omdat je weet dat er dan geld gevraagd wordt.

We lopen langs de gebouwen op het plein, maar besluiten niet om naar binnen te gaan. 27 euro per persoon vonden we iets te veel. Zijn we dan een krent, ik weet het niet. Wij zijn sowieso niet zo van de ‘dit moet je echt gezien hebben’ dingen. Het feit dat we hier zijn vinden we al heel wat. Maar eerlijk is eerlijk, de toren en kathedraal zijn echt prachtig.

Gerben koopt bij een souvenirkraampje een pinnetje voor op zijn pet. En daarna willen we eigenlijk weer terug. De fietstocht heeft toch wat meer energie gevraagd dan van te voren gedacht en we moeten ook nog terug.

Als we terugkomen bij de fietsen worden we weer aangeklampt door een Afrikaan, met precies hetzelfde verhaal. We weigeren vriendelijk.

We fietsen weer de stad uit, nu een iets andere route, maar grotendeels hetzelfde. We zijn helemaal afgedraaid en koud als we terug zijn. De terugweg was niet heel veel korter, en we hadden tegenwind.

Ik ben ijskoud en ga onder de douche om op te warmen. Gelukkig echt een goede douche met onbeperkt warm water, sorry mensen maar ik heb er driekwartier onder gestaan.

In de avond moeten we nog even een plekje voor morgen zoeken, maar het is een beetje lastig. Uiteindelijk vinden we een camping in Imperia. Jaren geleden ben ik daar eens geweest met mijn ouders. Direct herinner ik mij de haven met heel veel superjachten. Dus besluiten we om daar heen te gaan. Het is meer als 3 uur rijden, alleen over tolwegen. Zonder tolwegen zouden we er meer als 8 uur over doen.

15 januari

Het is koud vannacht, de kachel slaat meerdere keren aan (staat op 10 graden, daar onder slaat hij aan). Er zat weer ijs op de dakluiken.

Het is rond 10.30 als we vertrekken.

Google stuurt ons eigenlijk via een weg wat zelfs voor ons smal is. Gelukkig kunnen we zelf ook nadenken en met een kleine omweg komen we alsnog op dezelfde weg terecht. We weten nu zeker dat we niet door een milieuzone zijn gegaan, de doorgaande weg valt daar buiten. We draaien de tolweg op om de komende 260 kilometer niet meer vanaf te gaan. Maar het is goed, soms moet je gewoon kilometers maken. De ene helft van de weg bestond uit tunnels, en de andere helft uit werkzaamheden. Ik denk dat we vandaag wel meer als 50 tunnels zijn doorgegaan. Niet perse erg hoor, want zo reden we onder de stad Genua door en waren we er zo voorbij. We stoppen nog een keer om te tanken. Het is nog maar een half uurtje. We kunnen nog niet gelijk bij de camping terecht, maar we gaan eerst nog wat boodschappen doen. Totdat we de afslag missen.

40 minuten moeten we omrijden. Eerder is er geen afslag. We zijn even boos op elkaar, maar goed we kunnen er niets meer aan doen. Bij de eerste afslag gaan we de tolweg af. 37 euro, voor zo’n lange afstand viel me dat niet tegen. Nu gaan we via de weg langs de kust. Het is vrij druk, maar wel te doen. De weg zelf is erg mooi met uitzicht op zee.

Uiteindelijk komen we precies op tijd aan bij de camping. Vriendelijk worden we ontvangen en wordt ons een plek gewezen. We eten even wat en stappen dan nog op de fiets. Ook al gaat met een uur de zon onder, we gaan even naar de jachthaven fietsen. Er zou hier een fietspad langs de kust liggen waar vroeger een spoorlijn lag. Het stuk richting Imperia hebben we niet kunnen vinden. We gaan over een wandelpad waar je niet mag fietsen, dus lopen we ook stukken met de fiets aan de hand. Uiteindelijk gaan we maar gewoon de weg op, daar zijn we niet meer bang voor.

Bij de haven parkeren we de fietsen, er liggen ook nu enorme jachten, al is het nu niet zo vol als dat het toen was.

We lopen een rondje, bij de meeste boten is er bedrijvigheid. Personeel wat de boot in orde moet maken voor als de grote baas wil varen. De zon verdwijnt achter de heuvel en we stappen weer op de fiets terug naar de camping.

Het is druk op de weg, maar zonder moeite bewegen we ons tussen de auto’s door. Als ik iets geleerd heb tijdens deze reis dan is het fietsen.

Met een kwartiertje komen we bij de supermarkt en halen wat boodschappen. Gerben had vlakbij een tunneltje gezien en de ontdekkingreiziger in hem wil er kijken. Het is een tunneltje van 1.60 hoog maar we fietsen er doorheen en komen bij een parkeerplaats uit. Hier vinden we het fietspad wat we zochten, het gaat alleen de andere kant op. De zon is inmiddels onder, maar we gaan toch nog een stukje fietsen.

Het is een mooi breed fietspad en het fietst heerlijk. Er zit ook een tunnel in, tsja die kon er nog wel bij vandaag.

Bij het volgende dorpje draaien we om en fietsen we weer terug. We hebben weer tegenwind en daardoor wordt het snel weer koud. Met 10 minuten zijn we weer op de camping.

Het was een lange maar goeie dag.

Graag wil ik nog even iedereen bedanken die heeft gereageerd op mijn vorige blog met dat ik me niet goed voelde. Inmiddels gaat het een stuk beter met me en ben ik weer vrolijk en blij. Door mijn gedachten op te schrijven werd duidelijk waardoor ik me zo voelde en die kennis is de sleutel tot loslaten.

Desondanks dank voor alle liefde die even mijn kant op kwam. (Gerben kietelde onder m’n voeten bij het maken van deze foto)