De verrassing Bulgarije+rare Grieken

Na het online zetten van de vorige blog gaan we lekker de sauna in. De kachel brandt goed en als een volleert saunameester stookt Gerben de sauna op, zelfs met eucalyptus olie.

Hij is goed heet en op een gegeven moment is het tijd om eruit te gaan. Afkoelen buiten in de wind met de voeten op de koude tegels. Daarna nog even het zwembad in. Het voelt nu een stuk koeler aan dan de eerste keer toen we er vrijdag in gingen. Als we voldoende zijn afgekoeld gaan we op voor de tweede ronde. Heerlijk, ik ben dol op de sauna. Daarna gaan we terug naar de bus. We kleden ons om en gaan in de gemeenschappelijke keuken koken en eten. De nachtwaker komt even gedag zeggen. Er zijn 2 campers waar jonge gasten in zitten, de nachtwaker houdt ze goed in de gaten. We wassen het gelijk af en onze eigen spullen gaan weer schoon mee terug naar de camper. We doen nog een was in de machine en voor de nacht gaat het nog in de droger. Er zitten nog spullen in de droger, maar die is allang klaar. Het zijn alleen handdoeken, ik haal ze eruit en vouw ze netjes op en leg ze op de plank. Zo vind de eigenaar ze vast wel. We slapen goed en worden voor ons doen laat wakker. Ik ga eruit haal de was uit de droger. Gerben vouwt het op en ik maak ondertussen ontbijt. Na het ontbijt gaan we allebei nog even douchen en doet Gerben de afwas. Ik lever de tags van het zwembad in bij de receptie en neem afscheid.

We gaan op weg naar het Rila klooster op een uurtje rijden. Het eerste stuk hebben we vrijdag ook al gereden. Maar toen was het grijs en nu schijnt de zon en we rijden de andere kant op. We slaan af en 30 kilometer verderop zou het klooster zijn. De bergen zijn erg mooi hier en de 30 kilometer zijn dan ook prachtig.

We rijden door de bergen en stijgen langzaam boven de 1000 meter. Het is niet duidelijk hoe het nou zit met parkeren. Het klooster zou gratis zijn maar wel betaald parkeren. Alleen hoeveel is wat onduidelijk. Het blijkt uiteindelijk 20 lev (10 euro) te zijn. Alleen hebben we niet genoeg, maar we kunnen gelukkig ook in euro’s betalen. Ik vind het wat aan de prijzige kant, maar goed we mogen wel op een busplek staan en pal voor de ingang. Dus vooruit.

We sluiten de bus af en gaan het klooster in. Het is werkelijk prachtig. Het is een soort binnenplaats met gallerijen.

Op ons gemak kijken we rond. Er zijn wat groepen toeristen. Maar het is niet super druk.

In het midden staat er een kerk met heel veel schilderingen, fresco’s aan de buitenkant.

Binnen mag je helaas geen foto’s maken, maar het is echt indrukwekkend. Goud en fresco’s is wat de klok slaat. In het midden hangt een soort ronde kroon met een doorsnee van 5 meter, het is rijk versiert en hangt aan hele lange kettingen. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Elk plekje in de kerk is beschilderd en alles is bedekt met een laagje goud.

Met een klein uurtje hebben we het gezien en gaan we weer terug naar de bus. We eten even wat en stappen dan weer in. We gaan dezelfde weg weer terug en tanken nog even onderweg.

Dan draaien we de snelweg op, maar dat geeft niet. Het is rustig en de omgeving is mooi. Op een gegeven moment gaat de weg over in een tweebaansweg met paaltjes in het midden. Er geld voor 12,5 km een inhaalverbod. We rijden tussen de bergen door, gaan er even vanaf zodat het verkeer achter ons er voorbij kan. Niet dat we zo langzaam rijden maar meer dat het fijner is als er geen verkeer achter je zit. Steeds hebben we zicht op besneeuwde bergtoppen, het blijft fascinerend. Het laatste stukje gaat door het dorpje Rozhen en daarna gelijk vrij steil omhoog. We komen aan bij de plek. Het is bij een kerkje in verval. De reviews op park4night waren erg lovend. Als we hier zo staan dan snappen we dat. Het uitzicht is erg mooi.

We lopen even een rondje om de kerk, dat is helaas niets bijzonders. Er staat een paard rustig te grazen vlakbij de bus, maar hij lijkt er geen acht op te slaan.

Verderop zit er een klooster en een soort piramides, daar gaan we morgen heen wandelen.

De avond is rustig. Gerben wil even naar buiten om te kijken of er sterren zijn. Als hij de deur open doet dan schrikt hij, er ligt ineens een hond voor de deur! In de reviews stond wel dat er zwerfhonden waren, maar we hadden ze niet gezien. Het lijkt alsof hij de wacht houdt. Deze heeft geluk, want Gerben gooit hem een knakworst toe, hij eet het gretig op.

Waar je zou denken een hond voor de deur dat geeft een veilig gevoel, nou vergeet het maar. Ondanks dat de plek veilig aanvoelt is het geblaf van de honden middenin de nacht echt minder fijn. Want blaft hij nou omdat er iemand in de buurt komt of hoort hij een andere hond een dal verderop blaffen. Geen idee, onrustig is het wel. Beetje brak worden we wakker. De zon schijnt, en ik heb hoognodig de behoefte om naar buiten te gaan.

Als ik naar buiten stap komt er gelijk een hond aanlopen. Het is een vrouwtje, het lijkt alsof ze puppies moet hebben, of hebben gehad, want haar tepels zijn behoorlijk groot. Ik laat even snuffelen aan m’n hand maar ik wil het beest verder niet aanraken. Ze klappert met haar oren en als ik wat beter kijk snap ik waarom. Ze heeft allemaal plekken op haar oren en ook om de ogen. Denk dat ze mijt heeft ofzo. Sorry snoetje maar dat hoef ik echt niet. We behoorlijk terughoudend met het aanraken van zwerfdieren. Weet jij veel wat ze bij zich dragen.

We pakken de tas in en gaan aan de wandel. Er zijn hier diverse wandelroutes uitgezet. De groen met witte markering zou naar de piramides leiden. Eerst komen we langs het klooster. Een veel kleiner klooster dan waar we gisteren waren maar desondanks mooier in eenvoud.

We volgen de markering verder, soms moet je ook even achterom kijken.

Het pad is deels weggespoeld en wordt verder niet onderhouden. Ook al lijkt de markering vrij recent. Onderweg komen we meerdere bordjes met spreuken tegen. Lang leve google translate om te weten wat er staat.

Bij de eerste staat er: ‘als je het niet leuk vind wat je krijgt, verander dan wat je geeft’.

Nou, die gaan we onthouden.

Het pad wordt steeds smaller en op een gegeven moment moeten we over een soort houten bruggetje. Het ziet er wat onstabiel uit, maar het is het niet. Gerben gaat eerst.

Dan komen we aan bij het uitzichtpunt, wauw. In een woord WAUW.

Zoiets heb ik nog nooit gezien. We blijven ons verwonderen.

We lopen verder de markering, we dalen een heel stuk af. Gerben kijkt nog even op Komoot en ziet dat deze route nog minstens 10 kilometer gaat zijn. We besluiten om terug te gaan. Bij het uitzichtpunt gaan we even op een grote steen zitten en eten een appeltje. Ondertussen kijken we naar grote raven die rare capriolen uithalen. Ze maken een geluid, trekken hun vleugels in en vliegen even op z’n kop. Wie weet wat dit betekend?

Zie je trouwens die steen op dat puntje?

Op een gegeven moment gaan we weer terug. Best fijn om nu af te dalen ipv het hele eind omhoog.

Terug bij de bus slingert Gerben de drone nog even aan. Het is hier te mooi om niet te vliegen.

We bedenken nog wat we verder gaan doen vandaag. Eigenlijk hebben we het hier wel gezien. Dus besluiten we om verder te gaan. In dit gebied zijn er niet heel veel plekjes en al helemaal geen campings. We willen nog 2 uurtjes rijden. Er is 1 plekje, niet perse heel boeiend, maar oke.

Morgen willen we de grens met Griekenland over. In deze streek is er eigenlijk maar 1 mogelijkheid voor. We stappen in en gaan. Een stukje terug wat we gisteren ook hadden gereden maar al vrij snel slaan we af. Langs een rustige, prachtige weg stijgen we tot 1400 meter en rijden we weer in de sneeuw. De weg is goed schoon hoor, maar verder ligt het er nog.

Onderweg zien we een valk die in worsteling is met een duif, maar helaas waren we net te laat met een foto maken.

We dalen ook weer een heel eind af en komen door het stadje Gotse Delchev. Wat opvallend is in Bulgarije dat alles ruim is opgezet. De wegen door dorpjes en stadjes zijn breed. Dat in tegenstelling tot bijv. Servië waar het vaak een stuk krapper was.

De weg is over het algemeen prima, behalve in dorpjes daar is de weg vaker slecht met veel gaten en lappen.

We tanken bij het eerste tankstation wat we tegenkomen. Deze dame die snapt het. We hebben al meermaals gehad dat als de slang aftikt dat ze dan stoppen. Maar er kan dan nog minstens 10 liter bij. Aan de andere kant rijden we de stad weer uit. Opvallend is dat hier langs de weg veel steen ligt. Of het nou marmer of lei is we kunnen het niet goed zien. Maar schijnbaar is er handel in want we komen het heel veel tegen. Aangekomen op het plekje is het inderdaad zo niks bijzonders als dat we dachten. Gerben parkeert de bus en de zon gaat al vrij snel onder.

We staan wel langs een weg die niet zo erg doorgaand leek. Er komen toch wel wat auto’s langs. Ik wordt er onrustig van. En daarmee ga ik toch het thema angst aansnijden, ook als dat tegelijk wat kwetsbaar voelt. Ik moet toegeven dat ik meer angst heb dan ik wil toegeven. Met name zo bij het vrij staan wordt ik onrustig. Ik ben hyperalert en luister continue naar alle geluiden. Bijvoorbeeld auto’s die langskomen, rijden ze door of houden ze in? In combinatie met dat ik super moe ben is dat niet de beste combi.

Ik wil graag slapen maar het lukt niet. Ik verhuis naar het bankje en neem melatonine in. Uiteindelijk val ik wel rond 1.00 in slaap. Ik ben heel blij als het weer licht is. Maar de spanning zit nog enorm in m’n lijf. Na het ontbijt gaan we weer op weg. Eerst even boodschappen doen bij de Lidl in het stadje waar we gisteren ook waren. Gerben vraagt om samen boodschappen te doen, maar ik kan het niet. Gerben gaat alleen en ik kan even tot mezelf komen. Al ben ik enorm emotioneel en komt alle spanning eruit. Het lijkt wel of ik een paniekaanval heb. Ik zet via YouTube een filmpje aan om van je paniekaanval af te komen. Het kost wat moeite maar uiteindelijk wordt ik wel rustig.

Als Gerben terug komt heeft hij de meest lelijke kerstboom voor in de bus gekocht, en kan ik weer een beetje lachen.

Soms lijkt het misschien alsof ik een grote mond heb, maar dit is realiteit waar ik soms mee te dealen heb. En soms is dat een gevecht. Maar hoe dan ook wil ik me niet tegen laten houden door angst en gaan we gewoon verder. En soms mag het er gewoon zijn en is het wat het is.

Ik vind de moed om via instagram een eerlijke vraag te stellen voor tips om om te gaan met angsten bij vrij staan. Ik krijg ontzettend veel reacties, ik ben een beetje overweldigd. Waar je soms denkt dat je de enige bent, blijkt dat dus niet zo te zijn. Het geeft gelijk weer ruimte in mijn hoofd. Nee het is daarmee niet weg, maar delen met anderen maakt je probleem soms wel wat kleiner.

Als de boodschappen ingeruimd zijn gaan we op weg. We steken vandaag de grens met Griekenland over. Het stuk naar de grens is een gloednieuwe weg. Een kleine 20 kilometer voordat we bij de grenspost komen. Papieren door het raampje, even wachten en door. Een stukje verderop een ander poortje, hetzelfde verhaal. Oke doei, en door.

Nu zijn we in Griekenland. De wegen zijn van matige conditie. Grappig, als je op internet leest wordt met name van Bulgarije gezegd dat de wegen slecht zijn. Persoonlijk vond ik dat erg meevallen, alleen soms in dorpjes, maar verder prima. Maar hier in Griekenland is het soms echt om de kuilen heen gaan. De Grieken rijden een stuk wilder dan de Bulgaren. Het is even wennen. Op een gegeven moment gaan we een tolweg op. Bij het poortje moet je €1,10 betalen. Meestal is een tolweg goed onderhouden, kan je zeggen, hier niet. Met name de rechter baan waar veel vrachtverkeer rijdt is in matige conditie. Het rijdt verder op zich prima en het is niet druk. Ik zit wat te kijken naar de route. Er zijn meerdere opties. Ik had een route aangetikt maar bij de afslag blijkt er te staan dat je niet boven 3,5 ton deze weg op mag. We twijfelen en gaan dan toch maar verder op de tolweg. Een beslissing waar ik later enorme spijt van heb. Later snappen we waarom de weg niet goed wordt onderhouden, we hoeven maar €2,35 tol te betalen voor bijna 60 kilometer snelweg. We moeten rondom Thessaloniki. Normaal niet zo’n probleem maar er zijn werkzaamheden. En het is een groot drama. Invoegen kennen ze hier niet. Dus als het van 2 naar 1 baan gaat dan rijdt iedereen gewoon door tot het einde en dan zien we wel. De Grieken kijken sowieso nauwelijks vooruit. Als we dus aankomen bij de pijlwagen doet iedereen maar wat. Iemand denkt nog voor ons te kunnen en zit daardoor bijna tegen ons aan. Hij toetert nog ook, terwijl er helemaal geen ruimte was.

Ik was van plan het te filmen maar vanwege de stress stopte dit al vrij snel.

Nog geen 20 meter verderop komt er van rechts 2 banen bij waar er 1 ook vanaf gaat. Ik vind het echt vreselijk, iedereen doet maar wat het is chaos. Ik krijg een droge adrenaline mond. Wat een drama dit. De volgende keer gewoon een 3,5 tons weg. Laat hun maar bewijzen dat we zwaarder zijn. De werkzaamheden zijn vrij lang en het is heel chaotisch. Als er een afrit komt rijden mensen gewoon door en op het allerlaatste moment bedenken ze dat ze er ook af moeten en gaan dan gewoon stil staan, ook als jij daar aankomt rijden met een aardig gangetje. Ook gaan mensen van de weg af terwijl er geen afrit is, maar voegen ook in terwijl er geen oprit is. Nou ik kan gelijk weer zo’n meditatie sessie doen, rare jongens die Grieken.

Opvallend trouwens dat hier veel Bremers en Vario’s (type Mercedes bussen) rondrijden. Nog een paar kilometer voordat we de afrit hebben en met 10 minuutjes bij de camperplaats zijn. Er staan gelukkig meerdere campers en stelt me gelijk gerust. De eigenaar doet het hek open en wijst een plek. Hij laat ons zien waar alles is. Het toont wat rommelig, maar alles is er. We zijn echt kapot en doen de hele avond niets meer.

Wel hebben we gelijk een nieuw vriendje. Een rode kat voelt zich gelijk thuis bij ons en doet net alsof hij bij ons woont.

Vannacht sliep ik als een os, maar de vermoeidheid is nog niet helemaal uit ons lijf. We staan laat op en lummelen wat. Laat in de ochtend doen we een brunch.

Ondertussen is de huiskat weer naar binnen gesprongen. Hij gaat bij m’n benen liggen slapen. Als ik wat chips wil eten blijkt hoe brutaal hij echt is. Hij steekt z’n kop in de zak en vist er een chipje uit en eet het ook op. Dit lijkt geen zwerfkat te zijn. Volgens de eigenaar woont hij in een camper. Hij ziet er heel gezond uit, het is zeker geen zwerfkat. Ik zou hem zo meenemen. Maar dat doen we maar niet. Thuis wacht Nova op ons.

Later op de middag gaan we nog even naar buiten. Verderop in het dorpje zit een bakkertje waar we even heen gaan. We kopen een taartje om te vieren dat Sinterklaas vandaag jarig is. We dachten eigenlijk om het daar op te eten maar het werd in een doosje gedaan. Dus namen we de taartjes en koffie maar mee naar de bus. We hebben nog geen plan voor morgen. Wat wel het plan is om de werkzaamheden hoe dan ook te vermijden, het is een uur omrijden maar dat is het ons zeker waard.