Als Duitsland je verrast

Zo lieve mensen, even een lange blog van 3 volle dagen! Neem een kop thee/koffie erbij, veel leesplezier!

Helaas slaap ik niet zo goed. Ik heb de ergens goede en ergens lastige eigenschap dat ik mij snel ergens onveilig voel, terwijl dit vaak niet reëel is. Dan wordt ik alert en kan ik niet slapen. Uiteindelijk wel een paar uurtjes gepakt, maar echt uitgerust wordt ik niet wakker. Het zij zo.

Voor we vertrekken laat Gerben de drone de lucht in.

Bijzonder verhaal wel. Ik wilde eigenlijk graag een drone mee op reis, maar omdat de rekening van het onderhoud aan de bus hoger was dan gebudgetteerd viel een aanschaf van de drone af.

En soms, dan worden dingen zo in je schoot geworpen. Op het najaarsweekend kwam dit ter sprake en Rudi zei gelijk: ‘dan neem je die van mij toch mee, heb hem toch niet nodig die periode’. En zo geschiede dat Gerben de drone van Rudi de lucht in stuurt die onder andere deze prachtige foto maakt.

Enorm bedankt Rudi, nu al onbetaalbaar!

We pakken het boeltje weer in en gaan weer op pad. We passeren een heleboel milieuzone borden, maar mogen die met onze oude stinkdiesel lekker negeren. We rijden over een doorgaande weg dwars door het centrum van Stuttgart. De milieuzone is hier heel groot, beslaat vrijwel de hele stad, en er is ook een deel dieselvrijezone. Het Mercedes Museum waar we naar onderweg zijn, ligt daar precies in. Er is een uitzonderingsregel: oldtimers van 30 jaar en ouder mogen hier gewoon doorrijden. Laat Spruit 47 zijn, dus mogen we van deze uitzondering gebruik maken.

Op de website van het museum staat duidelijk vermeld dat je met een oldtimer, ongeacht welk merk je op de heuvel voor de ingang mag parkeren. Maar we weten niet precies waar we die heuvel op kunnen. In mijn beste Duits spreek ik een security aan en die wijst waar we naar toe moeten. Aan de andere kant staat een collega en die moet de paaltjes weghalen zodat we er door kunnen.

We rijden een rondje en zien iemand met een geel hesje staan. Ze staat naast een kraam met kerstbomen die ze aan het opbouwen zijn.

Ik spreek haar aan met de vraag of we op de heuvel mogen parkeren. Ze is heel stellig en zegt dat dit alleen op zondag mag. We moeten maar in de Mercedesstrasse parkeren. Kan je zeggen, die strasse zijn we net doorheen gereden en daar gaan wij echt niet parkeren met hele korte vakken.

Ik probeer uit te leggen dat het op de website staat dat het mag. De man van de kerstbomen gaat zich ermee bemoeien en zegt dat het waar is wat ik zeg en we daar mogen parkeren. De vrouw wordt boos en zegt dat hij zich er niet mee moet bemoeien omdat dit haar werk is. Ze gaat bellen, maar ik moet het maar bij de kassa gaan vragen.

Gerben wacht op een bushalte. Bij de kassa leg ik het uit en er wordt wat bedenkelijk gekeken. Er wordt overlegt met collega’s, er wordt gevraagd of het een Mercedes is en hoe oud hij is. Ik draai me om en zie dat je hem net kan zien en zeg dat het die groene daar is. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht en ze loopt naar een andere security. Ze komt terug en zegt dat we de heuvel op mogen en dat de security de plek zal wijzen.

Ik loop weer naar buiten en bel Gerben, ondertussen blijkt de man van de kerstbomen nog naar hem toe te zijn gelopen en gezegd dat hij zeker weet dat oldtimers hier mogen parkeren en dat die troela het niet weet.

Even hoog stoepje op en zo door naar de voordeur. De man van de security wijst met grote armgebaren de plek.

We bedanken hem vriendelijk, hij ook weer een goeie dag.

Toen ik eerder al bij de kassa stond had ik al kaartjes gekocht.

Dus kunnen we nu zo naar binnen.

We halen een audiotour op en gaan met een supersonische lift helemaal naar boven waar het museum begint. Er is genoeg te zien en te horen, van de allereerste auto tot aan de Formule 1, en met alles wat daar tussen zit. Allerlei zalen met auto’s, bussen en vrachtwagens. De een nog mooier dan de ander.

Het is zoveel dat het een beetje duizelt. Ook komen we een bus met dezelfde neus als die van ons tegen. Alleen is het een 409.

Best gek als je dan vanuit het raam je eigen museumstuk kunt zien staan!

Na ruim 2 uur zijn we er doorheen, kijken nog wat in het winkeltje maar vind niets van onze gading.

Ondertussen wordt Spruit vaak op de foto gezet. Toch wel opvallend zo’n grote groene bus pal voor de ingang.

Ook zelf maken we  genoeg foto’s.

We gaan de bus in en eten even wat. Tegelijk strategiebepaling voor de rest van de dag.

We zijn aardig gaar en hebben geen zin om nog lang te rijden. Op een half uurtje zit een gratis camperplaats waar we naar toe gaan. Daar aangekomen is er gelukkig nog plek. Even ontspannen en daarna wat eten. Ik wil echt heel graag douchen, ik heb een vetkuif waar ik graag vanaf wil. Nu had ik gelezen dat er vlakbij een zwembad zit. Plan is om te vragen of we mogen douchen. Aangekomen kunnen we niet alleen douchen, maar wel 2 uur zwemmen en dan douchen. Prima doen we dat, badkleding hadden we ook meegenomen. Omkleden en dan het bad zoeken. Een vrouw in badpak ziet ons wat zoekend rondkijken en ze spreekt ons aan. Ze geeft een rondleiding in het Engels en legt alles uit. Zo aardig!

We beginnen met wat baantjes trekken, maar het grote bad is vrij koud. Dus verhuizen we naar een ander bad met stroomversnelling en bubbels enzo. Als we besluiten dat we er naar een uurtje wel klaar me zijn roept de dame vanuit het grote bad naar ons. Ze vraagt of we het naar ons zin hebben en vraagt of we al in dat bad, ze wijst, zijn geweest. Nee nog niet, dus gaan we nog maar even. Dit is wel lekker warm. Dames en heren douches zijn hier strikt gescheiden dus ieder z’n kant op. Wat kan je een douche ineens waarderen.

We kleden weer om en lopen weer naar de bus. Ik slaap deze nacht als een os en moet ‘s morgens echt uit een coma ontwaken.

Na het ontbijt legen we nog even de vloeistoffen. Dat wil zeggen, grijs water, en urinejerrycan. We hebben sindskort een composttoilet, dus plas en poep zijn gescheiden. Stuk makkelijker dan zo’n porta portie. Dit kan op deze plek trouwens gratis.

We vertrekken op tijd en gaan eerst nog even boodschappen doen bij de Lidl. Al waren we op zaterdagochtend niet de enige met die plannen.

Als we alles binnen hebben gaan we op weg naar Dachau. We willen vandaag het herdenkingskamp bezoeken. Het is ruim 2 uur rijden en het gaat lekker vlot. Busje is op stoom en rijd lekker soepel. We komen aan bij de parkeerplaats, er staan een paar auto’s voor ons. Als wij aan de beurt zijn verschijnt er bij de oude man een grote glimlach op zijn gezicht. Hij klopt op de bus en zegt ‘coool’. We betalen 5 euro en zoeken een parkeerplek. Ongeveer de helft van de parkeerplaats is bezet. We lopen richting het kamp, tussen allerlei nationaliteiten. Je kunt een audiotour halen, maar we kiezen daar niet voor. Soms moet je jezelf beschermen tegen de wetenschap van details van gruwelijkheden. Desondanks maakt het grote indruk. Mensen werden hier zo ontmenst, als dat een woord is. Zoveel wreedheden, ik vind het zo moeilijk dat mensen elkaar zulke erge dingen aan kunnen doen, toen, maar ook tot op de dag van vandaag.

Het maakt me verdrietig, niet alleen hier, maar vooral daarbuiten. Dit is geschiedenis, maar slechte mensen, haat en wreedheid is van alle tijden. Ik wil niet bang zijn, en toch ben ik het. Ik wil zo graag dat liefde, omzien en zachtheid gaat regeren, dat maakt de wereld zoveel mooier.

Aangezien een betere wereld begint bij jezelf wil ik graag tegen jou zeggen: wat een mooi mens ben jij!Je bent hoe dan ook een lichtje voor iemand in jouw omgeving. Ik hoop dat jij je lichtje wilt doorgeven, zodat we allemaal een lichtje kunnen zijn voor de ander en in liefde naar de ander kunnen kijken.

Tot zover, einde preek.

Het is buiten koud, maar ook het hier rondlopen maakt je van binnen koud.

We lopen langs de plaatsen waar de barakken stonden, bijna tot zover je kunt kijken moeten ze er gestaan hebben. De fundamenten liggen er nog.

Bij het crematorium blijf ik buiten, het leed is genoeg voor mij.

We lopen terug naar de bus. Trouwens bijzonder om te zien dat zo’n plek waar zo’n leed heeft plaats gevonden voor mensen een plek is om vooral met zichzelf en instagram/TikTok bezig te zijn. Diverse keren gezien dat mensen lachend, kijk eens hoe mooi ik ben gefilmd worden. Doet zo tekort aan deze plek. Maar ach wie ben ik, ik probeer toch maar in liefde te kijken. Zij is blij met zichzelf, wie ben ik om daar überhaupt iets van te vinden.

Ik ben blij dat we hier weg zijn, beetje bedrukt is de stemming wel.

We waren eerst van plan om het weekend op een gratis camperplaats in de stad Dachau te staan, maar het voelt niet fijn, dus zoeken we wat anders.

Gerben vind een camping, maar ik vind 40 euro te duur. Wat dat betreft valt Duitsland mij tegen. Wat er gevraagd durft te worden voor minimale service is echt bizar. Ben benieuwd hoe dit in andere landen gaat zijn. Ik vind een camperplaats op ruim een uur rijden. Dus stappen we in en gaan we weg van hier. De man bij de ingang komt speciaal zijn hokje uit om te zwaaien. We tanken nog even als we de snelweg afgaan. Maar 20 liter want de diesel is hier meer als 2 euro per liter. Ik wil gelijk even een tolbox regelen voor Oostenrijk, maar er is wat gedoe over. Dus laat ik het maar en betaal de diesel. Gerben doet nog een puffie lucht in de banden en wast het voorraam.

We moesten trouwens bij de truckpomp tanken. De gewone pomp had een hoogte beperking tot 2,50.

Op weg voor het laatste stuk. Het mooiste stuk van de dag. Mist in de velden en een gekleurde lucht met de zonsondergang, wegen langs een snelstromend beekje.

Om bij de plek te komen moeten we over een pad tussen huizen. Aangekomen bij de plek staat er een bordje met een camper en aanmelden. Maar er is niemand. Een grote hond komt op ons af, maar hij is vriendelijk en totaal niet waaks.Uiteindelijk bel ik aan bij het huis en een klein meisje doet open. In mijn beste Duits vraag ik of haar moeder thuis is. Uiteindelijk komt er een oude man en we vragen of we mogen staan hier. Het is geen probleem, de plaats is leeg. Als we weer wegrijden naar de plek, spreekt de zoon ons nog aan, hij wijst de weg. Als we op de plek komen is de zon net onder. Wat een geweldige plek. Tussen de bergen, gekleurde lucht. Schotse hooglanders en geiten als directe buren.

Dit vraagt om buiten te zitten. Dus stoelen naar buiten en vuurblik aan.

Ondanks dat het koud is, het is nog maar 2 graden zitten we lekker buiten. Uiteindelijk zetten we de barbecue ook maar aan.

Bij vlagen zijn er sterren zichtbaar, het is zo stil. Wat een zegen dit.

Maar als de warmte van het vuurblik niet meer genoeg is gaan we naar binnen.

We slapen heel goed, maar smorgens worden we toch vrij koud wakker. Het is 3 graden in de bus.

Kacheltje aan en ontbijt maken. Terwijl Gerben ontbijt maakt ga ik even naar buiten. Het gras is wit, het heeft 2 graden gevroren vannacht.

De geiten en koeien begroeten ons met gemekker en geloei.

We kijken naar de dienst, welke wonderlijk goed aansluit op wat ik schreef over het concentratiekamp. Samen vieren we avondmaal.

De zon schijnt, het beloofd een prachtige dag te worden.

We besluiten om op de fiets te stappen. Gerben heeft in de buurt een kapelletje gevonden en daar gaan we heen. De weg naar de doorgaande weg gaat behoorlijk steil naar beneden. Nu is het lekker, maar straks moeten we er weer op. Fietspaden zoals in NL kennen ze hier niet, al doen op sommige stukken echt hun best om het voor fietsers makkelijker te maken. Het is een klein fietstochtje, we zijn er sneller dan gedacht. Het fijne van de fiets is dat je lekker voor de deur je fiets kunt parkeren. De mensen die met de auto komen moeten nog een heel stuk lopen. De kapel heeft allerlei mooie schilderingen, er worden ook actief diensten gehouden. Vandaag 4 diensten.

We zijn redelijk snel uitgekeken en stappen weer op de fiets. Een steile weg af, op zoek naar een restaurantje. Even verderop zou er 1 zitten, maar die is gesloten. Net als zoveel dingen in deze periode. Eind november gaat alles weer leven hier.

We komen bordjes tegen met fietsroutes, we besluiten er 1 van 16 kilometer te gaan volgen. We zien wel waar we uitkomen, we kunnen altijd nog omdraaien.

Het is hier prachtig, de bergen om je heen, de zon die schijnt.

We volgen de bordjes en komen door dorpjes en door het bos. Als we op de helft zijn twijfelen we wat te doen. Echt een rondrit maken kan niet, we fietsen door naar het meer en zitten daar even op een bankje. Het is hier druk met wandelaars. Aangezien het hier gecombineerde paden zijn moet je soms even je fietsbel gebruiken om er langs te kunnen. Op internet vind Gerben een cafeetje wat wel open zou zijn. Dus stappen we weer op de fiets en gaan dezelfde weg terug. Bij het station zit een cafe, zelfs met een e-bike oplaadpunt. Gerben hangt zijn fiets aan de oplader zodat we zeker weten dat hij weer terug kan fietsen op de accu. Het cafe is redelijk vol, en je moet bij de bar je bestelling doen een meenemen. Uit de vitrine kiezen we een taartje. Er komt een hele groep binnen en voor de zekerheid ga ik vast zitten en regelt Gerben de bestelling.

Het is een heel grappig, rommelig cafe, er is van alles te zien. Een hele wand met boekenkasten tot aan een Pinokkio met een gipsarm en verkeersborden. De stoelen en tafels zijn allemaal verschillend. Blijkbaar is het populair want de hele tijd dat wij er zitten staat er een rij bij de bar. Na het taartje en cappuccino stappen we weer op de fiets. We gaan dezelfde weg weer terug, maar doordat je de andere kant op fietst zie je toch weer andere dingen. De zon staat aanmerkelijk lager en daardoor is het frisser.

Verderop zien we bewolking hangen in het dal, het ziet er zo apart uit.

Hoe dichter we bij de camperplaats komen hoe bewolkter/mistiger het wordt. De lange oprit naar de camperplaats is echt pittig om te fietsen, zelfs met e-bike in de hoogste stand. Volledig buiten adem komen we boven.

We gaan gelijk opruimen. Spullen achterin en fietsen weer achterop. Ik stuur nog even een klachtenmail naar de Obelink. We hadden daar een fietsenhoes besteld, maar die is binnen een week al stuk. De gaten vliegen erin.

Voor vertrek hadden we een anti condens spray gekocht. Gerben maakt de voorruit schoon en doet dat spul erop. Benieuwd of het werkt. Zo niet, hebben in ieder geval een schone voorruit.

Ondertussen vliegt een aantal keer een helicopter over, we horen het althans maar door de wolken zien we niets. Mogelijk wandelaars in nood die overvallen zijn door de wolken/mist? Maar dat is een invulling die we zelf doen.

Vanmiddag hadden we het dekbed buiten gehangen, het is heerlijk fris. Kacheltje aan en lekker naar binnen. Als je me gezegd had dat we in de bergen zouden gaan fietsen had ik je voor gek verklaard, maar toch was het echt heerlijk!

Morgen verlaten we deze heerlijke plek en gaan we Oostenrijk in.