Albanese avonturen

16 december

De zon schijnt als we wakker worden. Vandaag wordt een mooie dag. Gerben checkt de vloeistoffen en ik ga even betalen en het schoteltje van de snoepjes teruggeven. De ontmoeting is wederom warm met Donna. Ik vraag aan haar of we de korte route naar Berat kunnen nemen. Op google hadden we al gezien dat het mogelijk niet zo’n beste weg zou zijn. Ze is blij dat ik het vraag want ze raadt het af om via die weg te gaan. Vanwege de  hevige regenval van de afgelopen dagen is de weg in nog slechtere conditie dan dat hij al was. Ze adviseert om de lange route te nemen over de doorgaande weg. Ik vraag wat we moeten betalen en ze biedt nogmaals haar excuses aan voor hoe de camping in de winter is, we mogen geven wat we er voor over hebben. Omdat ik niet kleiner heb besluit ik om gewoon het normale bedrag te betalen. Ze is er erg blij mee en duwt nog een grote hand verse mandarijnen in mijn handen. Met een knuffel nemen we afscheid en worden we door haar uitgezwaaid.

We moeten de 38 km over de smalle weg weer terug naar de hoofdweg.

Dit verloopt verder prima, het is toch anders rijden met goed weer dan met grijs weer met regen. We draaien de grotere doorgaande weg op. Onderweg komen we van alles tegen. Van kraampjes met mandarijnen tot prei van een meter lang. Maar ook diverse hoeders met een groep kalkoenen, voor de nieuwjaar (niet voor kerst!).

De Albanezen rijden soms als gekken, verdrijvingsvlakken zijn ervoor om in te halen en afsnijden zijn ze ook niet vies van.

Op een gegeven moment zie ik ineens mijn naam op Google maps, weliswaar met een trema op de e, maar verder is het hetzelfde!

We draaien de snelweg op. Het eerste stuk is rustig en weinig verkeer, je mag hier 130. Dat kan Spruitje overigens niet, maar het mag wel. Verderop wordt het 90 en wordt de weg slechter en chaotischer. Het is in principe 2 banen, maar soms gaat er 1 baan af en zit er ineens een kruising op de snelweg. Er staat ook een bord met ‘ dangerous crossing’. Of fietsers langs de weg, of kinderen die terugkomen uit school.

We komen zelfs een kar met een ezel ervoor tegen.

Waar we zaterdag het allemaal nog wel mee vonden vallen zijn we nu toch echt in een ander land en zijn dingen echt wezenlijk anders. Ik merk trouwens dat ik het pittiger vind als het drukker is, het levert dan wel enige spanning op. Ik weet zo goed hoe het is om door toedoen van een ander veel te verliezen en dat wil ik niet meer. Maar gelukkig gaat alles goed en komen we aan op de camping. Het hek staat open dus rijden maar naar binnen en zoeken een plek. Er is verder niemand. Bij de receptie hangt een briefje dat de eigenaar in 5 minuten terug is. Prima, ondertussen regelen we ons boeltje en gaan buiten zitten. Het is heerlijk, 15 graden met strak blauwe lucht en zon.

Als we er een half uur zijn en er nog steeds geen eigenaar is stuur ik maar een appje. Met een minuut is hij op de camping. We zijn van harte welkom en hij maakt koffie voor ons.

Hij is met zijn moeder en dochter. Ze gaan gelijk het terrein een beetje onderhouden. Niet dat het zo rommelig is, maar onkruid enzo.

Er is verder niemand, en er komt ook niemand meer. Dus hebben we alles voor onszelf. We stoppen 2 wassen in de wasmachines, er staan er 2. Weer werd trouwens mijn slechte huwelijk met boilers bevestigd, want wie had er weer koud water?Ja ik natuurlijk. Nou morgen maar weer douchen dan.

We hadden eigenlijk het idee om vanavond nog even de stad in te lopen. Maar eigenlijk hebben we er geen zin meer in en blijven in de bus. We hangen nog even de wassen op het wasrek. Het blijft droog de komende dagen dus laten we het gewoon buiten staan.

17 december

De volgende ochtend schijnt de zon alweer vroeg. We zijn redelijk op tijd op en zijn van plan om naar het kasteel te gaan lopen. Iets van 25 minuutjes wandelen. Gerben heeft de zomer in zijn bol en gaat in korte broek en t-shirt. De weg naar het kasteel is een pittige klim. Onderweg komen we een mannetje tegen wat op een baal van het een of ander zit met een kratje met mandarijnen. Te wachten op kopers. Pas later bedenk ik dat ik had kunnen vragen hoeveel mandarijnen ik had kunnen krijgen voor 50 lek, want zo’n muntje had ik. Maar inmiddels zijn we al een heel stuk verder. Aangekomen bij het kasteel, nou ja het zijn meer overblijfselen blijkt dat er gewoon in gewoond en geleefd wordt. Er zijn diverse barretjes en kleine hotels. Je kunt vrijwel overal op de muren en torens klimmen.

Niets is afgezet met een touwtje ofzo. Het maakt een beetje het kind in Gerben los, hij klimt overal op.

Het is trouwens een stuk groter dan we hadden gedacht.

We klimmen een trap op. Er stond trouwens een bordje bij met rolstoel route, eerlijk ik zou niet weten hoe je hier met een rolstoel op kunt maar goed. Bovenaan staat er een man naar beneden te kijken. Ik begrijp niet zo goed waarom, maar als we naar boven lopen snappen we waarom. Hij zit daar op zijn blokfluit te spelen voor een centje. Super vals overigens, maar goed we waarderen de poging. We gaan even op een bankje zitten. Ik besef me dat dit een mogelijkheid is om een foto van die man te maken. Ik grabbel in mijn portemonneetje en heb denk een halve euro aan euromuntjes. Nu weet ik dat ze die hier graag willen hebben. Ik verzamel de moed en loop naar hem toe. Hij begint direct weer te spelen. Ik gebaar of ik een foto mag maken, hij vind het goed. Zowel met als zonder fluit.

Ik bedank hem en leg de muntjes op zijn stukje karton. Ik zeg dat het euro is, hij wordt helemaal blij en lacht met een tandeloos smoeltje en geeft me een boks. Hij vraagt of ik een sigaretje heb. Maar die heb ik helaas niet, desondanks is hij blij. En ik ook.

Ik ga weer terug naar het bankje en importeer mijn foto’s en ga bewerken. Het is wat lastig in de zon, maar ik doe een poging. Gerben klimt en klautert intussen op allerlei muren enzo en heeft het helemaal naar zijn zin.

Verderop gaan we een lange trap af. Halverwege staat er een oud mannetje die vraagt aan mij waar ik vandaan kom. Hij wijst wat dingen aan en vraagt intussen of ik kan schaken. Hij heeft op een muurtje een schaakbord staan, maar dat kan ik helaas niet, Gerben ook niet. Onderaan de trap blijkt een hele groep Amerikaanse toeristen te zijn. Een van de oude dames zegt tegen Gerben ‘ I like your socks’.

We belanden eigenlijk een beetje tussen de groep als we bij een souvenirwinkeltje komen. Gerben wil graag een speltje voor op zijn pet. Hij kijkt een beetje zoekend rond, ik wacht even buiten. Er zijn teveel mensen in het kleine winkeltje. De man ziet Gerben zoeken en komt met pinnetjes op de proppen. Het kost 150 lek, gelukkig wil hij wel mijn briefje van 5000 wisselen. Op google had ik een shortcut gezien naar de oude stad. Het is niet een al te best pad, maar we komen beneden in de oude Romeinse stad. Het straatje is supersteil. Ik ben heel blij dat we afdalen.

Halverwege staat er politie, ze staan bij groene netten en kijken naar beneden, maar wat daar nou precies is weten we niet. Even later komt er nog een politiewagen aangereden. Er zal wel serieus wat zijn. We dalen helemaal af, het zijn schattige huisjes, de witte was hangt buiten.

Het zorgt voor leuke doorkijkjes.

We komen bij een groot plein, er staan allemaal taxis. Er zit een supermarkt, we halen even wat kleine dingen. M’n camera past daardoor helaas niet meer in de rugtas dus die hang ik om mijn schouder. Ik ben er niet heel blij mee omdat ik niet graag met mijn camera te koop loop. Ook een brood paste niet in de rugzak, dus draag ik die in mijn hand die door het koord van mn camera zit. We gaan teruglopen naar de camping. We willen eigenlijk om de berg heen. Het blijkt goed te kunnen, maar het is wel bijna 4 kilometer.

Ik heb eigenlijk niet helemaal de goede schoenen aan, maar goed we zien het wel.  We lopen door het hart van het stadje en zien van alles. Mensen die hun bus gewoon middenop de weg parkeren en boodschappen gaan doen. Mensen die in prullenbakken staan te graaien, maar misschien wel het meest opvallend, heel veel mannen. Zowel bij barretjes als gewoon op straat het merendeel is man. Het is me nog niet helemaal duidelijk hoe dit komt. Wel weet ik dat door de geschiedenis mannen niet erg gemotiveerd zijn om te werken. Oh ja en nog een ding, ze zijn hier echt dol op Mercedes. Dat rijdt hier in allerlei soorten en maten allemaal rond. Soms zijn er hele straten waar alleen maar Mercedes staat. Misschien soort statussymbool ofzo?

En wie er ook opvalt is Gerben. Zijn kleurrijke zomerse outfit zorgt voor veel bekijks. Zelf heeft hij het niet door, maar ik wel degelijk. Ik snap het wel, de Albanezen zelf lopen in een winterjas met muts en sjaal. We worden sowieso wel bekeken hoor, het is duidelijk dat we niet van hier zijn. Bijvoorbeeld in Bulgarije als Gerben een muts op had zagen ze niet dat hij niet Bulgaars is. Maar hier hebben heel veel mensen zwart haar en vallen we gewoon op.

Doordat ik niet m’n wandelschoenen aan heb krijg ik een beetje zere voeten, ik moet nog even doorzetten.

We lopen langs de begraafplaats, er staat een kraampje langs de weg met nep bloemen. De graven zijn met deze bloemen versierd.

Als we terug zijn op de camping ga ik eerst even naar het toilet. Als ik terugkom heeft Gerben de stoelen buiten gezet en bij mijn stoel een krat met koud water neergezet, voor de zere voetjes. Het is ijskoud, maar wel echt heerlijk! Gerben gaat er ook nog even in met zijn voeten, net zolang tot hij z’n voeten niet meer voelt.

Het jammere is dat hier de klok weer terug is gegaan dat om 16.15 de zon al onder gaat en het dan ook fris wordt. Maar toch blijven we buiten zitten. De vuurpot gaat aan en Gerben gaat pizzadeeg maken. Ik ga nog even douchen, nu met iets langer warm water. Ben toch bang iets te verwend en is een boiler van 50 liter gewoon te weinig.

We zitten nog een poosje buiten en eten de pizza.

Maar als de kou in ons lijf trekt gaan we naar binnen.

Rond 20.00 uur hebben we een belangrijke videocall.

Het vergt enige uitleg.

Al sinds het plannen van de reis hebben we het er samen over dat we misschien ook wel wat vrijwilligerswerk willen doen voor mensen die dat hard nodig hebben. Al 2 weken geleden heb ik contact gezocht met mensen die uitgezonden zijn naar Albanie als zendingswerker. Eerst zouden we naar een verzorgingshuis gaan, maar die vonden een week een beetje kort en nodigden ons uit voor een bakkie koffie. We hebben besloten om dit toch niet te doen omdat het voor beide partijen niet veel zou toevoegen.

Nu hadden we dus een videocall met Willeke die in samenwerking met haar contacten wat kan bieden.  Het is alleen allemaal niet super duidelijk en heeft zeker geen planning. Want daar doen ze uberhaupt niet aan in Albanie. Plannen en organiseren dat kunnen ze hier gewoon niet. Het moet nog wat handen en voeten en krijgen maar mogelijk dat we een trap naar een huis gaan klussen en gaan helpen bij kinderwerk in het kader van de kerstdiensten die hier komend weekend al zijn. Het waar, wanneer en hoe is nog niet helemaal duidelijk, maar dat komt wel goed, zoals ze dat hier altijd zeggen. De komende dagen zullen we contact hebben met een lokale voorganger en gaan we zien hoe het loopt.

Grappig wel dat dit van ons veel flexibiliteit vraagt terwijl wij beide goed functioneren bij duidelijkheid en structuur. En tegelijk geeft het ook ruimte om soms ergens gewoon te zijn en niet altijd iets te hoeven doen. We hopen voornamelijk ook mensen te ontmoeten en te verbinden, want daar ligt onze kracht.

Maar het is wat lastig waar we dan precies zullen gaan verblijven. In eerste instantie hadden we gedacht dat daar al wel over nagedacht zou zijn, maar dat was iets te enthousiast gedacht.

Uiteindelijk hebben we besloten om zelf een plek te zoeken, zodat we zelf de regie daarin hebben. We weten zelf tenslotte het beste wat we nodig hebben.

18 december

Vanmorgen waren we vroeg wakker, maar ik was weer in slaap gevallen. Hierdoor was ik de halve ochtend een soort brak, ken je dat? Na het ontbijt ruimt Gerben de stoelen op en checkt de vloeistoffen. Ik leeg nog even het toilet en grijs water en ga even betalen. Ik betaal deze keer in euro’s en krijg deels euro’s en leks terug. Prima, ik vind het hier fijn om leks te hebben, want dan kan je ook bijv wat langs de weg kopen ofzo.

We hebben besloten vandaag alvast naar Durrës te gaan. De stad waar we vrijwilligerswerk gaan doen. Er is aan de rand van de stad een camping die ons wel wat lijkt. Ik had vanmorgen al geappt of we konden komen in ieder geval tot maandag. En dat kon gelukkig. Het is maar een uurtje rijden.

We rijden de stad uit, een stukje terug hoe we 2 dagen geleden ook gereden zijn. Er zijn weer allerlei kleurrijke kraampjes langs de weg. Maar ook komen we meerdere hoenders met kalkoenen tegen. Er staat een weegschaal naast. Nu lukt het wel om een foto te maken.

Op de helft gaat de weg over in een snelweg met af en toe op en afritten. Niet zoals de provinciale wegen waar iedereen maar de weg op en af gaat, parkeert waar hen dat belieft.

We gaan er nog even af om te tanken, gelukkig kunnen we met kaart betalen. De diesel is trouwens in Albanie in verhouding echt duur. Iets van €1,72 per liter. Sowieso 20 cent duurder dan in Griekenland. En gezien het prijsniveau en minimumloon van 340 euro per maand is diesel duur.

We rijden richting hoogbouw, echt stads zullen we maar zeggen. We moeten een draai bij de rotonde maken omdat waar we moeten zijn geen afrit is. We rijden een straatje in, bijna aan het einde zien we de vlaggen van de camping. De buurman staat te zwaaien dat we bij hem moeten zijn. Alleen wisten we dat dit zou gaan gebeuren dus negeren we dit. We worden opgevangen door het Schots/Turkse echtpaar die hier een camperplaats en guesthouse runt. Een ontzettend vriendelijk stel waar we ons gelijk thuis voelen. We krijgen even een rondleiding langs alle faciliteiten en krijgen raki aangeboden. Evenals een zak mandarijnen uit eigen tuin. Later wordt ons een kopje thee met zelfgemaakte koekjes aangeboden. Wat een fijne plek dit! Zo fijn dat we een goede plek hebben voor de komende dagen.

Als we de thee op hebben stappen we op de fiets en gaan we langs het strand fietsen. 20 meter buiten het hek is de boulevard. Het is helemaal verhard en we kunnen een heel eind fietsen.

We fietsen langs dure, luxe hotels, terwijl even verderop verkrotte restaurantjes staan. Hoe verder we komen hoe armoediger het wordt. Op een gegeven moment houdt de boulevard op. We fietsen nog een stukje over de stoep maar vinden het hier niks aan. Dus keren we om en gaan we terug. 1 stuk was geen pad en gingen we op de heenweg door het zand. Nou ja ik stapte af en Gerben scheurde met uitzwaaiende fiets door het zand. Op de terugweg wilden we dit stuk ontwijken en fietsen we een stukje aan de achterkant van hotels een restaurant. Dit geeft toch een heel ander beeld. Veel afval en zwerfkatten in containers.

Op de heenweg had ik wel een tentje gezien wat me wel wat leek om te gaan eten. Uiteindelijk vinden we het weer terug, ik was de naam vergeten. We strijken neer op het overdekte deel. We zitten uit de wind in de zon, een heerlijk plekje. We eten hier een goede pizza met een dessert en wat drinken voor nog geen 30 euro. En ja, we aten 2 avonden achter elkaar pizza, tis vakantie toch.

Het is trouwens nog vroeg hoor, maar we willen gewoon eten. We zien de zon ondergaan om 16.15. Tegen 17.00 zijn we terug bij de bus. Gerben zet de fietsen vast aan de fietsendrager.

We doen lekker de kachel aan en even ontspannen. Even later wordt er op de deur geklopt. Het is de eigenaresse, ze adviseert om de fietsen in de tuin te zetten. Ze wil niet dat ze zo uitdagend staan en mensen aantrekken die er met hun vingers af moeten blijven. Dus ondanks dat ze vast staan verzet Gerben ze naar de tuin. Morgen gaan we naar Durrës fietsen, we zitten nu aan de rand ervan. We zijn benieuwd wat de komende dagen gaan brengen!

19 december

Vanmorgen zijn we rond 10.00 buiten. We gaan even naar het strand een rondje doen. Het is echt een paar stappen lopen en je staat op het strand. De zon schijnt en het is gewoon een soort warm.

Als we ons omdraaien staat de eigenaar van de camping op de rand bij de parkeerplaats. Hij zwaait en we lopen naar hem toe. Er ontstaat een heel gesprek over de EU, het klimaat, elektrische auto’s, Donald Trump en weet ik wat nog meer. Sommige dingen zijn wat ongemakkelijk en weten soms ook niet goed wat te zeggen. Een lokale visser komt uit de zee gelopen en gaat naar zijn auto. De eigenaar van de camping kent hem en vraagt wat er is. Blijkt dat de motor van zijn boot ermee gestopt is. Hij haalt de accu uit zijn auto en loopt met accu terug de zee in.

Even later doet zijn motor het weer.

We gaan nog even een stukje lopen langs het strand. Er liggen diverse nog gesloten schelpen. Het water is kraakhelder.

Vanmorgen had ik trouwens een appje gestuurd naar degene van het klushuis waar we eventueel een trap gaan maken. Hij belde en we hebben voor vanmiddag afgesproken.

Als we terugkomen van het strand gaan we nog even wat ontspannen als we rond 13.30 op de fiets stappen. We hebben gezien dat je een stuk langs het strand kunt fietsen, maar bij het eerste stuk kan dat niet omdat dat militair gebied is en privé percelen van politici zijn. We hebben de route een beetje uitgestippeld. Google maps snapt totaal niet dat je langs het strand kunt fietsen, er ligt gewoon echt een fietspad met afbeeldingen van fietsjes erop. Dus daar hebben we niet veel aan.  Overigens ook lopend mag je van google niet over het strand.

Goed, we komen bij de rotonde, hier waren we gisteren ook. Voelt toch wat gek om de rotonde met de fiets te nemen. We fietsen langs de weg, het zijn 2 banen. Maar dan blijkt er toch ineens een fietspad te zijn. De kwaliteit is redelijk, soms zijn de klinkers wat omhoog gekomen. Maar over het algemeen gaat het prima.

We weten waar we ongeveer het strand weer op kunnen dus bij de volgende rotonde fietsen we een wijkje in. Via een tussendoorpaadje bereiken we het strand. Er ligt een keurig fiets/wandelpad en het rijdt lekker. Op een gegeven moment houdt dit pad op. Er is nog wel een smaller ander pad, dus gaan we daar maar op. Maar dit komt op een bouwplaats uit en daardoor kunnen we niet verder. We nemen het fietspad langs de weg weer, alleen tegen het verkeer in. Later steken we bij het zebrapad over en fietsen we weer aan de goede kant. Google snapt niets van de wegen hier en stuurt ons heel raar. We besluiten om onze eigen route te maken, betekend wel dat we het spoor over moeten. Over een brug met trappen en een rand ernaast voor je fiets. Het gaat redelijk soepel en aan de andere kant aangekomen gaan we op voor het laatste stuk. Het is duidelijk dat we hier in een ik denk typisch Albanese stadswijk zijn gekomen. Niet perse heel slecht, maar er staat ook wat oude meuk tussen en er is afval. Maar dat zijn we nu wel gewend. We worden wel flink bekeken, maar het voelt zeker niet onveilig, hooguit wat ongemakkelijk.

Ik had een locatie gekregen, maar daar aangekomen weten we eigenlijk totaal niet waar we moeten zijn. We stoppen langs de weg. Ik stuur mijn live locatie en hij zegt dat hij eraan komt. Het duurt nog wel ruim 20 minuten. In die tijd worden we goed bekeken en een knulletje op de fiets komt naast me staan. Gewoon uit interesse. Als we elkaar gevonden hebben neemt hij ons mee naar het huis. Het is in een zijstraat iets terug. Het hek gaat open en we weten niet goed wat we zien. Er staat een huis zonder deuren en ramen en de tuin is een enorme troep. We waren al wel voorbereid, maar toch.

We horen het verhaal, de droom en wat daar voor nodig is. In de volgende blog zal ik meer hierover schrijven, maar omdat dingen nog onduidelijk zijn vertel ik liever de volgende keer het complete verhaal.

We drinken een kopje thee in een barretje en nemen daarna afscheid. We stappen weer op de fiets en gaan terug naar de camping. Daarvoor fietsen we weer een stuk langs een doorgaande weg. Het is 3 banen breed, maar de rechterbaan lijkt vooral te dienen als parkeerplaats, dumpplek, fietspad, voetpad, watjeookmaarwiltpad. In ieder geval niet om te rijden met de auto. Het voelt best veilig hoor.

We slepen onze fiets weer de brug over en steken bij het zebrapad over naar het fietspad. Albanezen zijn soms echt traag. Staan ze middenop het fietspad, ik kom aanfietsen, ze kijken je recht in je gezicht aan en blijven gewoon staan. Pas als je belt stappen ze verschrikt aan de kant.

Op een gegeven moment nemen we weer een zijstraatje om het fietspad langs het strand weer op te gaan. De zon gaat bijna onder.

Als het pad ophoudt gaan we weer het wijkje in en stoppen bij een supermarkt. We halen boodschappen en met volle tassen gaan we op voor het laatste stuk. Als we klaar staan om te vertrekken loopt er een man langs. Hij hoort ons praten en vraagt of we Brits zijn in het Engels met zwaar accent. Ik zeg dat we Nederlands zijn en hij maakt een grapje dat dat bijna hetzelfde is. Er ontstaat een spontaan gesprekje waarbij hij verteld dat hij eigenlijk in Zuid-Afrika woont met zijn vrouw en stiefkinderen maar dat hij problemen met zijn visa had. Hij zou voor een dag het land uit gaan maar omdat hij een vaccinatie had gehad en daar heel ziek van werd ontstonden er nog meer problemen is hem de toegang voor 5 jaar geweigerd. Zijn vrouw woont daar nog.

Het is een klein gesprekje maar toch is het bijzonder.

We stappen op en ook hier loopt iemand op het fietspad en gaat zo traag aan de kant, hij staart ons met grote ogen aan.

Het is bijna donker als we weer aankomen bij de camping. De fietsen gaan weer in de tuin en we ruimen de boodschappen op.

Het was weer een fijne dag vandaag, benieuwd wat morgen brengt!