UPDATE

Het is allemaal heel vreemd en surrealistisch. Ik weet niet wat ik moet voelen of denken. Het is nog niet echt doorgedrongen dat de bus kapot is en wij dood hadden kunnen zijn. Ik heb nauwelijks geslapen, 2 uurtjes hooguit. Moe, maar ook klaarwakker en mijn lijf is in stressmodus. Ik kon niet in slaap komen. Gerben was zo bijdehand geweest om oordopjes in de tas te gooien, omdat die ergens los in de bus lagen. Ik zet eerst muziek op, maar voel meer de behoefte om gepraat in het Nederlands te horen. Dus zet ik een podcast op waarop ik uiteindelijk dus 2 uur op slaap. Het scheelt ook nog dat ik normaal gesproken met een slaapmasker en oordopjes slaap en die nu niet heb. Maar het is niet anders. Op adrenaline kunnen we een eind komen vandaag.

Met name mijn rechterkant is gevoelig en stram. Ik ontdek nieuwe beurse plekken.

Gerben heeft last van zijn borstbeen, hij heeft een soort band over z'n borst lopen van de gordel. De gordel heeft goed zijn werk gedaan.

Ik zie steeds het beeld voor me van het asfalt dat ik langs zie schuiven. Niet perse als een angstig beeld maar wel heel onwerkelijk.

Gisteravond konden we gelukkig hier in het restaurant mee eten. Eigenlijk was het alleen voor een groep maar vanwege de uitzonderlijke omstandigheden mogen wij ook mee eten. We lopen naar de overkant. Nou ja lopen, waggelen zullen we maar zeggen.

De vrouw vraagt of wij van ‘the caraccident’ zijn en ze laat ons het buffet zien. Het ziet er goed uit. Al merk ik dat ik echt tegen heug en meug aan het eten ben. Ik heb geen trek maar ik moet toch eten. Ik probeer zoveel mogelijk te eten. Zelfs schepijs laat ik staan.

Als ik later mijn fitbit uitlees heb ik vandaag ruim 4000 calorieën verbrand. Wat voor mij uitzonderlijk veel is. We plegen nog wat telefoontjes maar laten het geregel even voor wat het is. We hebben in ieder geval doorgekregen naar welke garage de bus gaat. En dat is op een kwartiertje lopen vanaf het hotel.

Het is bizar om nu je hele leven in 2 boodschappen tassen te hebben. Ik heb zelfs niets iets simpels als lippenbalsem of douchegel. De tandenborstels hebben we wel bij ons maar die hebben in de aarde gelegen. Gelukkig hebben ze bij de receptie wat toiletartikelen en nemen we 2 tandenborstels en tandpasta mee, het wordt op de rekening gezet.

In de chaos kon ik mijn pakje maandverband niet vinden. In het ziekenhuis vroeg ik of ze wat hadden. Ik kreeg een tasje mee met genoeg voor een paar dagen.

Bizar detail trouwens: ondanks alle stress kon ik ineens vloeiend Engels spreken, zelfs aan de telefoon. Je brein weet blijkbaar precies wat nodig is om te overleven en beschermd voor beelden of consequenties waar je op dat moment niets mee kunt.

Vanmorgen stipt om 7.00 zaten we aan het ontbijt, we waren de eersten. Maar het smaakt ons allebei totaal niet. Ineens komt er even een besef moment en middenin het restaurant barst ik in tranen uit. Het is oké, dit mag er zijn.

Tegen heug en meug eet ik een bakje yoghurt en 2 eieren, zelfs koffie smaakt met niet.

Bij de receptie vraag ik of ik wat mag printen. In alle consternatie is het gister er niet van gekomen om het schadeformulier in te vullen. Dus moeten we het even printen. Dat is geen probleem. Alle gegevens van de tegenpartij heb ik. Het was een Noorse trouwens. Dus best complex, een Nederlander en Noor komen met elkaar in botsing in Zweden.

Nu wordt het tijd om dingen te regelen. Eerst met verzekering om bus terug naar Nederland te transporteren. Het is in eerste instantie beetje van het kastje naar de muur. Maar op een gegeven moment krijgen we iemand aan de lijn die het wel snapt en de juiste dingen doet en zegt.

Ze gaan regelen dat de bus op transport gaat, moeten alleen nog even kijken of hij eerst naar een voorkeursgarage van de verzekering gaat of we zelf een adres moeten opgeven.

Dan is het nog dingen regelen met de reisverzekering. Duurde een eeuwigheid voordat ik de juiste aan de lijn had. Nu kunnen we tickets naar huis gaan boeken.

Maar eerst gaan we naar de bus om spullen te halen. We lopen nog even naar de receptie om te vragen of we nog een nacht kunnen blijven. Het is geen probleem. Ze vraagt hoe we naar huis gaan. Ik vertel haar de route die ik in m’n hoofd had. Maar ik heb te ingewikkeld gedacht. Want er is in Torsby een kleine luchthaven met binnenlandse vluchten naar Stockholm. Dat gaan we vanmiddag even uitzoeken. Zou 1,5 rijden naar Karstad en 4 uur met de trein naar Stockholm schelen.

Het is een kwartiertje lopen maar m’n been en teen doen wel zeer.

Daar aangekomen zien we de bus nog niet staan. Eerst maar even naar binnen. We moeten even wachten voor we aan de beurt zijn. Maar de man achter de balie weet wel gelijk waar het over gaat. Gelijk is wel duidelijk dat hij niet gerepareerd kan worden. We krijgen de sleutel mee en er wordt uitgelegd waar hij staat. Daar staat tie helemaal achterin een hoekje. De aanblik is triest.

We verwonderen ons hoe stevig de bus is, de bestuurdersdeur kan gewoon nog open, terwijl daar de impact was.

De kap boven de cabine is gescheurd, van binnen kijk je zo naar buiten.

de achteras en aandrijflijn liggen er onderuit. De zijkant flink beschadigd, al kan de schuifdeur en passagiersdeur ook allebei nog open.

Al de brokstukken liggen in de bus, overal ligt koffie, macaroni en allerlei andere lossen dingen. De koelkast is open geweest en de inhoud ligt in het pad. Het voelt bijna een soort vernederend dat je onderbroeken in het gangpad liggen.

Alle lades liggen eruit.

Eerst trekken we alle spullen uit de garage en zetten we buiten neer.

Dan alles ons het leefgedeelte, het is een enorme bende. We weten eigenlijk niet waar we moeten beginnen.

Sommige dingen zijn helemaal door de bus geslingerd en nog heel, andere dingen zoals onbreekbaar servies zijn een aantal dingen finaal van doormidden.

Eerst even alles buiten zetten, uitzoeken en opruimen. We zijn uren bezig er lijkt geen einde aan te komen. We hadden deze keer de backpacks met kampeerspullen meegenomen om ook met de tent een nachtje te kunnen kamperen. Da tis er niet van gekomen, maar de backpacks komen wel van pas en dienen als koffer.

We werken even met pauzes want het is fysiek en emotioneel zwaar. Allebei hebben we een breek moment en huilen om ons thuis, de bus. Ook al is het maar materiaal, er is 3 jaar werk naar de knoppen en de bus was ons thuis.

Samen bidden we om rust, moed en troost, daar zo tussen alle spullen op een garage terrein.

We moeten weer verder want om 16.00 sluit de garage.

Het is lastig om te beslissen wat mee moet en wat kan wachten. Kleding, elektronica, een bibliotheekboek wat toiletspullen gaan mee. Verder gaat alles achterin.

Gerben stapelt kratjes, ik pak de backpacks in, eindelijk komt het einde in zicht.

Alle etenswaren halen we eruit en moeten we weggooien. Zonde, er lag nog een mooi stuk vlees en zalm in de vriezer, het kan allemaal weg.

2 AH tassen vol. We hadden juist voor de resterende dagen nog boodschappen gehaald.

Als alles gepakt is en weer terug in de bus zit hijsen we de backpacks op, maar het valt niet mee. Allebei zijn we stram en hebben onze pijntjes. Dan lopen we weg, niet wetend wanneer we ons busje weer zullen gaan zien. We zijn leeg, kapot. En nu moeten we nog teruglopen naar het hotel. Ik probeer nog bij de garage een lift te regelen maar dat gaat niet. Onderweg proberen we ook te liften maar ook dat is niet succesvol. Alles doet zeer, op het laatst val ik bijna om, ik kan niet meer.

Als we in ons hotel aankomen storten we allebei op bed.

Ik zoek nog even naar de vluchten voor morgen en boek ze gelijk. Pffft wat een geld, ach daarvoor zijn we verzekerd.

Morgenmiddag om 16.30 binnenlandse vlucht naar Stockholm. Om 21.00 uur Stockholm- Schiphol met KLM (KL1118)

Het voelt heel onwerkelijk, ineens is alles anders. Ik zag een appje terug van voor het ongeluk. Gerben vroeg of ik nog het yoghurtbakje van de avond ervoor mee wilde nemen voor de afwas. Ruim een uur later is alles anders en is ons gele huisje nooit meer ons thuis. De tranen komen, ik laat het maar toe.

We willen iedereen bedanken voor de vele berichten die we hebben ontvangen. We konden het niet meer bijhouden, sorry als je geen antwoord hebt gehad. Dat is niet persoonlijk. We waarderen de betrokkenheid enorm. We zijn dankbaar dat we nog leven, dankbaar voor alle lieve betrokken mensen om ons heen, maar ook voor alle gebeden. Nogmaals ontzettend bedankt.

BigBee in betere tijden