3 landen op 1 dag

We rijden rond 9.00 weg, we gaan eerst nog even boodschappen doen. Al hoefden we eigenlijk niet ver weg, want de supermarkt reed voor ons.

De supermarkt is wat minder groot dan van te voren gedacht, maar goed we doen het er maar mee. Ik ga even alleen weer boodschappen doen, ik heb een lijstje gemaakt. Ze hebben bijna alles wat ik nodig heb. Alleen willen we nog een extra hoeslaken hebben, we hebben er maar 1, een extra zijn we helaas vergeten. Maar het is geen hypermarket dus verkopen ze het niet. In hetzelfde rijtje zit een winkel waar ze in ieder geval kleding verkopen. Want dat staat in de etalage, beetje gok maar misschien verkopen ze ook wel een hoeslaken. Ik stap de winkel binnen en ben direct overweldigd. Wat een winkel! Een soort Action XXXXXL, je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het wel. Behalve een hoeslaken in de goede maat. Dus helaas. Gerben heeft de boodschappen opgeruimd en we gaan op weg.

Het weer is trouwens helemaal omgeslagen. Gisteren was het heel rustig weer met 14 graden en zo’n, nu regent het, dit blijft ook de komende dagen. We gaan terug de tolweg op. Het is rustig en met een 30 kilometer komen we aan bij de grens met Noord-Macedonie.

Bij het eerste hokje krijgen we een stempel dat we Servië verlaten. Er zijn meerder mensen in het hokje en ineens zie ik bij een dame die wat meer naar achteren staat het groen van onze website op haar telefoon. Ze heeft de QR code op de deur gescand! We mogen verder naar het volgende hokje, helaas krijgen we geen stempel als we Macedonië in gaan, ze stellen ook bijzonder weinig vragen. Overigens hebben we totaal niets te verbergen, we hebben geen verboden zaken bij ons. Ik geloof 1 biertje en 1 flesje kruidenbitter en een jerrycan diesel. We gaan verder en hebben wel vrij snel het gevoel in een ander land te zijn. Het is rommelig. Wij gaan over een soort autoweg in het noorden rijden om verderop de grens met Bulgarije over te gaan. In het begin is de weg nog best prima. Als we een tankstation tegenkom gaan we wel even tanken. €1,17 kost de diesel hier. Ook hier tanken ze voor je. We gaan weer verder en de weg gaat door een redelijk leeg landschap.

Ik zou het geen autoweg noemen, daar zou je 100 mogen, maar meer een provinciale weg. Als je bergop gaat komt er een baan bij, maar als deze er weer vanaf gaat zijn de Macedoniërs niet heel happig om je er tussen te laten. Op internet staat ook veel geschreven over het rijden in Macedonië , ze zouden zich niet aan de regels houden en in het donker vaak zonder verlichting rijden. Afstand houden kennen ze hier ook niet echt en een inhaalverbod geldt vast ook alleen voor anderen. Vooral bij een heel stuk werkzaamheden waar we in een treintje rijden en niet harder kunnen zit er een auto zowat onder de fietsendrager. Tsja euh we kunnen niet harder vriend. Dan gaan we een heel stuk door dorpjes heen, en dat zou dan een autoweg zijn. De weg zelf is op zich niet heel slecht, vrachtwagens rijden hier ook, zelfs zwaartransport met begeleiding. Richting de Bulgaarse grens stijgen we nog even een flink stuk. Aangekomen bij de grens oogt het wat chaotisch. Wij gaan altijd in de rij met het autosymbool, want we zijn officieel personenwagen. Er staan een paar auto’s voor ons. De een stapt uit, de ander niet. Bij het eerste hokje wordt een handgebaar gemaakt dat we door moeten rijden naar het volgende hokje. Deze keer zit het hokje aan mijn kant. Ik geeft de paspoorten en kentekencard, het wordt gescand en daarmee klaar. Verderop komen we bij de Bulgaarse hokjes. We weten niet zo goed in welke baan we moeten en willen aansluiten. Maar een douanemeneer wijst ons naar de andere kant. Bij het hokje geef ik de papieren. We komen er trouwens hier bij de grens achter dat we weer terug de EU in gaan. We hadden ons niet gerealiseerd dat Bulgarije lid van de EU is. De paspoorten worden gescand maar we krijgen helaas geen stempel. De dame wil graag even binnen kijken. Terwijl een andere douanemeneer aan Gerben vraagt of hij achterin mag kijken. De dame doet een stap naar binnen en kijkt even, blijkbaar ziet ze geen bijzonderheden en ik krijg de paspoorten terug. Gerben heeft een achterdeur open gedaan en het is goed. Funny part, de jerrycans staan links. Bij het volgende hokje treffen we een vrolijke kerel. Hij vraagt of we wat aan te geven hebben. Sigaretten, alcohol… weed? Met een grote lach op zijn gezicht. Hij vraagt wat we in deze periode nou in Bulgarije komen doen, zonder echt een antwoord te verwachten. We mogen verder en toen waren we in Bulgarije! Gistermiddag hadden we trouwens nog een e-vignet geregeld via een bulgaarse webshop. We hebben veel geluk want sinds februari dit jaar is het veranderd dat alle campers ongeacht gewicht onder een e-vignet vallen. Voorheen was gewicht belangrijk en moest je van te voren precies weten wat je route is, daar mocht je dan niet van afwijken. Tsja dat is een beetje lastig als je vandaag nog niet weet waar je morgen bent. Maar zoals gezegd, we vallen onder een e-vignet, voor een week geloof ik 7 euro. Trouwens, dat het nu zo makkelijk is, is ook dat we een paar weken voor vertrek nog een keuring bij de RDW hebben gedaan om de bus te wijzigen van voertuigcategorie. Nadat hij op 5 ton was gegaan was de categorie veranderd van N1 (bedrijfswagen licht) naar N2 (bedrijfswagen zwaar) gegaan. Weliswaar met inrichting SA (kampeerwagen). Maar met de keuring is hij naar M1 (personenwagen) gegaan. Als we dat nu niet hadden gehad was Bulgarije een lastige klus geweest.

Goed, we zijn in Bulgarije. In eerste instantie is de indruk best goed. Wel wat oude verlaten tankstations langs de weg, maar afval valt wel mee.

Duidelijk een verschil met Macedonie waar er veel afval lag. We moeten nog 1,5 uur tot de camping. Het is vrij rustig op de weg, de Bulgaren lijken zo in eerste opzicht netjes te rijden. Het laatste stukje naar de camping is een slecht stukje weg, maar geen probleem verder. Als we aankomen komt er gelijk iemand uit de receptie. Ze spreekt Engels en zegt dat we een plekje kunnen zoeken en ons daarna kunnen inschrijven. Er is veel plek en kiezen gewoon maar een plekje. We gaan even inschrijven, in de receptie is het 26 graden. We krijgen tags voor het zwembad. Een van de redenen dat we naar deze camping gaan is dat er een thermaalbad en sauna bij de prijs is inbegrepen. Nou ons wel echt bellen hiervoor.

We gaan even rusten en wat eten. En dan lieve mensen, een wonder geschiedt! Er komt een andere Düdo aangereden! De eerste echte reizigers met zo’n bus. Misschien vraag je je af, waarom is dit belangrijk? We komen uberhaupt weinig andere reizigers tegen, dit schreef ik eerder ook al. Soms is het fijn als je mensen treft dit begrijpen waar je het over hebt, je niet vragen waarom je in deze periode hier bent en liefde hebben voor oude bussen.

Later gaan we even naar buiten en treffen het stel uit deze bus. Het is een jong stel Duitsers die deze bus 4 maanden hebben en nu voor een half jaar op reis zijn. Ze zijn even lang onderweg als wij. Hun bus is uit 1972, maar er zit niet heel veel origineels meer in. De vorige eigenaar heeft een Unimog motor erin geplaatst, wat overigens niet onder de motorkap paste, dan maak je de motorkap toch gewoon groter!

Ze spreken goed Engels, en het is heerlijk om met ze te praten.

Ondertussen begint het te sneeuwen en we krijgen het koud. Dus gaat de bikini aan en wij gaan naar het zwembad! Het water is heerlijk warm, 37 graden. Het komt uit een warme bron.

Er is ook nog een sauna en een jacuzzi. Wat een luxe dit! En zo apart als je in zulk warm water zit terwijl de sneeuwvlokken op je hoofd dwarrelen. Alleen als je eruit moet, brrr. De stenen zijn zo koud, dat je voeten beginnen te tintelen. De Duitsers, Tyler en Nu komen er ook bij. Eigenlijk is het zwembad tot 19.00 open, maar we gaan er pas rond 20.00 uit. Even omkleden en dan gaan we naar de gezamenlijke keuken waar we samen met hen eten en kletsen. Ook hier is het super warm, de airco staat te verwarmen op 26 graden. Ze houden hier duidelijk niet van kou.

In de ochtend, na het ontbijt gaan we weer het zwembad in. We zijn de enigen.

Later komen er wel wat mensen bij en wij gaan even douchen. Het bronwater heeft een typische geur, je moet een beetje moeite doen om dit uit je poriën te krijgen. Daarna gaan we even naar het stadje lopen. Op google hadden we een soort koffiezaakje gevonden dus gaan we daar even heen. Eerst gaan we vragen of je met kaart of euro’s kunt betalen maar dat kan helaas niet. Dus helaas geen taartje voor ons. Een taartje trouwens om te vieren dat we een maand onderweg zijn! We lopen want rond en vragen onszelf af wat we gaan doen. Uiteindelijk besluiten we toch om contant geld te halen ondanks dat je hier vrij hoge kosten voor betaald. In Servië betaalden we bijna 10 euro kosten. Maar goed, we mogen genoeg hebben dus halen we toch wat cash. We gaan terug naar de zaakje en kijken in de taartenvitrine. De dame in het zaakje spreekt geen Engels maar pakt gelijk Google translate erbij, ze legt uit wat voor taart het is. We kiezen allebei wat en 2 cappuccino

Als ze het komt brengen zeg ik in het Bulgaars ‘bedankt’, er verschijnt een grote glimlach op haar gezicht.

Ik baal dat ik mijn camera niet bij me heb want er zit een gozer in het zaakje met een goede kop en baard. Maar helaas. Ook als ik m’n camera wel bij me had weet ik niet of ik de moed had om het te vragen. Wie wil mij een beetje moed inspreken dat het echt niet eng is om aan iemand te vragen of je een foto mag maken? Het ergste wat er kan gebeuren is dat iemand ‘nee’ zegt. Maar toch is het pas 1 keer gelukt bij de stukadoor.

We lopen met een omweg weer terug. We passeren een hokje op de stoep, het is nog geen 1 vierkante meter en er staat iemand in met een geel hesje aan. Echt werkelijk geen idee wat zijn taak is. Jij wel?

Terug op de camping is het wat drukker geworden. Er zijn denk ik wel minstens 15 campers bijgekomen en vrijwel allemaal Bulgaren. Blijkbaar houden zij wel van kamperen in de winter! Ze duiken allemaal het zwembad in. Blij dat wij vanmorgen geweest zijn.

Ik ga op bed met een boek, ik had deze voor een kwart gelezen. Vandaag heb ik hem uitgelezen. Ik zat er helemaal in. Soms praatte Gerben tegen mij, maar ik hoorde het eigenlijk niet. Pas laat in de avond heb ik het uit. Het heeft even geduurd voor ik aan lezen toekwam, maar nu vond ik het fijn.

Vanmorgen waren we ontzettend lui. We keken de dienst, aangezien het hier een uur later is was het bijna 12.30 voor we onze neus naar buiten staken. Eerst maar even afwassen want dat was hoog nodig. De afwasruimte is echt keurig. Het hele sanitairgebouw trouwens. Een nacht kost trouwens 28 euro, inclusief toegang tot het zwembad, volledig uitgeruste keuken, werkruimte waar je met laptop kunt zitten, verwarmd sanitair. Tuurlijk niet super goedkoop, maar in verhouding met de laatste nacht in Servië, waar we 20 euro betaalden voor steenkoud sanitair en wat stroom vind ik het echt een prima prijs.

Ik moet nog wat voor de nieuwsbrief van Dubbellucht doen en deze blog schrijven. Gerben gaat de bus opruimen en ik verhuis naar de werkruimte waar ik met uitzicht heerlijk kan zitten.

In de sauna, dat wel ook hier staat de airco op 26 graden. Ondertussen heb ik goed uitzicht over alle vertrekkende campers.

Bijna iedereen die gisteren is gekomen gaat ook weer weg. Wij gaan morgen weer. Als Gerben klaar is met opruimen gaat hij even naar het stadje lopen, ik heb daar niet zo’n zin en zit prima hier.

Gerben kijkt wat rond in het dorpje en haalt wat lekkers. Er staat trouwens sinds gisteravond een stevig fris windje. Maar boeien wij gaan zo weer het zwembad in!

Morgen gaan we weer verder, al weten we nog niet zo goed waarheen. Ik denk wel dat we in het zuiden blijven omdat we dan komende week de grens met Griekenland oversteken.

Het lijkt me leuk om een soort vragenrondje te doen. Is er iets wat je graag wilt weten wat ik bijvoorbeeld niet beschrijf, of dat we nog niet zat zijn of totaal iets anders, laat het achter in de reacties, stuur een appje, mailtje (janinevandecraats@gmail.com) of via facebook/insta. Voel je vrij om een vraag te stellen!