De grens over!

Gisteravond bracht ik vooral op bed door. Maar toen ik rond 21.00 nog even naar het toilet moest ging ik bijna out van de pijn.

Ik kon eigenlijk er niet meer op staan   en had veel pijn. Met moeite ga ik naar het toilet, maar ik verga van de pijn. Ik begin te hyperventileren, wordt misselijk en krijg tintelende vingers. Gerben geeft een zakje en als ik daar in adem zakt het vrij snel af. Ik neem een hand pijnstillers in en ga naar bed. Gerben slaapt op het bankje zodat ik alle bewegingsruimte heb.

Uiteindelijk heb ik gelukkig goed geslapen en is de pijn nu voor een groot deel afgenomen en kan ik er weer op staan en redelijk soepel naar het toilet.

Mijn voet is nog wel flink dik, maar dat komt wel goed. Gisteravond dacht ik nog, zou het toch niet gebroken zijn. Maar nu lijkt het toch met een sisser af te lopen.

In de ochtend kijken we online naar de kerkdienst in onze kerk, zo blijven we toch een beetje betrokken, dat is fijn.

In de loop van de middag stappen we op de fiets, in het zonnetje is het lekker, in de schaduw fris.

Als we terug zijn schiet ik gelijk onder de douche. Het is een lekkere douche, gewoon met thermostaat zonder muntjes op drukknoppen.

Lekker opgewarmd ga ik weer de bus in. Gerben heeft intussen de boel achterin ingepakt en de fietsen weer achterop gezet. Dit scheelt morgen weer.

We doen een spelletje Keer op Keer, over de uitslag gaan we het niet hebben. (Het was 4-1 voor Gerben, nee het spel ging niet door de bus, maar wel bijna ;)

We slapen allebei goed. Mijn voet voelt goed. Hij is nog wel dik en blauw, maar pijn is er nauwelijks. Alleen moet ik oppassen met onverwachtse bewegingen. Ik ben verrast dat het zo snel toch weer hersteld. Met de pijn die ik had zou ik denken dat dit een langer proces nodig heeft.

Na het ontbijt ga ik afwassen en Gerben leegt de jerrycans en vult er een extra met water. We hebben extra jerrycans mee voor water en diesel.

Hier op de camperplaats kwam vanmorgen de groenteboer langs. Hij ging alle campers af. Gerben kocht een doosje eieren en druiven.

We gaan op weg, eerst over landweggetjes door Zuid- Limburg. Voelt toch bijna al als buitenland. Sorry Limburgers!

Op een gegeven moment rijden we Duitsland in. We gaan richting de Eifel. Toch best gek om te beseffen dat we de komende zeg, 2,5 maand niet meer in Nederland zullen zijn.

Al vrij snel moet Spruit meer aan de bak dan dat hij in Nederland gewend is. Het wordt heuvelachtig en soms moet Gerben terugschakelen. Vroeger hadden we een hekel aan vrachtwagens, maar nu is het fijn om er achter te zitten. Zij gaan tenslotte net zo langzaam als wij. We rijden door dorpjes en door de bergen. Tenminste mag je dat in de Eifel zo noemen?

Op een gegeven moment komt er een parkeerplaats met uitzichtpunt, hier stoppen we even.

We eten wat fruit in het zonnetje. Ik wil niet klagen, maar het was gewoon warm in de zon uit de wind.

We gaan weer op pad, verder slinger weg op.

Toch best gek hoor als je met 40 rijdt waar je 70 mag, maar heuvel op je toch in tweede versnelling niet harder gaat. Maar we weten dat we hoe dan ook boven komen.

De herfstkleuren zijn echt prachtig onderweg. We zijn trouwens onderweg naar Vogelsang. Een oud Nazi trainingscentrum in de Eifel.

Bij de slagboom trekken we een kaartje, een lange weg leidt ons naar de parkeerplaats. Het is er rustig. Ik strik m’n wandelschoenen, maak een fles drinken. Gerben pakt uit de garage wandelstokken voor mij. Bus dicht en we gaan op pad.

Het is een enorm complex, bestaande uit allerlei gebouwen, met zelfs een turnhal en zwembad.

Hoe of wat het nou precies heeft gefunctioneerd komen we niet helemaal achter. Het museum is betaald, maar omdat de reviews erg wisselend waren besloten we om het museum niet te bezoeken. Verder is het hele gebied wel vrij te bezoeken. De meeste gebouwen liggen hoog, en er zijn veel trappen.

Eerst dalen we een heel eind af. Mijn voet vind dit niet heel geweldig, maar het gaat wel. We willen de hangbrug bezoeken die ongeveer op een kilometer afstand ligt. De heenweg is alleen maar afdalen. Wetend dat we straks dit stuk ook weer terug moeten.

Maar het is het waard, de natuur is prachtig.

Gerben loopt in zijn t-shirt, en dat begin november!

Als we weer teruggaan ben ik heel blij met m’n wandelstokken. Daardoor kan ik in een aardig tempo de 16% berg trotseren.

Maar bovenaan zijn we flink buiten adem. Met een omweg lopen we de naar de andere kant van het gebouw. Er zijn ook allerlei sportfaciliteiten. En alles is groot en ruim. Op deze foto is het een soort ‘ zoek Janine’.

Omdat we niet nog een stuk van 16% op wilden lopen gingen we met de trappen. Maar het gemene hiervan was dat je dacht dat je er was, maar dan was er nog een trap. En dat een paar keer.

Na een flinke wandeling komen we weer terug bij de bus. Mijn voet heeft het heel goed gehouden gelukkig.

Ondanks de lugubere oorsprong vonden we dit een bijzonder bezoek. Je zou hier gerust meerdere dagen kunnen rondlopen en dan heb je nog niet alles gezien.

We stappen weer in en gaan op weg naar onze overnachtingsplek. Namelijk bij iemand op de oprit.

Er is een facebookgroep wat ‘ Welkom op mijn oprit’ heet. Mensen bieden daar hun oprit aan en je kunt dan een berichtje sturen of je kunt komen staan. Dat had ik vanmorgen al gedaan en we konden komen.

Het is ruim een uur rijden, maar het is nu uitdagender dan eerst. Ondanks dat het meer vlak was dan eerder. De laagstaande zon verblindde regelmatig.

Als we aankomen bij de plek komen we de eigenaresse tegen. Ze moet even weg maar komt zo terug. We mogen gaan staan. Er is een prachtig uitzicht en de zon gaat net onder.

Even later komt de eigenaresse thuis en er ontstaat een gezellig gesprek. Bij deze oprit kun je ook gebruik maken van het toilet en douche en op donativo basis, je geeft wat je er voor over hebt.

De buitenlucht maakt moe, we zijn allebei bekaf. Maar het was een heerlijke dag!

Bedankt trouwens voor alle lieve bezorgde berichtjes n.a.v mijn enkel.

En welkom aan alle nieuwe lezers en abonnees! Wees welkom! Heb jij trouwens de tip voor een mooie plek om te bezoeken of overnachten? Laat het weten!